FanFic.nl

American Smile, German tears. [afgelopen]

3.

Samen met David sta ik in een of andere boetiek. Het stinkt hier vreselijk naar leer en gore parfum en David houd twee lelijke T-shirts voor me. “Kies nu!”� Het was echt een bevel. “Ik neem geen van de twee.”� Zei ik stijfjes. Ik zag hoe David zijn gezicht langzaam rood aankleurt. Toch beheerst hij zich en draait zich om. Ik weet al wat hij gaat doen, maar waarom hou ik hem nu niet tegen? Het heeft geen zin, dat is het. Ik heb gewoonweg niets meer te zeggen. “Volg.”� Was zijn bevel toen hij met de zak langs me door liep. Met een zachte zucht slofte ik achter hem aan. “Slof niet zo! Die schoenen waren hartstikke duur!”� bromde David, of zoals ik hem nu ga noemen: Cruella de Vil. Ik grinnikte even in mezelf. Die naam past ook nog bij zijn kop. “En trouwens, het was niet mijn schuld dat die schoenen duur waren, ik heb ze niet zelf gekozen.”� Kaatste ik even terug. David zijn handen begonnen te trillen, maar hij liep gewoon door. De volgende halte was een schoenenwinkel. Waarom eigenlijk? Ik heb like een miljoen paar schoenen? “Kom Bill.”� Jaja Cruella antwoordde ik hem in gedachte. Ik werd op een bankje geduwd en David haalde er een meisje bij om schoenen uit te zoeken. Toen ik zeker tien dozen vast had, vond David dat het genoeg was. Hij nam de dozen over en ging betalen. De bodyguards zouden alles wel dragen was zijn redenering, want hij gaf alles door aan hen. Arme jongens. Als ik ooit de moed heb gevonden om me los te scheuren van Tokio Hotel nodig ik hen allemaal uit voor een feestje en als David dood is nodig ik hen allemaal uit om op David zijn graf te dansen.

Tijd voor een douche. “Bill geen uur in de douche staan, andere mensen moeten ook nog douchen hè.”� Tom was weer aanwezig. Jaja Arschloch beantwoorde ik hem in gedachten. Gheghe ik ben goed in mensen in gedachten te beantwoorden vandaag. Ik schonk Tom een kleine, spottend glimlachje en ging het badkamertje van de tourbus in. De sleutel draaide ik twee keer om zodat niemand mij kon storen. Mijn lelijke kleren gooide ik in de wasmand en mijn heerlijke training van Adidas glimlachte me toe. Met een glimlach bekeek ik het ding. Dat zo iets, me zo blij zou kunnen maken. Misschien moet ik al mijn lelijke kleren maar aan de arme schenken. Dan heeft iemand er tenminste nog iets aan. Ik nam mijn favoriete shampoo uit de kast en ging de douche in. Van David moet ik altijd babyshampoo gebruiken omdat hij vind dat dat goed bij mij imago past, maar ikzelf verkies Syoss. Die ruikt lekker en daar wordt mijn haar tenminste lekker zacht van. Dat ik zelfs blij kan worden van shampoo. Al lachend zette ik de warmwaterkraan aan en genoot even van de stilte. Nu had ik eens tijd om goed na te denken. Optreden is echt geweldig, de fans geven me altijd nieuwe hoop, maar dit keer ben ik echt niet graag in Amerika. Het geeft me zo een vernauwend gevoel. Ik voel me hier echt niet thuis, maar de fans zijn echt geweldig en enthousiast. Dat zijn ze overal. Ik denk, of beter gezegd, ik weet zeker dat geen enkele muziekgroep zo een fervente fangroep heeft als ons.

“Bill, kom eruit!”� Cruella is aanwezig. In een recordtempo droogde ik me af en trok mijn fantastische Adidas training aan. Het stof voelde zo zacht op mijn huid. Even moest ik grinniken om mezelf. Ik lijk wel verliefd op mijn training. Snel ging ik met de haardroger door mijn haar en trok nog een paar sokken aan. De sleutel ging weer twee keer terug en binnen de twee seconden was de deur open. “Gesprek. Nu.”� Bromde hij. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Tom de ‘Arschloch’, Georg ‘de langharige aap’ en Gustav de ‘brilsmurf’ zaten al op me te wachten. Ik ging tegenover hen zitten en wachtte op alle verwijten en scheldwoorden, maar het bleef stil. David nam plaats langs de drie jongens die ooit mijn beste vrienden waren. Ze keken me alle vier aan. “Wel? Wat is het nu weer? Dat ik te lang in de douche sta? Dat ik leef misschien?”� mompelde ik. Tom wilde in de verdediging gaan, maar David hield hem nog even tegen. “Waar is die Bill die er alles voor over had voor zijn fans?”� vroeg David. Hij ging wat over tafel hangen. Die is er nooit geweest, die heb jij gewoon gecreëerd antwoordde ik hem in gedachte. Waarom zei ik dat niet hardop? Inderdaad, ik ben gewoon een schijter.

“Misschien moet je eens een voorbeeld nemen aan je mede bandleden,”� Begon David. Ik hield mijn gezicht emotieloos of toch in zoverre mogelijk. De woede en verdriet borrelde op, ik kon ieder moment ontploffen. “Hoezo?”� vroeg ik kalm. Ik haalde nog eens diep adem en slikte de woede in. “Deze mensen doen tenminste wat ik vraag en geven niet op alles commentaar. Je weet wat er in het contract staat.”� Oh damn waarom moet hij toch altijd dreigen met het contract. Stomme eikel. “En nog iets te melden? Bijvoorbeeld dat ik lelijk ben? Of dat ik te veel op Tom lijk?”� siste ik. Tom vloog recht. Voor ik het goed besefte had ik een mep in mijn gezicht gekregen. De tranen prikte achter mijn ogen en er zat een heuse krop in mijn keel. Ik stond recht en liep naar mijn bed. Hoe durft hij de arshloch. De gordijnen vlogen er bijna vanaf toen ik ze dichttrok om mijn bed af te schermen. Ik legde mijn linkerhand op mijn wang. Die brandde enorm, maar verkoelde lichtjes dankzij mijn koude hand. Stomme arsch. Die kan mijn broer niet zijn. Wat heeft de media in godsnaam met hem gedaan? Wat heeft het met mij gedaan?

Reacties: