FanFic.nl

My Worst Nightmare

Promise [25]

~Bill PoV~
Ben ik werkelijk door de deur gerend?
Bella heeft nu wel begrepen wat er aan de hand is. Ik zie haar in mijn hoofd al alles opruimen, haar tranen wegvegend. Misschien verbrandt ze mijn kleren wel, schreeuwend dat ik mijn belofte aan haar heb verbroken. Mijn belofte om bij haar te blijven, maar die is nu verbroken en gebroken.
Mijn kleren zijn kletsnat. Ik had de auto moeten pakken. Leuk Bill, vergeet je dat ook weer. Ruby is vast en zeker lekker thuis, in haar warme bedje. En wat doe ik? ik wandel eventjes door de regen zoeken naar een meisje, dat nu vast aan het slapen is.
Misschien is ze wel verdwaald, misschien is ze ontvoerd, of beroofd, misschien zelfs neergestoken. Voor haar een weet, voor mij een vraag.
Toen ze me kuste... Ik voelde alles dat ik normaal nooit zou voelen, dat ik alleen voor en bij haar zou kunnen voelen. Ik geef om Bella, maar ik ben verliefd op Ruby. Dat zijn twee hele verschillende dingen. Om iemand geven is minder intens dan verliefd zijn op iemand, zielsveel houden van die ene persoon.
Wat denk ik nou? Er is geen tijd voor literatuur in mijn hoofd!
Mijn schoenen voelen zwaar aan, mijn boxer is volgens mij ook al nat. Het is net als de vorige keer. Toen ik Ruby vond in de regen, toen ze zo zacht was. Hoe voorzichtig ze was toen ze zich uitkleedde. Ze was prachtig.
Ik ga maar beter terug naar huis. Ik verdoe mijn tijd. Ze heeft me niet eens de kans gegeven om me te laten zeggen dat ik misschien hetzelfde voor haar voel. Nee, dat ik hetzelfde voel voor haar.
Als ik de hoek om sla, zie ik een witte Audi bij de stoep staan. Niet zo maar een Audi, maar de onze! Ik zie Tom uitstappen en naar een meisje met lang zwart haar toe lopen.
Gaat Tom serieus een hoer ophalen?
Ik knipper een paar keer. Het meisje huilt en slaat haar armen om Tom heen. Als ik beter kijk, zie ik dat het geen hoer is.
Ik wil roepen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ze stappen in de auto en rijden weg. Ik sta hier, versteld naar de gebeurtenis te kijken. Dat was Ruby.

~Bella PoV~
Ik stop het servies in de vaatwasser en ruim de tafel af.
Wat er net gebeurd is, blijft maar in mijn gedachten hangen.
Kent Bill haar? Hadden ze iets met elkaar?
Wat is dit gevoel? Hij is verliefd op Ruby, ik voelde het. Maar hoe ze tegen elkaar deden... Alsof ze elkaar haten, maar niet omdat ze elkaar niet mogen. Het gevoel maakt me misselijk.
Bill had het beloofd. Als die terug is, zal hij me het hoognodige mogen uitleggen. Wat er tussen die twee is...
Bill is van mij, en dat zal voor altijd blijven. Ze blijft met haar poten van hem af. Ik vond haar toch al niet aardig, het ging meer om Robi en Jona. Ze hindert het toch alleen maar.
Ze is niet eens mooi, wat ziet hij in haar?
Mijn hoofd tolt, het speelt met me. Ik weet het goed genoeg. Hoe mooi ze is, haar persoonlijkheid is misschien wat minder, maar ze is prachtig. Een engel.
Ik ga hem verliezen aan de engel. Zijn engel, ik ben er maar gewoon als... gewone. Ik sta in de weg. ik hoor hier niet, ook al wil ik het zo graag, hier zijn met hem. Voor altijd samen zijn met mijn Bill.
Misschien had ik toch maar Tom moeten kiezen. Maar mijn gevoel had al lang voor Bill gekozen.
Ik doe mijn haar snel in een staartje en loop de trap op. Slapen zal me goed doen.
Ik kleed me uit en nestel me onder de dekens. Nu stromen de tranen pas over mijn wangen. Traan voor traan. Ze vallen een voor een op mijn kussen.
Ik druk mijn gezicht nu helemaal in het kussen, tot ik amper adem kan halen. Hier sterven lijkt me niet zo'n slecht idee. Zo erg zou het toch niet zijn, lekker in een wollen kussen onder de warme dekens. Langzaam sterven. Langzaam geen lucht meer, hoe het steeds lichter in je hoofd wordt, dat het licht van de hemel begint te schijnen. Hoe God je naam noemt, dat het tijd is om te komen.
Maar mijn tijd is het nog niet. Ik voel het, ik moet nog een ding weten. Of Bill van me houdt, net zoals hij van haar houdt.

~Bill PoV~
Ik sta voor de deur van Bella’s huis, dat binnenkort ons huis zou moeten zijn. Maar mijn mening is anders, er komt een einde aan al het drama. Ik wil bij de ene zijn, die mij wilt, waar ik voor altijd verliefd wil en kan op zijn. en die hetzelfde voelt voor mij. Ze weet het alleen nog niet.
Ik ga het haar vertellen.
Ik loop naar binnen. Niemand. Het huis is donker en er brandt alleen een lampje bij de overloop. Ik loop naar boven. Zie haar slaapkamerdeur op een kiertje staan. Als ik door de kier kijk, zie ik haar liggen, hoor ik haar snikken. Ik heb haar pijn gedaan. Shit.
Ik loop naar binnen, en slik een paar keer. Ze kijkt op, haar gezicht is doods en straalt verdriet, haat, maar ook liefde uit. Vooral liefde. Dat ene kleine ding dat mensen zo gelukkig kan maken.
‘Hoi.’ zeg ik maar, beter dan niets.
‘Waarom?’ vraagt ze schor, haast onhoorbaar.
‘Wat?’
‘Je weet wat ik bedoel.’
‘Het is niet wat het lijkt.’ Nu barst ze in een echte huilbui uit. Ik kan het niet laten om zelf te huilen, ze huilt om mij. Ik maak alles kapot.
‘Waarom is het Ruby en niet ik? Ben ik niet mooi genoeg?’
‘Nee, dat is het niet, helemaal niet. Je bent prachtig.’ Ik veeg mijn tranen weg en neem een stap naar voren.
‘Waarom kan je niet verliefd zijn op mij?’ Het schorre versterkt als ze schreeuwt. Ze is boos, dat is goed, ik verdien het.
‘Ik weet het niet, oké, ik weet het niet. Ik kan het niet uitleggen.’
‘Bill, zeg dat je van me houdt.’ Het klinkt haast smekend. Nee, het klinkt heel zeker smekend.
‘Ik kan het niet. Eerst wel. Maar nu weet ik het niet meer.’
‘Wat weet je niet?’
‘Of ik van je hou.’

Reacties: