FanFic.nl

Alice Schwarz.

Hoofdstuk 10.

Bedankt voor het reageren en veel leesplezier (:

Ze hadden gelijk. We waren nu twee uur bezig en ik had écht geen zin meer. Mijn handen deden pijn en die vervloekte decors bleven inderdaad maar niet in elkaar zitten. Daarbij was ik drie keer gestruikeld over de enorme bende die op de grond lag en had me gebrand aan het lijmpistool, waar de lijm maar uit bleef druppelen omdat het ding niet goed meer werkte. ‘Au! Godver!’ krijste ik en greep mijn vinger vast.
‘Wat is er gebeurd?’ riep Georg vanaf de andere kant van de zaal. ‘Er zit een fucking nietje in mijn vinger!’ schreeuwde ik en klemde mijn kaken op elkaar toen ik hem eruit probeerde te trekken.
‘Wacht, niet doen!’ riep Tom en hij rende als een gek mijn kant op. ‘Laat zien,’ zei hij en pakte mijn vinger vast. ‘Au! Blijf af! Het is mí­jn vinger!’ riep ik en probeerde hem terug te trekken.
‘Dat ziet er pijnlijk uit,’ concludeerde hij.
‘Goh, heb je niks beters te doen dan zulke opmerkingen maken?! Misschien dat je me kunt hélpen!’ snauwde ik en keek hem kwaad aan.
‘Ik wil je wel helpen, maar het is jouw vinger zei je.’
Ik draaide met mijn ogen en stak mijn vinger met een kwaad gezicht uit. Ik zag hem grijnzen en hij pakte mijn vinger voorzichtig aan. ‘Misschien dat ik hem-’ En toen trok hij zomaar aan het nietje.
Ik slaakte een gil en de tranen sprongen in mijn ogen. ‘Ziezo,’ zei hij zelfvoldaan en hield het nietje triomfantelijk in de lucht. ‘Dat deed pijn idioot! Had je niet kunnen zeggen dat je hem eruit ging trekken!’ schreeuwde ik kwaad en probeerde hem te slaan.
‘Nee, want dan had ik dat niet mogen doen. Hij is er uit, dank je Tom, graag gedaan hoor Alice.’ En hij draaide zich weer om. Nukkig sloeg ik mijn armen over elkaar. ‘Dank je,’ bromde ik.

Mijn vinger klopte pijnlijk en ik was blij dat het eindelijk zes uur was en Elaine ons kwam meldden dat we mochten gaan. ‘Goed werk allemaal,’ zei ze glimlachend. Ik kon het niet opbrengen om terug te glimlachen. Ik wist dat ze dit werk maar al te graag aan andere mensen overliet en dat maakte me chagrijnig.

Samen met Georg en Tom liepen we naar de kluisjes en vervolgens naar buiten. Alsof het niet erger kon en ik me niet al uitgeput genoeg voelde regende het ook nog en stond er een stevige wind. ‘Fijn,’ mompelde ik kwaad en stampte naar mijn fiets. Ik stak de sleutel in het slot en haalde hem uit de stalling. ‘Ik wil je wel naar huis brengen,’ stelde Tom voor.
‘Hoe dan? Achterop jóíºw fiets zeker, nee dank je,’ zei ik arrogant.
‘Nee,’ zei Tom en hij wees naar opzij. ‘Ik heb een brommer,’ zei hij erbij.
‘Alleen geen tweede helm, maar ach.’
‘Wat maakt het ook uit als we gewond raken,’ vervolgde ik zijn uitspraak met minachtende sarcasme. Tom zuchtte.
‘Volgens mij kan ik bij jou ook gewoon niks goeds doen of wel? Wat heb je tegen me?’ vroeg hij.
‘Niks, breng je me nou nog weg of hoe zit dat? En dan moet je me morgen ook weer naar school brengen. Of Georg, wil jij dat doen?’ vroeg ik. Georg stond inmiddels naast ons en stond zwijgend te luisteren. ‘Nee sorry, ik heb alleen een fiets met een heel erg platte band,’ zei hij en haalde zijn schouders op.
Tom glimlachte. ‘Nou, wat denk je ervan schoonheid,’ zei hij.
Mijn gezicht stond op onweer. ‘Ik ben je schoonheid niet,’ snauwde ik en liep langs hem heen.
‘Ik woon op de Rosenstraat,’ schreeuwde ik terwijl ik doorliep.
‘Ai ai kapitein! Tot morgen hobbit!’ hoorde ik Tom zeggen.

Ik liep naar zijn brommer en ging er tegenaan staan. Maar het ding stond totaal niet stevig op de grond en ik viel met brommer en al achterover. ‘Hé! Pas een beetje op! Je mag mijn brommer niet beschadigen!’ riep Tom en hij liep kwaad mijn kant op.
‘En ik dan! Ik deed me pijn! Kan ik er wat aan doen dat dat stomme ding van je niet stabiel is!’ riep ik kwaad terug. Ik hoopte op een boos weerwoord, maar Toms kwade uitdrukking verdween en hij stak zijn hand uit. ‘Dat klopt, sorry, gaat het?’
Ik sloeg zijn hand weg en stond op. ‘Prima, breng me nu maar weg.’
Tom schudde met zijn hoofd en tilde zijn brommer weer overeind. ‘Stap maar op.’
‘Dadelijk valt ie weer om,’ zei ik argwanend.
‘Ik heb hem toch vast,’ antwoordde hij en glimlachte naar me. ‘Alsof je sterk genoeg bent met je kippenarmpjes,’ mompelde ik. Toms mond verstrakte en met een ruwe beweging ging hij alvast zitten. Ik glimlachte zelfvoldaan en ging ook zitten.
‘Sla je armen maar om me heen,’ zei Tom, terwijl hij zijn helm opdeed. ‘Nee, ielg.’
Ik hoorde Tom zuchten en hij startte de brommer. Plotseling trok hij op en met een gil greep ik hem vast. ‘Dat deed je extra!’ gilde ik kwaad en kneep mijn ogen dicht van de schrik.
Ik hoorde hem lachen.

Reacties: