FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

20th

Love is to think about someone else more times is an day than you think about yourself.

Ik hoorde het leer neerkomen, het striemen op haar huid. Ze was er niet in geslaagd haar gezicht te beschermen, en een lange, rode streep liep van haar jukbeenderen tot haar kin. Het bloedde vrijwel meteen, net als haar armen.
Hail werd uitzinnig van woede, net als ik en kolonel Lee. William legde zijn hand op mijn schouder.
"Rustig, je verraad jezelf en haar!"
Hail steigerde, gromde en sloeg met zijn voorbenen naar de kapitein. Die deinsde achteruit, geschrokken door de woede en de oerkracht in het dier. Kolonel Lee wilde naar zijn dochter toe, maar kon niet door de dicht klappende kaken van haar beschermer. Hail snelde naar haar toe, ging naast haar liggen. Hij duwde zijn neus tegen haar bebloede armen en gezicht. Hij brieste, zacht, bezorgd. Ze viel, ze was flauwgevallen, reageerde niet meer op hem. Hij gilde in mijn richting, zocht me in de massa. Soldaten probeerden bij haar te komen, maar hij liet ze niet. Hij schopte, beet, sloeg naar iedereen die bij haar in de buurt wilde komen. Hij hinnikte opnieuw hard en schel naar me. Geen mens die het doorhad.
"Roept hij jou?" vroeg William. Ik knikte. Automatisch stapte ik naar voren, uit de groep. Ik zag hoe ze naar me staarden, hoe Hail's oren naar voor schoten en weer naar achteren. Hij hinnikte, nu eerder gekalmeerd.
"Rustig, jongen," zei ik, "je hebt het goed gedaan, braaf, Hail." Hij boog zijn hoofd, liet me dichterbij komen. De oversten geloofden hun ogen niet. Niemand behalve William. Ik knielde bij haar neer, nam haar hoofd zacht in mijn schoot. Mijn hemd kleurde rood, mijn handen ook.
"Miss Lee? Ik ben het." Ze reageerde niet, paniek sloeg me om het hart. Wat als... Nee, van één zweepslag toch niet?
"Ga daar weg, soldaat," zei kolonel Lee zacht, " zo meteen wordt hij wild." Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, dat zal hij niet." Er begon wat te dagen bij hem. Zijn blik drukte slechts een fractie van zijn verbazing uit.
"Heb jij het haar geleerd?" Ik knikte.
"Ja, sir." Ik nam mijn veldfles, schudde wat water op mijn vingers, streek ermee over haar wangen.
"Ja... Jasper?" zei ze schor. Ze wilde recht zitten, ik duwde haar neer.
"Rustig maar. Alles komt goed." Hoopte ik.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.