FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

19th

When the power of love overcomes the love of power, the world will know peace - Jimi Hendrix

Maar de kapitein, die kookte van woede en schaamte. Zijn toekomstige vrouw had niet alleen zijn bevelen genegeerd, maar ook nog eens haar (overigens prachtige) benen aan alle mannen laten zien.
"Kom onmiddellijk van dat paard af," schreeuwde hij haar toe, "je bent een schande voor mij en voor je vader, hoe durf je zo ongehoorzaam te zijn!" Ze negeerde hem opnieuw, maar steeg wel af. Ze aaide Hail, knuffelde hem als een jong katje. Ze hield van hem, hij van haar, en even was ik jaloers op hun intieme omhelzing.
"Van wie heb je het geleerd?" vroeg Kolonel Lee uitermate rustig. Ik merkte dat hij dusdanig onder de indruk was van zijn dochter en het prairiepaard.
"Alleen. Met Hail. Ik zei dat ik het kon." Ze zette me buiten schot, want we wisten beiden dat de sancties aan mijn adres niet mals zouden zijn.
"Onmogelijk," antwoordde hij, "je grootmoedigheid siert je, schat, maar dit was een verbreking van de regels. Er moeten gevolgen komen. Te beginnen met het verkopen van dat paard."
"Nee!" gilde ze. Ze sloeg haar armen rond Hail's nek en ik zag hoe hij haar wanhopig probeerde te troosten, ook al wist hij niet wat er gaande was. Ik hoorde haar snikken, Hail's oren stonden licht naar achter. Ik was er zeker van dat hij haar pijn ook voelde, en dat hij er alles aan zou doen om haar weer te doen lachen. Hij wreef over haar rug, ze greep zijn manen vast om ze nooit meer los te laten.
"Laat hem los, Alexandra," zei kolonel Lee zacht. Hij klonk als een vader, hij begreep het verdriet van zijn dochter. Maar hier was hij een bevelhebber, en zelfs zijn bloedeigen kind, van wie hij zielsveel hield, moest hem gehoorzamen, ook als dat een gebroken hart betekende. Dat besefte ze ook. Ze had laten zien wat ze kon, had alles gedaan wat er in haar macht lag om hem te houden. Maar haar vader zou niet toegeven.
"Met hem zal mijn liefde voor het leven weg gaan, papa," fluisterde ze. Ik schrok. Zei ze wat ik dacht dat ze zei? Wilde ze zonder Hail niet leven?
"Ik weet het, kindje. Bij de indianen kan hij weer rondrennen, hier staat hij in een stal of in een paddock. Laat hem gaan." Ze huilde hartverscheurend, maar liet zijn manen los. Hail duwde tegen haar rug toen ze van hem wegliep.
"Nee. We kunnen niet samen blijven. Ik hou van je, maar je moet weg. Ga weg, Hail!" Hail bleef staan, alsof hij haar begreep. Maar de geschokte blik op zijn gezicht toonde dat hij haar misbegrepen had. Hij dacht dat ze hem niet meer wilde. Ik zag zijn hoofd zakken, tot het haast de grond raakte. Hij hinnikte zacht, riep haar terug. Alexandra snikte.

Kapitein Willfort liep op de hengst af, in de overtuiging dat het beest hem zou volgen. Maar Hail was niet stom en wist nog dat hij degene was die hem had willen slaan. Logisch dat hij naar hem beet en schopte.
"Rotpaard," gromde hij. Hij haalde de rijzweep van zijn riem, een lange, uitermate pijnlijke. Hail's ogen rolden in hun kassen hij steigerde. Alexandra draaide zich ontzet om, keek vol afschuw naar het marteltuig. Willfort hief zijn arm op, om met alle kracht naar het dier te slaan.
"Nee!" gilde Alexandra. Ze sprong, kwam tussen de zweep en het paard te staan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.