FanFic.nl

Bite [Vamps]

Surprise [49]

Met een handdoek om mijn heupen ga ik van de trap. Het water van de douche kleeft nog in mijn haar en op mijn borstkas, mijn shampoo prikt nog in mijn ogen. Vooral in de rechter, ik moet leren mijn ogen toe te doen als ik mijn haar inzeep. Maar daar heb ik nog tachtig jaar voor, ik plan honderd te worden.
In de hal kijk ik even op de mat, maar er is geen post voor ons aangekomen. Dat had ik ook niet écht verwacht, maar het is meer een automatisme. Net zoals sommigen altijd elke morgen op de kalender naast de keukendeur kijken, en dan op vakantie vreemd opkijken als er in die hele keuken geen kalender te bespeuren is.
Ik loop meteen door naar het keukengedeelte, pak een sinaasappel uit de mand en haal de perser uit een kastje. Niets zo goed als een koffie en een vers geperste sinaasappelsap om de ochtend te starten. Misschien moet ik ook maar ineens voor Tom maken.
Ik doe water in de koffiepot, net als koffiebonen, en ga dan nog een paar sinaasappels halen, net als een mesje. Aan de eettafel plant ik me neer op de eerste de beste stoel en snijd de sinaasappels doormidden, om ze daarna te persen.
Er klinkt gestommel in de gang, dus maak ik dat ik twee kommen koffie en twee glazen sinaasappelsap heb ingeschonken en op een plateau heb gezet, zodat ik hem alsnog kan verrassen. Halfslachtig werk, maar het is iets.
Ik open de deur naar de hal met mijn voet en laat dan alles vallen. In de gang staat niet Tom, maar iemand die ik nog nooit eerder gezien heb.
'Ga weg of ik bel de politie.' schreeuw ik, terwijl ik kort naar beneden kijk om te zien hoe erg het is. Koffie en sinaasappelsap vermengt zich rond mijn voeten, scherven glas liggen door de hele ruimte verspreid.
Er klinkt gebonk, gezucht en gegrom. Ik zie Tom de trap af waggelen, en even laat ik de boel de boel en schiet mijn hulpeloze broertje te hulp.
'Rustig nou! Ik ben Mitch, de broer van...'
'Julia.' mompelt Tom, en zijn ogen worden ronde schoteltjes. Ik blik kort naar die 'Mitch', en plots vallen de gelijkenissen me op.
'Sorry.' mompel ik en steek mijn hand uit. Een warme handpalm, een zachte maar gemeende handdruk. Dan schudt hij ook de nietingegipste hand van Tom, deze keer een andere blik. Iets... liefdevols. Zoals Julia ook vaak naar Tom kijkt, maar bij haar is het niet eng. Bij Mitch is het ook niet éng, het is eerder alsof hij iets van Julia moet overdragen.
Natíºíºrlijk. Daarom is hij hier.
'Zeg het maar.'
Met gefronste wenkbrauwen knippert hij, kijkt me ongelovig aan en vraagt dan: 'Hoe weet jij dat? Heeft Julia gebeld?'
'Oh, van Julia hebben wij al even niets meer gehoord. Maar ik ben geen dommerik.' lach ik en nodig hem uit de woonkamer in te komen, Tom kijkt naar mijn voeten en vraagt wat dat in godsnaam moet voorstellen.
'Jouw wakkere start, maar door die schoonbroer van jou heb ik alles laten vallen.' Ik gniffel en besluit het maar eerst op te ruimen, en zo Mitch de kans te geven de meer privé dingen al met Tom te bespreken. Ongetwijfeld heeft Julia ook enkele boodschapjes voor expliciet Tom alleen.
In de keuken pak ik een emmer, spuit een halve bus zeep erin leeg en vul hem daarna tot de helft met water. Vod erin, handdoek om mijn nek, en daar ga ik dan. Als ik ooit nog geld nodig heb, kan ik aan de slag als poetsman.
Of laat dat maar, dat is slecht voor mijn nagels.
Op de drempel kniel ik neer, maar al meteen heb ik daar spijt van. Een koud gevoel kruipt achter mijn knieschijven.
Met de vod begin ik vocht op te deppen en glas bij elkaar te vegen. Het ruikt echt totaal niet lekker, en het ziet er ranzig uit. Echt heel erg eigenlijk.
Uit de woonkamer klinkt gedempt gepraat, en ik doe mijn best niet al te veel op te vangen. Julia's naam passeert vaak, maar meer vang ik toch eigenlijk ook niet op.
Het water in mijn emmertje verkleurt van helder blauw naar een soort melk met koffie kleur. Het glas rammelt tegen de binnenkant van het plastiek terwijl ik terug naar de keuken loopt.
Het gesprek verstomt niet, zoals meestal als ik binnenwandel en het eigenlijk niet horen mag, als ik de woonkamer doorkruis. Al het afval gaat een vuilniszak in. Het maakt niet uit dat dat eigenlijk gescheiden moet zijn, ik ben dé Bill Kaulitz, ik kan me wel enkele dingen permitteren.
'Bill, nu aantreden, maat!' roept Tom vanaf zijn plekje in de zetel. Ik laat de handdoek vallen op de grond en verlaat de kamer.
'Wat is er?' vraag ik, nieuwsgierigheid prikt in mijn keel.
'Zitten. Dit is een zwaar iets hoor.' zegt Mitch, klopt op de zetel en wacht tot ik zit. Op het moment dat mijn zitvlak de leren stof raakt en mijn benen optrek, brandt Mitch los.
'Julia wordt gevangen gehouden. Ze is De Uitverkorene, of zoiets. En ze zou allemaal Hocus Pocus Krachten krijgen als ze zou veranderen, maar ik ben het eigenlijk al een deel vergeten. Oh, en Demitri heeft haar ontmaagd.'
Bij dat laatste springt Tom recht, zijn been verbrijzelt het glazen salontafeltje. 'Ik vermoord hem. Ik wring zijn hoofd van zijn romp, breek zijn lul doormidden, vouw zijn benen op tot ze in mijn zak passen. Al zijn tanden sla ik uit zijn bek!'
'Dat laatste wou ik ook doen.' onderbreekt Mitch hem, ik stap op hem af om hem te proberen kalmeren, maar hij loopt ziedend heen en weer, op zijn tanden de pijn wegbijtend.
Ik weet wat ik nu moet doen, de tijd is nog maar kort. Maar adrenaline pompt zich naar elk hoekje van mijn lichaam. Ik heb er denk ik zelfs zin in.

Reacties: