FanFic.nl

Welcome Home [10/10]

7.

Toms point of view
“Tom kom nu eens eindelijk uit je kamer en kom eten!”� tierde David terwijl hij op mijn deur bonsde. Ik gaf hem geen antwoord en bleef naar de foto op mijn kastje staren. Bill en ik stonden er al lachend op. Waarom doet het me toch zo een pijn om naar die foto te kijken? Eigenlijk had ik hem al lang moeten wegsmijten, maar ik kan hem ook niet wegdoen. Hij blijft mijn broertje, ook na wat er is gebeurt. “Tom?”� wat doet mam hier? “Ja?”� zei ik zacht terug. “Doe asjeblieft even open,”� vroeg ze. Ik trok me recht aan mijn bed en opende mijn deur. “Laat me even binnen wil je.”� Ik knikte en liet haar binnen, maar meteen toen ze binnen was sloot ik mijn deur. “Je kan je niet eeuwig blijven verschuilen omdat Bill op jou verliefd was?”� Mam was ondertussen op mijn bed gaan zitten. Met een plof ging ik langs haar zitten. “Het is gewoon ingewikkeld mam, begrijp je dat dan niet?”� Ze ging met haar hand over mijn rug. “Ik vind gewoon dat je opnieuw moeite moet doen en hem gaan zoeken. En ik vind dat je moet stoppen met zo zinloos op je kamer te zitten, dat is echt zinloos.”� Ik zuchtte even en legde mijn hoofd op mam haar schouder. “Ik weet zeker dat Bill jou nu héél hard nodig heeft. Denk je echt dat hij het makkelijk heeft nu jij het weet?”� Mam had gelijk. Wat was ik voor een slechte broer? “Stuur hem een sms dat je wilt dat hij terug komt, dat je hem nodig hebt zoals hij jou nodig heeft.”� Ik sloot even mijn ogen. “Dat kan ik gewoon niet.”� Mam stond recht en nam mijn mobiel van mijn bureau. “Dan doe ik het,”� zei ze. Ik sprong recht en nam mijn mobiel af. “Nee, dan doe ik het zelf wel, maar laat me er over nadenken, asjeblieft.”� Ik smeekte bijna. “Tom, hier moet je niet over nadenken, dit moet je gewoon doen. Geef nu toch eens gewoon toe dat je hem nodig hebt. Wees even niet zo koppig en bel hem of eender wat, maar laat hem weten dat je er voor hem bent.”� Ik zuchtte. “Mam, waarom heb je toch altijd gelijk?”� Ze glimlachte kort en nam me in haar armen. “Ik ben niets voor niets jullie moeder.”�

Die middag zat ik met een volle mond cornflakes een bericht in te typen. Ik wist nog niet zeker als ik het zou versturen, maar ik zou het alvast typen en opslaan. Ik weet wel zeker dat mam gelijk heeft. Dat Bill mij net zo nodig heeft zoals ik hem. Ik had hem niet moeten slaan. Het is allemaal mijn schuld. Als ik niet zo agressief had gereageerd op zijn bekentenis, was hij niet weggegaan, maar ik vraag me wel af hoe lang hij al met zijn gevoelens worstelt. Arme jongen. Dat ik het niet eerder had gemerkt. Wat ben ik toch een eikel. Een zucht ontsnapte en even gooide ik mijn gsm aan de kant. Eten gaat eventjes voor.
“En gaat het?”� Georg was tegenover me komen zitten. Ik knikte kort. “Ga je hem eindelijk bellen?”� Ik zuchtte. “Ik weet het nog niet, oké?”� Het begon me te irriteren dat iedereen me dwong Bill te bellen. “Oké, oké, kalm, je hoeft je er niet zo voor op te naaien hoor,”� bromde Georg. Ik zuchtte weer. “Sorry, ik bedoelde het niet zo, maar het is gewoon moeilijk.”�

Met trillende vingers toetste ik het nummer van Bill zijn mobiel in. Ik knipte toch even mijn nachtlampje aan. Het was al nacht en ik lag in bed. Na tien keer zijn voicemail gehoord te hebben gaf ik het op. Hij zou natuurlijk niet opnemen als hij mijn naam zag staan, hoe stom kon ik zijn. Ik had hem een maand geleden nog een hoop haat smsjes gestuurd. Dan maar die sms versturen.

Bill, het spijt me zo. Ik had je niet mogen slaan.
Ik schaam me nu zo dat ik dat heb gedaan.
Ik besef nu pas dat jij het vast stukke moeilijker hebt
dan ik. Ik heb jou nodig, netzoals jij mij nodig had,
maar ik was er niet voor jou en dat spijt me zo.
Asjeblieft kom naar huis of laat me weten waar je bent.
Want ik maak me wel zorgen. Je blijft mijn broertje.
Ook na wat er is gebeurt. Helaas kunnen we het niet
meer ongedaan maken, we kunnen er niets aan veranderen,
maar kom asjeblieft terug. Tom.

Ik las het bericht nog even snel na zodat er geen domme spelfouten in zouden staan. Dat zou nogal een goede indruk maken zeg. Een smeek-sms dat hij terug komt vol schrijffouten. Ik twijfelde als ik toch wel op verzenden zou drukken. Misschien was hij nu kwaad dat ik zo kwaad op hem was omdat hij op mij verliefd was? Of misschien is hij dood. Nee Tom, niet aan denken, sprak ik mezelf toe. Maar misschien is hij echt dood?
Uiteindelijk durfde ik toch op verzenden te duwen. Zou hij het lezen? Stiekem hoop ik van wel, maar ook weer van niet. Ik ben bang dat hij me terug stuurt dat hij me nooit meer wilt zien omdat ik hem zo hard heb laten vallen. Ik had hem moeten steunen verdomme.
Elke seconde keek ik weer als Bill me niet terug zou sms’en of bellen. Mijn handen werden er klam van. Na een tijd begon mijn mobiel te trillen. Ik gooide hem bijna in de lucht. Met trillerige vingers duwde ik op het groene telefoontje. “Met Tom?”�

Reacties: