FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[38] Tom – Close Catch

Ik zit op mijn bed, met mijn rug tegen de wand. De bus is enkele minuten geleden vertrokken, de banden glijden over het asfalt. Het raam staat een klein beetje open, de warme lucht stroomt naar binnen en legt zich om ons heen.
Ja, ons.
Bill ligt tegen mijn borst, ik heb mijn armen om hem heen en mijn hoofd rust op zijn kruin. De geur van zijn shampoo kriebelt mijn lippen.
‘Ik hou van je.’ zucht hij zacht en kijkt naar me omhoog. Zijn ogen glinsteren, ik zie mezelf vaag in zijn pupillen weerkaatst.
Ik slik en blaas zachtjes uit. Hij houdt van me. Hij houdt écht van me.
Hou ik wel van hem?
Natuurlijk, je wou niets liever enkele dagen geleden nog.
Maar waren die gevoelens niet gewoon een teken van mijn eenzaamheid, van mijn isolatie van echte liefde? Gemeende liefde?
Je hebt om hem gehuild, dat doe je niet omdat je eenzaam bent want dan huil je om jezelf en dat deed je niet.
Maar ik huilde ook om mezelf. Omdat ik geen relatie had.
Geen relatie met hem.
‘Waar denk je aan?’ vraagt Bill en recht zijn rug. Zijn ogen komen nu op gelijke hoogte.
‘Aan jou.’ zeg ik. Ik lieg niet, maar het voelt toch vreemd.
Hij legt zijn armen om mijn nek en kust eerst mijn rechtermondhoek, daarna mijn volledige lippen. Ik voel teveel vlinders om niet van hem te houden, hoe kón ik zoiets nog maar denken?
Mijn handen glijden onder zijn shirt en klemmen zich om zijn smalle heupen. Ik dwing hem dicht bij me te blijven, maar ik denk niet dat hij daar een probleem van zal maken.
Iets later bevrijd ik hem uit greep, terwijl we beiden dankbaar lucht opzuigen.
‘Ik word licht in mijn hoofd van jou,’ grinnikt hij en kust mijn kaaklijn, ‘maar dat vind ik niet erg.’
Ik woel even liefdevol door zijn haar en schuif dan van mijn bed af, vergeten dat Bill nog tussen mijn benen zit, dondert hij op de grond. Hij wrijft met een frons over zijn onderrug en kreunt.
‘Wat is hier gaande?’ David staat in de deuropening. Mijn hoofd wordt rood, net als dat van Bill.
‘Hoe lang sta je daar al?’ vraagt Bill en slikt moeilijk. Ik voel hoe mijn keel verandert in een woestijn, kurkdroog en broeierig warm.
‘Ik sta hier net. Maar zeg me niet dat jullie ruzie hebben, want dat verkoopt slecht!’
Ik houd mijn opgeluchte zucht binnen, dat zou het ingewikkeld maken. Maar ik had kunnen weten dat David zich alleen maar interesseert in de verkoop, en niet in wat wij doen en laten. Hoop ik.
‘Nee. Tom en ik hebben geen ruzie. Volgens mij kunnen we dat nooit meer hebben.’ zegt Bill en trekt zich aan mijn knie overeind. Ik geef hem een tik tegen zijn schouder. Hij weegt niet veel, maar het doet wel pijn als hij dat kleine beetje gewicht aanwendt om mijn knieschijf te breken.
‘Oké. Goed. Meekomen, eten.’ zegt hij kortaf en draait zich dan om. Nog een geheimzinnige, snelle blik voor we weer ‘normale’ tweelingbroers zijn. Eerder spelen, en wij zijn nooit normaal geweest.

Ik zit tegenover Bill aan tafel, voor me staat - Hoe origineel - een bord met een stuk pizza erop. Naast ons staat de doos nog, er liggen nog twee stukken in, we hebben er allebei al één op en er ligt er dan nog één op ons bord. Dat maakt samen vier, hoezo was ik nooit goed in wiskunde?
David zit naast de chauffeur, een bakje eten in zijn ene hand, een vork in de andere. Hij praat met Sebastian over de weg naar de concerthal, waar we morgen optreden. Ieder zijn pleziertje?
Ik wiebel wat met mijn voeten en bots dan per ongeluk tegen de voet van Bill. Dat brengt me op een idee, waardoor ik breed moet grijnzen. Bill grijnst ook. Maar dí¡t zal snel vergaan als hij de uitwerking van mijn plan ondergaat, want hij is natuurlijk het perfecte slachtoffer!
Ik wrijf met de punt van mijn voet, gehuld in een witte, zachte sok, over de zijkant van zijn voet. Hij trekt zijn wenkbrauw op, degene met de piercing, en probeert zo goed en kwaad mogelijk te verbergen dat er iets onder tafel aan de gang is. Ik lik over mijn bovenlip en ga dan verder langs zijn kuit. Hij probeert te trappen, maar als er iets is waarin ik getraind ben - buiten zoenen of dat andere ding dat ik voordien met meisjes deed - dan is het dit wel.
Zijn hoofd wordt even rood als de tomaat op zijn pizzapunt, die hij in de doos gooit en laat voor wat hij is. Hij staat recht en trekt zijn T-shirt naar beneden. Ik kom bijna niet meer bij van het lachen: Hij heeft een erectie.
Tranen van het lachen rollen niet veel later al over mijn wangen, en ze worden nog talrijker als Bill terugkomt uit de badkamer met een zo mogelijk nóg roder hoofd.
‘Hartelijk bedankt.’ zegt hij en laat zich op de stoel schuin over me zakken, zodat ik niet meer bij hem kan.
‘Oké, jongens, we stoppen hier bij een tankstation. Ze weten van onze komst en normaal gezien is er niemand meer, anders sleep ik ze voor een rechter. Daar stap ik over naar de bus van die andere twee. Redden jullie het zonder mij?’ Hij haalt iets uit zijn zak, maar ik kan niet goed zien wat. Ik wil het ook niet weten. David verlaat de bus!
‘Gaan we nog crewleden oppikken?’ vraagt Bill en ik kijk subtiel opzij. Hij grijnst nu van oor tot oor, maar kan nog steeds doorgaan als de tweeling van een tomaat. Liever niet eigenlijk, ik houd hem liever zelf als tweelingbroer.
‘Nee, die reizen pas vanaf morgen mee. Zij slapen vannacht in een hotel, vlakbij het concertgebouw. We zijn veel te laat gestart met de opbouw van het podium.’
De bus komt tot stilstand, de deuren gaan open. David houdt ons tegen in de deuropening.
‘Jullie krijgen een half uur de tijd om vrij te winkelen in het winkeltje en rond te wandelen over het veld achter de parking. Zitten jullie daarna niet terug in de bus, dan zal Tokio Hotel het moeten doen zonder zanger en gitarist.’
We stormen de bus uit, breed grijnzend en met identieke blik in onze ogen.

Reacties: