Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijden » 2 - The End Is Near
Schrijfwedstrijden
2 - The End Is Near
De gladde, donkere huid van het wezen glansde in het schaarse maanlicht. De scherpe, vergeelde tanden die uit de bovenkaak staken waren angstaanjagend groot. Gemaakt en gebruikt om te doden. De vlijmscherpe objecten werden op hun plaats gehouden door een donkerrode tandvleesmassa. Boven de bek van het wezen bevond zich een stompe neus, die enkel herkenbaar was door de twee openingen die naar de luchtpijp voerden. Zo’n tien centimeter achter het reukorgaan bevonden zich twee relatief kleine, zwarte ogen. Ze waren zo donker dat het onmogelijk was om te zien waar de pupillen overgingen in de irissen.
Het wezen zag eruit als een monster. Het wezen was ook een monster. En Selene leefde in een wereld waar monsters niet minder waren dan keiharde realiteit. De stinkende adem van het beest, die vergezeld door klodders speeksel haar neus binnendrong, bevestigde dat.
Achter de weerwolf doemden steeds meer soortgenoten op. Selene was omsingeld. Ze kon nergens heen en er was niemand om haar bescherming te bieden. Elk persoon dat haar ooit beschermd had, was gestorven. Vermoord. Te beginnen bij haar eigen vader, om het leven gebracht omdat hij teveel wist. Vervolgens Viktor, door Selene zelf vermoord, omdat zijn bescherming niets meer was dan een vuile leugen. Eén van de vele leugens die Viktor iedereen had doen geloven.
Tot slot was er Michael, de laatste afstammeling van Alexander Corvinus. Alexander was de eerste onsterfelijke ooit, en om die reden bezat hij bijzonder veel kracht. William en Markus, degene tegen wie Selene het opnam, waren zijn nageslacht. Maar Alexander had zich op het allerlaatste moment tegen zijn zoons gekeerd. Zijn allerlaatste moment, vlak voor Markus hem kwam vertellen dat hij geen vader nodig had. Vlak voor hij zijn laatste adem uitblies had hij Selene zijn bloed laten drinken, wat haar sterker had gemaakt.
Zo had ook Alexander zijn leven gegeven voor de oorlog tussen wolven en vampieren. Velen waren hem voorgegaan en velen zouden hem achterna gaan. Als soldaat, of als onschuldige. Eén ding hadden ze allemaal gemeen: ze waren omgekomen in de eeuwig durende oorlog tussen twee onsterfelijke soorten. Selene had besloten er een eind aan te maken. Voor iedereen die ervoor gevochten had, iedereen die het het leven gekost had. Ze kon het niet maken om op te geven, ook zij moest tot het uiterste gaan. En dat zou ze doen. Voor Michael, en voor haar vader.
Ze dwong haar slanke handen de rotswand achter haar af te tastten, op zoek naar een voorwerp dat bruikbaar was als wapen. Ze voelde een gigantische hoeveelheid stof onder haar vingertoppen, die vrijgekomen moest zijn bij de ontploffing die ze enkele minuten eerder had veroorzaakt.
Terwijl haar adem gehaast over haar lippen geblazen werd, zocht Selene wanhopig naar een voorwerp waar ze de wezens voor haar neus een mep mee kon verkopen. Hen uitschakelen zou haar niet lukken, niet in haar eentje. Niet tegen hen allemaal tegelijk. Maar als ze in staat zou zijn hen enigszins te verwarren door ze ook maar een klein beetje pijn te doen, zou dat haar ontsnapping kunnen betekenen.
Selene vloekte toen ze haar vinger openhaalde aan een scherp stuk rots, maar ze liet zich er niet door afleiden. Elke seconde waarop ze de controle verloor kon cruciaal zijn, dus tastte ze verder. Dit maal met meer succes. Haar hart maakte een sprongetje toen haar vingers zich om een stuk afgebrokkelde steen wikkelden en het los wisten te wrikken uit de wand. Met alle kracht die nog in Selenes rechterarm huisde, sloeg het stompe voorwerp tegen de kop van de weerwolf, waardoor die geschrokken een pas achteruit deed. Het was slechts een kwestie van tijd voor het beest weer bij zijn positieven was. Zijn mede wolven wachtten dat moment niet eens af, maar stortten zich met z’n allen tegelijk bovenop Selene.
Na alles wat ze bereikt had, het gevecht dat ze tegen de oppervampier Markus had gevoerd, zou ze vermoord worden door doodnormale weerwolven. Want dat waren die in haar wereld; doodnormaal.
In een laatste, wanhopige poging probeerde Selene te gillen. Om de monsters te laten schrikken, of om toch gehoord te worden door iemand die haar kon helpen. Misschien zelfs om iets te doen terwijl ze haar lot afwachtte.
Het onmogelijke gebeurde: een bekende stem riep alle weerwolven bij elkaar en, nog onbegrijpelijker, de wezens gehoorzaamden. Selenes hart maakte een vreugdesprongetje, tot het zich realiseerde aan wie de stem toebehoorde.
Markus.
Instinctief wisten de weerwolven dat ze Selene rustig aan zijn zorg over konden laten.
Dat werd bevestigd toen Markus zijn grote, grijze vleugels uitsloeg en de punt van het rechter exemplaar door Selenes schouder boorde, waardoor hij haar tegen de rotswand kon duwen. De vrouw slaakte een verschrikte kreet, om het vervolgens uit te kermen van pijn. Toen ze zag hoe William op haar af kwam raakte ze lichtelijk in paniek. Ze probeerde zich los te worstelen, maar Markus was sterker dan zij. Selene zag William op haar afkomen. Haar geschreeuw schoot een aantal decibel omhoog toen de tanden van de weerwolf zich in haar vlees boorden. Ze voelde hoe het speeksel van het wezen zich een weg door haar aderen baande, richting haar hart. Zodra het daar aankwam zou ze verloren zijn. Het was onmogelijk voor een sterveling als zij om als vampier zijnde de beet van een weerwolf te overleven. En ze kon er niets tegen doen. Alle kansen, alle hoop, alles was vergaan. Selene kon de wezens niet meer aan en die maakten daar dankbaar gebruik van. Ze zouden een nieuwe wereld creëren, één waarin zij heersten. Eén waarin niemand hen tegen durfde te spreken, want zij waren sterker. Het was onmogelijk om Markus en William te overwinnen.
Dus hield Selene afwachtend haar adem in, wachtend tot de dood haar in zou halen. Nog één maal overdacht ze alles wat ze gedaan had, alle strijden die ze gevochten had. Alle overwinningen, alle ondergangen, alle pijn en alle vreugde. Ze dacht terug aan alles wat ze had meegemaakt, haar vader, Viktor, Markus en alle andere, naamloze gezichten die een rol in haar leven hadden gespeeld. Er was één persoon dat zijn gezicht bij elke gedachte eventjes liet zien: Michael. En Selene hield hem gevangen in haar gedachten. Ze bleef aan hem denken, tot ze de aarde voorgoed verliet. En zelfs daarna.
Want voor hem had ze gevochten.
En voor hem was ze gestorven.
Reacties:
Wauw..
Je kunt zo mooi vertellen, schrijven je ding doen. Het is echt zo prachtig. En het hoeft niet eens over TH te gaan, wauw. Hier zijn geen woorden voor. Echt super mooi<3
Leuke titel : )