FanFic.nl

Velvet Touch

1. The Red of a new Dawn

Het was zo warm en tegelijkertijd zo koud. Zijn lichaam voelde zwaar en hij wist dat hij niet lang meer zou blijven drijven in de plakkerige massa waar hij in lag. Hij hoefde zijn ogen niet te openen om te zien dat de enige kleur die hem omringde, rood was. Rood van schuld. Rood van pijn. Rood van haat. Achter zijn gesloten oogleden flikkerden er beelden voorbij. Beelden van pure wezens, gekleed in het wit, maar altijd met die hatelijke rode vlekken en spatten over hun lichaam. Hij voelde hoe hij wegzonk, hoe hij viel en het rood zich boven zijn hoofd sloot.

I am slowly being eroded by the blood.
However I cannot and will not call help.

De donkere gedaante ademde onregelmatig en lag half tegen de muur. Het haar dat zijn voorhoofd verhulde, plakte aan zijn huid vast van het zweet. Zijn ogen waren gesloten, en zijn gezicht was sereen zoals slapende gezichten behoren te zijn, maar de rest van het uiterlijk van de jongen, of jongeman maakte dat je gemakkelijk kon zien dat hij niet zo vredig lag te slapen als zijn gezicht impliceerde.

~

Milan was in a fight. A rough one. ‘LET ME THROUGH GODDAMMIT!’ Grauwde hij hem toe toen hij voor de zoveelste keer niet week. Een nieuwe aanloop en een knal. Een serie vloeken, ‘JEZUS HOE MOEILIJK KAN HET NOU ZIJN?!’ Een nieuwe aanloop en plots rende hij door in de buitenlucht. Hij begon breed uit te grijnzen en remde af voor hij tegen het volgende opstakel, een boom, opknalde, terug naar de muur van het kasteel. Klopte er even op, ‘ik wist wel dat we het eens zouden worden…’ Mompelde hij terwijl hij het ding hijgend een klopje op de tja… Het was op zijn eigen schouder hoogte maar sinds hij niet zo groot was dat waarschijnlijk niet de schouderhoogte van de muur, eerder heuphoogte. Terwijl hij de muur een klopje op zijn heup gaf.
~

Een paar harde knallen en een nog hardere stem trokken hem uit het rood en in de koude ochtendlucht. Met een geschokte, diepe ademhaling probeerde hij met een ruk overeind te komen, om vervolgens kreunend weer terug tegen de muur aan te vallen. Zijn ene arm wikkelde zich strak rond zijn maagstreek, waar de zwarte stof van zijn kleren een net iets donkerdere vlek liet zien.

~

‘GAAT HET WEL?!’ Riep Milan de gedaante die hij om de hoek tegen de muur aan ontdekt had toe. Hijzelf raakte al half in paniek door het zien van de donkere vlek waarvan hij wel kon raden wat het was, ‘o god, we’ve got to get you to a hospital! Can you stand, no ofcourse you can’t…!’ Hij ijsbeerde voor de gedaante heen en weer, zijn handen in zijn haa verborgen, ‘fuck… Ik heb hierg een bereik en fuck.. fuck…!’ Hij draaide zich naar de gedaante, ‘ik… Ik ga hulp zoeken!’

~

Een paar grijze ogen openden zich en wisten zich met wat moeite te focussen op de gedaante die nu over hem heen gebogen stond. Even flikkerde er iets van herkenning doorheen en bewogen de lippen, alsof ze iets wilden zeggen, maar halverwege het woord vielen ze stil en werden de ogen helder. De eigenaar van de ogen nam even een moment om tot zichzelf te komen en sprak toen met een uiterst rustige toon, -veel te rustig voor iemand met zo'n dodelijke wond- "I'm fine boy, I'm already healing, the wound isn't as big as it seems."

~

O god. A Total lunatic, ‘NO YOU’RE NOT! HOW COULD YOU HEAL!’ Zonder het te merken bleef Milan in totale paniek schreeuwen om uiteindelijk naar de muur toe te lopen, ‘stay here! I’m getting help!’ Hij probeerde door de muur heen te komen maar de door de pure paniek stond hij uiteindelijk tegen de muur aan te duwen zonder er doorheen te komen. Zijn ogen traanden van wanhoop, ‘nee! Niet nu!’

~

Nu zat er wat meer force achter de stem "Calm. Down." elk woord uitgesproken als een hele zin. "Als je dan zo nodig help moet zoeken, ga dan gewoon door de deur, het heeft geen zin om tegen een muur aan te duwen, je zal er niet doorheen vallen ofzo..."

~

Op het moment dat de zin eindigde voelde hij het eindelijk, een gevoel alsof de balans van de wereld shifte. De muur voelde zacht aan onder zijn vingers en tro hem er in door de kracht waarmee hij duwde. ‘Stay here…’ Zei hij nogachtjes voor hij door de muur heen stapte en vanaf daar begon met rennen, op zoek naar hulp.

~

Wacht, whí¡t had just happpened? De grijze ogen stonden voor even heel erg confused, maar konden na een tijdje niet meer gefocust blijven en de jongen viel weer met gesloten ogen tegen de muur aan.

Reacties:

Neeriash zei op 4 okt 2010 - 20:25:
God, i like it n__n
I want mooohoooore *zeurendkindstemmetje*
Dus.
Maar.
Dat wist je al

Verder

Mups zei op 4 okt 2010 - 16:59:
I loooooooooooooove it ^^

xEmma zei op 2 okt 2010 - 9:27:
;o
Spannend ^^

Maarmaar waarom is het in twee talen o.o?
Ik heb er niet echt problemen mee ofzo, maar het is vaak mooier in een taal, als het niet echt een reden heeft.