FanFic.nl

My humanoid birthday

Maks point of view.

“Goedemorgen mooie dame.”� Met een geeuw draaide ik me om en probeerde de persoon langs mij aan te raken, maar vreemd genoeg was die plek leeg en koud. “Hmm,”� kreunde ik. “Komaan Makbule, we hebben niet de hele dag.”� Nu pas herkende ik Tom zijn stem. Tom is de tweelingbroer van mijn vriendje. “Waar is Bill?”� vroeg ik en opende een oog. Tom stond breed te grijnzen langs mijn bed. “Hij is bezig en vroeg me om jou wakker te maken,”� zei hij. “Waarom?”� Tom zuchtte. “Het. Is. Jou. Verjaardag. Vergeten misschien?”� Zijn grijns werd breder. “Oh nee! Toch weer niet zoveel cadeautjes,”� zeurde ik. “Als je nu uit bed kwam, zou je het meteen weten,”� zei Tom. Ik kreunde weer. “Ik wil het niet eens weten.”� Tom sloeg nu zijn armen over elkaar. “Moet ik Georg erbij halen.”� Ik gniffelde en sloeg mijn dekens weg. “Kijk, ik ben al onderweg naar de badkamer,”� zei ik terwijl ik wat kleren nam. Tom lachte en hield me tegen. “Bill zei dat je deze kleren moest aantrekken,”� zei hij en stopte twee zakken in mijn handen. “Alles wat je nodig hebt, zit hier in, maar tampons niet.”� Hij keek moeilijk. Ik lacht en gaf hem een por. Hij grijnsde en duwde me richting badkamer. “Ga je mee douchen of wat?”� vroeg ik toen Tom mee de badkamer in kwam. “Ik moest je in de gaten houden van Bill,”� zei Tom. “Dat kan ook buiten de badkamer.”� Ik duwde hem eruit en sloot de deur. Tom langs mij in de douche is net niet wat ik wil.

“Klaar?”� Georg en Gustav stonden nu voor mijn deur. “Ja hoor,”� gniffelde ik. Georg en Gustav zijn de beste vrienden van Bill en Tom, en dus ook mijn vrienden. “Goed, kom maar mee om te ontbijten,”� zei Gustav. We kwamen de keuken in van ons gehuurde huisje. Het was hier niet groot, maar ook niet echt klein. Het was hier echt gezellig. We wonen niet zo ver van een zandvlakte. Echt, je ziet daar niets anders dan zand en soms wat rotsen en dor gras. Dit is Mexico, dus het is hier ook lekker warm. “Deze broek jeukt,”� zeurde ik terwijl Gustav een boterham met jam maakte voor mij. “Bill zijn schuld,”� grijnsde Georg. Ik gniffelde en nam mijn boterham met jam van Gustav aan. “Waarom mocht ik hem niet zelf maken,”� zeurde ik. “Omdat Bill dat zei,”� zei Gustav. Ik zuchtte. “Hij overdrijft hier in, wat wilt hij me geven? Een verrassingsfeest? Hij weet dat ik feesten en al dat gedoe haat! Echt waarom hebben jullie hem niet tegengehouden? Echt goede vrienden zijn jullie en…”� Georg onderbrak mij. “Je zeurt te veel, eet je boterham op,”� zei hij. Ik zuchtte en deed wat hij zei.

“Is ze klaar?”� Tom kwam binnen. Hij droeg enkel een zwemshort. “Gaan we zwemmen?”� vroeg ik. “Nee, dat is gewoon omdat ik het warm heb,”� grijnsde hij. Ik trok een pruillip. Het is zo warm en zwemmen is dan zéér welkom. “Ik ben klaar, waarom?”� vroeg ik. “Omdat ik je ga ontvoeren,”� zei Tom. Hij trok een paar nike’s aan en nam mijn pols vast. Tegenwerken was onmogelijk. De hitte viel nu echt op me toen we buiten kwamen. “Waar gaan we heen?”� vroeg ik opnieuw. “Dat zul je wel zien,”� zei Tom. Hij duwde me in zijn grote cadillac en ging zelf aan het stuur zitten. Ik zuchtte en keek uit het raam. Gelukkig heeft Tom zijn auto airco. “Makbule, je zult het echt fantastisch vinden dus zucht niet zo,”� kreunde Tom. Ik trok een wenkbrauw op. “Dus jij vind al Bill zijn lief gedoe fantastisch?”� vroeg ik. “Hij overdrijft wel, maar het is héél lief, ik zou er zelf nooit opkomen om zoiets te doen, zo romantisch ben ik niet.”� Tom gaf me een knipoog. Ik gniffelde en keek weer naar buiten. Tom reed ver van het ‘dorpje’ af. Er waren geen huizen meer te zien. “Het is even rijden dus zet ik wat muziek op,”� zei Tom. Ik knikte. Meteen toen hij op de knop duwde speelde Samy Deluxe héél luid. “To-hom,”� kreunde ik. “Sorry, ik zal iets anders opzetten,”� zei hij. “Niet perse iets anders, gewoon zachter,”� tierde ik boven de muziek uit. “Hmm, oké,”� zei hij en zette het geluid zachter.

Bij nummer acht van de cd stopte Tom. “We zijn er, en nu blinddoek op,”� zei hij. Ik zuchtte en zette het ding op. Ik hoorde Tom uitstappen en mijn deur openen. Hij nam mijn hand vast en begeleide me uit te auto. Ik hoorde zijn auto sluiten toen hij op het knopje duwde. “Waar gaan we heen?”� vroeg ik toen Tom me ver weg van de auto leidde. “Goed, ga maar zitten,”� zei hij. Ik voelde een sofa en ging daar op zitten. Tom haalde de blinddoek van mijn ogen. Het duurde even voor ik weer zag. Na een tijd kon ik een grote piano zien, die stond echt in de woestijn. En aan die piano zat Bill, mijn lieve Bill. Hij glimlachte breed naar me en kuchte even. “Ik ga al,”� grijnsde Tom en weg was hij. Ik glimlachte. “Neem maar een glaasje drinken,”� zei Bill. Er zat champagne in. Ik drink normaal geen alcohol. Ik proefde dat er ook geen alcohol in zat. Ik wist wel dat Bill mij goed kende. Bill schraapte even zijn keel en begon dan piano te spelen. De tekst van ‘I don’t wanna miss a thing’ van ‘Aerosmith’ kwam er vlotjes uit. Ik besefte pas toen hij klaar was met het liedje dat ik in tranen was. Bill glimlachte en wees naar iets. Ik zag dat er een doos met zakdoekjes stond. Ik lachte en nam er één uit. Hij knipoogde even en schraapte weer zijn keel. Dit keer zong hij een ander liedje. Het beroemde ‘Happy birthday’ liedje. Hier moest ik wel om lachen. Het zag er zo lief uit. Toen hij daarmee klaar was stond hij op en kwam mijn richting uit. Nu pas zag ik dat hij een echt kostuum droeg. “Heb je het niet warm liefje?”� vroeg ik. Bill legde zijn vinger voor zijn lippen en maakte een “ssst”� geluidje. Hij bleef recht voor mij staan en nam mijn hand vast. Hij trok me recht en ging wat opzij van de sofa. En toen ging hij op zijn knie. “Mijn allerliefste Makbule, dit is misschien super cliché, maar wil je met me trouwen?”� Ik beet even op mijn lip om niet te huilen. Ik was echt absoluut niet voor romantiek en cliché gedoe, maar toch wist hij het weer eens te doen. Bill toverde een zakdoekje uit zijn zak en gaf dat aan mij. Ik veegde ermee mijn tranen weg. “Ja,”� bracht ik uit. Ik zag een paar tranen in Bill’s ooghoeken steken. Hij vermande zich en schoof de prachtige diamanten ring om mijn ringvinger. Vol verwondering bekeek ik het dingetje. “Zo mooi,”� fluisterde ik. Bill nam me in zijn armen. Op de achtergrond begon weer piano. Toen ik opkeek zat Tom, ook in een kostuum, piano te spelen. Zo meteen gaan Gustav en Georg nog viool spelen. “Dit was het meest cliché wat ik ooit heb gedaan, iemand ten huwelijk vragen op haar verjaardag,”� fluisterde Bill terwijl we rondjes draaide in het zand. “Ik vond het toch het mooiste verjaardagscadeau ooit,”� glimlachte ik. Bill drukte een zoen op mijn lippen. “Ik ben blij dat je het leuk vond.”� Ik glimlachte. “Bedankt, mijn liefste.”� Ik perste Bill nog dichter tegen me aan. “Gelukkige verjaardag!”� hoorde ik zeven mensen achter ons roepen. Ik glimlachte en keek op. Daar op een rijtje stonden ze allemaal. Tosca, Danny, Tom, Andreas, Georg, Gustav en Jorinde. De mensen waar ik al maanden mee optrek. Mijn beste vrienden. Een voor een vloog ik ze om hun nek. “Bedankt,”� wist ik uit te brengen. “En nu taart bij het zwembad,”� zei Tom met een grijns. Met z’n allen kropen we in het busje van Gustav en reden we weer richting huis. Alles rond het zwembad was van kop tot teen versierd. Er stond ook een grote tafel met een taart. “Als je ze allemaal uitblaast mag je een wens doen!”� riep Jorinde. “Dat lukt toch wel,”� lachte Tosca die een arm om mijn schouder legde. Ik lachte. Dat zou me zeker lukken. Danny stak onhandig de kaasjes aan en keek me met een glimlach aan. “Blazen!”� riep hij. De rest deed mee met aanmoedigen. Ik nam een keer héél veel adem en blies ze allemaal uit. Ik wenste dat deze dag nooit zou eindigen.

Reacties: