FanFic.nl

Sterren (One-shot)

sterren

Het is raar, raar hoe je kan twijfelen aan iets waar je zo zeker van was. Het is donker, dat is zeker, maar hoe donker? Is het door en door zwart, of is het donkerblauw? Of lijkt het blauw door het licht?
“Wat denk jij?”�
“Ik denk dat het blauw is.”�
“Ik ga nog steeds voor zwart.”�
Er klinkt een korte lach voor de stilte weer terugkeert.
Misschien heeft hij wel gelijk. Misschien zijn het wel de duizenden kleine lichtjes die de blauwe schijn geven, maar overdag is het blauw, dus waarom ’s nachts niet?
“Ik heb gelijk he?”�
“Misschien.”�
Dit is wat ik mis. Kleine discussies die nergens over gaan en nergens op slaan. Discussies die hij vaak wint, maar ik vind het niet erg. Als het over grote dingen gaat, geef ik hel niet graag gelijk, maar bij kleine dingen maakt het niet uit.
“Je hebt gelijk, de lucht is blauw.”�
“Donkerblauw.”� Verbetert hij me.
“Ja, donkerblauw.”�
Een windvlaag geeft me kippenvel en ik trek het fleezedekentje wat verder omhoog.
“Heb jij het koud?”�
“Nee, jij wel?”�
“Ja.”�
“Ga dan naar binnen.”�
“Nee, ik zit best goed.
Opnieuw wordt het stil en ver onder me zie ik een eenzame fietser voorbij fietsen. Wanneer het achterlicht van de fiets verdwijnt, kijk ik weer omhoog, starend naar de prachtige duizenden sterren. Een voor een staan ze voor hoop, het is daarom dat we zo zitten.
Ik haal mijn hand onder het zwarte dekentje vandaan en grijp mijn rode tas warme chocolademelk. Ik blaas voorzichtig en neem enkele slokken van de warme drank.
“Wat drink je?”�
“Warme chocomelk.”�
“Ik ook.”�
Ik lach en zet de warme chocolademelk waar naast me neer. Opnieuw kijk ik naar de sterren en zie ineens een witte streep verschijnen. Een vallende ster.
“Heb je het gezien?”�
“Ja, we mogen een wens doen.”� Ik sluit mijn ogen en doe een wens. Ik weet dat we hetzelfde wensen, en ik lach.
“Het is mooi, he?”� Ik open mijn ogen weer.
“Ja.”�
“Zie je die ook?”� Ik speur de hemel af, maar zie niet de witte streep die ik zoek.
“Nee.”�
“Ow, dan zal het een vliegtuig zijn.”� Ik lach bij het horen van die opmerking en zie dan tussen de sterren een knipperend licht.
“Ik denk dat ik het vliegtuig ook zie.”� Weer klinkt er een lachje.
“Bill, het spijt me, ik ga naar binnen, ik ben moe.”�
“Het geeft niet.”�
“Kom je snel?”�
“Dat probeer ik.”�
“Dag Bill.”�
“Slaapwel Tom.”�
De verbinding tussen ons wordt verbroken en ineens merk ik hoe eenzaam ik op het dak zit, terwijl ik al de halve nacht alleen hier zit.
Aan de horizon zie ik een lijntje ligt, een aankondiging dat de zon opkomt, en die me verteld dat ik hier uren gezeten heb. Uren waarin ik weer verbinding had met Tom, die kilometers verderop ook eenzaam op een dak naar de sterren had zitten kijken.
Vroeger keken we thuis samen op het dak naar de sterren, en nu nog doen we het samen. Hij op zijn Duitse dak, ik op mijn Amerikaanse dak, en het is niet meer hetzelfde.
Tom had gelijk, verhuizen naar Amerika was een stom idee. Mijn besluit staat vast. Morgen ga ook ik weer naar huis, dan kunnen we echt samen naar de sterren kijken.

[reacties??]

Reacties: