FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

15.

Bill zat weer eens in de isolatiecel. Hij wist niet goed hoe lang hij hier al zat. Hij was al lang het besef van tijd verloren. Hij wist zelfs niet eens als het nog licht was of al donker. De witte muren straalde zoveel kilte uit. Bill was ondertussen al vreselijk gek geworden van die witte kleur. Het deed zo veel pijn aan zijn ogen als hij er lang naar staarde. Daarom had hij nu zijn ogen gesloten. Beelden van hem en Tom toen ze nog klein waren speelde zich af. ‘My hero’ van de Foo fighters galmde door zijn hoofd. “There goes my hero.”� Fluisterde Bill tegen zichzelf. Langzaam dommelde Bill in een nachtmerrie. “And he is leaving me alone.”�
Dat laatste wat hij bijna riep hoorde totaal niet bij het liedje, maar toch kwam de zin over zijn lippen. Net voor hij echt inslaap viel werd hij weer klaarwakker. Tom zou hem toch niet in de steek laten? Nee toch? Dat zou hij toch nooit doen? Ofwel?

Bill mocht weer terug naar zijn eigen kamer. In stilte telde hij de tegeltjes op zijn plafond. Verschillende gevoelens gingen door hem. Eenzaamheid was daar één van. Niet dat hij echt eenzaam was, Creep was vaak bij hem, maar hij miste zijn vrienden en dan vooral Tom. Hij miste ook zijn fans en het optreden. Sinds hij hier zat had hij niet echt meer gezongen. Hij zuchtte even en trok de lade van zijn nachtkastje open. Zijn rode schriftje lag erin. Er staken een heleboel papieren uit. Misschien was het nog wel eens tijd om iets nieuws te schrijven. Bill nam een pen van zijn kastje en zette de punt op het blad. Bill sloot even zijn ogen om na te denken en inspiratie op te doen. Met een lange zucht opende hij zijn ogen weer en gooide zijn boekje verder op zijn bed. Hij had gewoon geen inspiratie. Alles was leeg in zijn hoofd. Dan maar gewoon zingen dacht Bill. Hij nam zijn schriftje vast en opende een willekeurige pagina. De songtekst ‘Jung Und Nicht Mehr Jugendfrei’ lag voor zijn neus open. Bill grinnikte even kort en schraapte zijn keel. Hoe lang was het wel niet geleden dat hij dit liedje nog eens had gezongen? Bill moest weer even denken hoe het ritme was, maar na een tijdje wist hij het weer. Toen het liedje af was gelopen wist Bill één ding: hij wilde de cd ‘Schrei’ nog eens opnieuw opnemen.

Tom lag verveeld op de bank. Plafondtegeltjes tellen was ook ooh zo interessant. “Dude, ga eens naar buiten.”� Gustav ging met een kom cornflakes op de andere bank zitten. Tom zuchtte. Het leven was plots minder interessant zonder Bill. “Ga dan op z’n minst dat dier van je uitlaten, dat beest begint me serieus op mijn heupen te werken, hij mist aandacht van zijn baasje,”� zei Gustav. Tom wist wel dat Gustav gelijk had, maar hij had er echt geen zin in. “Kom op lamzak, verhef je luie ass en ga die hond van je uitlaten.”� Tom zuchtte en trok zichzelf recht. “Waar zit dat beest?”� murmelde hij. Tom slofte naar de hal en trok daar zijn schoenen aan en nam zijn jas van de kapstok. “Piemel, kom!”� riep Tom luid. Georg zijn hoofd kwam tevoorschijn. “Niet jij.”� Tom grijnsde licht. Tom zijn hond kwam door de deurspleet waar Georg nog altijd stond. “Wij gaan wandelen.”� Georg knikte. “Kom,”� zei Tom. De hond volgde Tom trouw. Eens buiten deed Tom de riem aan want misschien zouden er nieuwsgierige fans voor de poort staan. En Tom had gelijk, er stonden een tiental fans te wachten. Tom negeerde hen allemaal tot hij tegen een paparazzi man opliep. Die negeerde hij ook en liep in een boogje rond hem. “Kom,”� mompelde Tom tegen zijn hond die naar het groepje fans bleef kijken. Tom trok zijn kap op tegen de kou en in de hoop dat niet veel mensen hem zouden herkennen. Hij had hier echt geen zin in. Gelukkig was het park, een straat verder, leeg en kon Tom zijn hond vrij laten rondlopen zonder dat hij het risico liep dat zijn hond werd meegenomen. Vanop een bankje keek hij naar de hond. Die kwam steeds met een stok aanlopen. Tom grijnsde en gooide de stok zo ver hij kon. De hond liep er dan weer zo snel mogelijk achteraan. Tom vond dit nog niet eens zo erg. Het zorgde voor afleiding van het slechte voel in zijn maag.

“Kom, we gaan weer naar huis, Gustav heeft eten voor ons gemaakt.”� Tom maakte de riem weer vast en wandelde met zijn hond weer rustig naar huis. “En straks gaan we Bill bellen, ik ben benieuwd hoe hij het maakt,”� ging Tom verder. Hij praatte gewoon tegen zijn hond. Niets abnormaals, pas toen hij geritsel hoorde zweeg hij. Hij vloekte al mompelend en hield nu zijn mond. Waarschijnlijk stond het morgen in grote letters in de krant: ‘Tom Kaulitz praat tegen zijn hond alsof het zijn broer is.’ Dat zou nog eens geweldig zijn. Tom grinnikte om het beeld dat hij nu voor zich zag. Zijn hond liep vrolijk voor hem uit. Hij besefte niet echt wat er gebeurde en wat er was gebeurt de laatste weken. Wat hij wel besefte was dat Bill er niet was, dat voelde hij.

“We zijn terug!”� riep Tom door de hal. Tom zijn hond was al meteen gaan lopen toen Tom de riem losmaakte. Hij ging de warmte opzoeken in de zitkamer. Tom trapte zijn schoenen uit en hing zijn jas aan de kapstok. “Je bent net op tijd, het eten is klaar,”� zei Gustav. Hij zette de zelfgemaakte lasagne op tafel. Georg zat al te watertanden op zijn plek. Tom ging tegenover hem zitten en snoof de heerlijke geur op. Was Bill hier maar om mee te genieten van Gustav zijn heerlijke lasagne, dacht hij. “Je had gelijk, even buiten gaan deed goed,”� zei Tom voor hij opschepte. “Ik heb altijd gelijk,”� glimlachte Gustav. Tom grijnsde en nam een hap. “Neem zondag maar wat mee voor Bill,”� zei Georg uit het niets. Tom keek op en glimlachte. “Daar zal hij vast héél blij mee zijn.”� Iedereen knikte omdat iedereen ook wist dat Bill dol was op Gustav zijn lasagne.

Reacties: