FanFic.nl

My 100 little stories

68. Nymphadora Tops

Gek van de zenuwen verdwijnselde ik, hopend dat ik niet zou versprokkelen. Ik belandde voor de ranzige kroeg van Desiderius, al had hij beter Vieze-derius kunnen heten, dacht ik, terwijl ik de kroeg binnen ging en in een stuk geitenstront stapte.
Buiten was het angstaanjagend stil, net als in de kroeg. Zelfs de geit hield z’n kop dicht.
Er stond een soort deur wijd open, erachter was een trap. Ik snelde de trap op.
‘Nymphadora, help n’s even!’ riep Marcel Lubbermans Oma.
‘Tops,’wist ik uit te brengen.
‘Allemaal hetzelfde, meissie. We zijn even die spreuk kwijt om twee dingen tot één samen te laten smelten,’reageerde de Oma van.
‘Ramus Aluito,’zei ik automatisch.
‘Hij werkt toch ook wel bij mensen, hè?’wilde Ginny weten- dus ook die was erbij. Ik had haar eerst niet gezien, omdat haar rode haarbos verstopt zat achter de mottige punthoed van Marcels oma.
Ik gaf geen reactie en keek gespannen om me heen.
‘Waar is iedereen?’
‘Aan het vechten, wat dacht jij dan, ijsjes eten?’ zuchtte Marcels Oma. Ik negeerde haar compleet, zeker toen Harry, Ron en Hermelien binnen kwamen vallen.
‘Ah, Potter. Je kan ons vast wel vertellen wat er aan de hand is,’vroeg Marcels oma, alsof ze me er net niet op gewezen had dat iedereen aan het vechten was. Harry wierp haar dan ook zo’n blik toe van wat-denk-je-zelf?
‘Is iedereen ongedeerd?’ vroeg Ginny en ik tegelijkertijd, waarschijnlijk allebei met hetzelfde gevoel: ongerust, bezorgd en toch ook bang. En een beetje pissig, natuurlijk. Pissig op de hele slechte wereld.
‘Voor zover ik weet wel. Is de tunnel dicht?’ Ik knikte.
‘Ik heb ‘m verzegeld. Leek me wel zo veilig.’ Harry knikte.
‘Heb je ergens mijn kleinzoon gezien?’ wilde Marcels Oma weten.
‘Hij is ergens aan het vechten, bij de Zuid-oostertoren, geloof ik.’
‘Ik wist het! Ik ga hem helpen!’ Ze stormde naar de trap.
Ik haalde diep adem. Ik wist dat het over een paar minuten mijn beurt was om die trap, die naar buiten leidde, te nemen.
‘Moet jij niet bij Teddy zijn?’ wilde Harry weten. Ik schrok op.
‘Huh? Wat? Oh, mijn moeder zorgt wel voor Teddy-heb je Remus gezien?’ Momenteel dacht ik helemaal niet aan Teddy- was dat asociaal?
‘Hij leidt een groepje strijders naar het school terein en..’ Ik liet hem niet uitpraten en trok een kort sprintje naar de trap.
‘Wha!’ was het eerste wat ik hoorde, gevolgd door een hoog lachje en een groene flits. Zucht. -1 leven. Maar het was Remus niet, dat was in elk geval iets. Hij liep nog rond, springlevend (hoopte ik)

Ik sprintte door de brokstukken heen, struikelde slechts drie keer en stootte zes keer mijn teen, vervloekte twee dooddoeners.
En toen stond ik buiten. Van de frisse buitenlucht die ik gewend was hier, was geen spoor te bekennen.
‘Paralitus!’
‘Expliarmus!’
‘Crucio!’
‘Avada Kedavra!’
‘Protego! Protegoo!!! Rotstok! PROTEGO!’
‘Petrificus Totawaah!’
De spreuken vlogen me om de oren terwijl ik me een weg baande door het strijdgevoel, vloeken afwerend, op zoek naar Remus.
‘Paralitus!’ hoorde ik Remus’ basstem roepen.
‘Hahah, lekker mis, wolfje!’ Ik herkende de krankzinnige stem direct. Even direct vroeg ik me af waarom hij in godsvredenaam met dat wijf vocht. ‘Crucio!’ Ik hoorde Remus schreeuwen van de pijn en ik slaakte zelf ook een gil.
Voor ik het wist stond ik voor Remus en had mijn stok getrokken, die ik nu op Bellatrix gericht hield. Ze had alleen maar een grote grijns op haar gezicht.
‘Oh, oh, mijn kleine toverbal-nichtje! Waarom ben je niet bij het kleine wolvengebroed gebleven? Ohhh, ik weet het al! Je moest de andere wolf beschermen!’ Ze lachtte haar kakelende kinderlachje.
‘Houd. Je. Mond!’gromde ik, plotseling woedend. En uiteraard deed ze dat niet. Ze vuurde ook geen spreuken af, gelukkig.
‘Maar weet je dan niet dat er niemand meer is om te beschermen hier? Je wolf niet, in elk geval!’ Ze klonk zo onschuldig, maar in haar ogen schitterde de haat. ‘Hij is net dood! Of nee, nog niet. Als je je omdraait kan je zelfs zí­én hoe mijn lieve Rodolphus hem afmaakt!’ Met een ruk draaide ik me om en hoorde twee maal, twee keer tegelijkertijd, “Avada Kedavra!”�
Twee groene lichtflitsen…
En toen was het voorbij. Ik viel voorover, Remus viel voorover, tegen elkaar aan, we belanden naast elkaar op de grond.

Toch nog samen, samen bij het einde. Precies hoe ik wilde sterven.

Reacties:

missxangel zei op 23 sep 2010 - 22:41:
wauw.
Deze was echt mooi!!!

xEmma zei op 23 sep 2010 - 18:08:
Ik vind Remus en Tops denk ik het leukste koppel uit de hele Harry Potter reeks.
En ik vind het zo ongelooflijk stom dat zij allebei dood gaan ):
Kunnen ze niet gewoon Harry vermoorden of iets, en hun twee laten leven?
Oh, en Kasper Krauwel, want ik vind het heel zielig dat hij dood is <'3

Ehm. Ja. Jouw shot. Geweldig.<3
xx