FanFic.nl

Bite [Vamps]

Operation Meeting [50]

De bel gaat, Bill veert recht uit de zetel en verdwijnt in de hal. Een deur wordt geopend, twee paar voetstappen klinken sloffend, Bill begroet de mensen die voor de deur stonden en nu knus in de hal van de warmte genieten. Dan zie ik twee excentrieke mensen de woonkamer inkomen.
Een vrouw met zwart haar en een vreemde blik in haar ogen, met haar arm gehaakt om die van een gast met lang, blond haar. Hij heeft dezelfde gelaatstrekken als de ooms van Ster.
'In welke kamer ligt oom Huyen?'
'Oh, die woont hier al een tijdje niet meer.'
'Jij bent Huyen.' zeg ik grijnzend.
'Zeer goed, mijn zoon. Maar als ik vragen mag, wie ben jij? Ik kan me niet herinneren jou ooit eerder gezien te hebben.' De vrouw aan zijn arm lacht even, gaat op de leuning van Toms zetel zitten en wrijft even over zijn schouder. Ik geloof dat Bill al het één en ander vertelt heeft.
'Ik ben Mitch. Het vriendje van uw nichtje.' Het schaamrood stijgt naar mijn wangen, dit is niet de meest handige manier om me aan haar familie voor te stellen - of toch in ieder geval een deeltje ervan.
'Aha. Nou, aangenaam. Dit is Nancy, mijn vriendin.' Bill en Tom krijgen tegelijk een identieke grijns op hun smoelwerk - het zijn eeneiige tweelingen voor iets, maar het blijft toch wel eng, eigenlijk - en Bill vraagt: 'Sinds wanneer?' met een opgetogen vibratie in zijn stemgeluid.
'Uh, sinds kort. Maar goed, dat is nu even niet belangrijk. Wat was er zo dringend dat we asap moesten komen?' Ik denk dat als Huyen had kunnen blozen, dat hij het dan gedaan had. Maar dat kan hij niet, want hij is een vampier, wist Julia me te vertellen. Nancy ook, trouwens.
Ze is echt helemaal hoe ik me haar voorstelde terwijl Julia over haar vertelde als de oudere zus die ze nooit had.
Als ze in de smiezen heeft dat ik naar haar kijk, zwaait ze eventjes. Onwennig zwaai ik terug, richt dan mijn aandacht op een van de vele glasscherven van de salontafel.
'Nou, Julia. We moeten haar bevrijden. Huyen, ze is De Uitverkorene.' Wat Tom had gehoopt, is waarschijnlijk ook gebeurd. Huyen zet zich neer op de zetel, een peinzende frons op zijn voorhoofd, zijn handen in elkaar wringend.
'Natuurlijk.' mompelt hij binnensmonds, met één vinger gaat hij een rijtje onzichtbare feiten af. 'Het klopt allemaal. Maar natuurlijk! Dat ik dat niet eerder doorhad!'
Nancy wiebelt met haar benen heen en knabbelt op de nagel van haar pink. 'Maar kent Julia die mythe dan niet?'
'Jawel, Demitri heeft hem aan haar verteld.' meng ik me in het gesprek, waarvan ik nauwelijks een deel uitmaak. Het draait zelfs om iemand die er niet eens bij is.
'Demitri kennende was dat niet eens de echte mythe. Ik vertel je wel een andere keer hoe hij precies in elkaar zit, we mogen nu geen tijd meer verliezen.' Huyen staat recht, laat zijn jas van zijn schouders zakken en wandelt naar Nancy, die eveneens fronst en diep nadenkt.
'Wat kíºnnen we doen?' vraagt Bill, terwijl hij zijn benen verder optrekt en zijn armen om zijn knieën heen slaat. Tom haalt zijn schouders op, maar wrijft meteen met een gepijnigd gezicht over zijn gips. Niet dat dat veel helpt, natuurlijk.
'Verrassingsaanval?' oppert Nancy, die met haar handen het gebaar van een geweer doet en schichtig om zich heen kijkt, alsof ze elk moment een mes in haar rug kan verwachten.
'Jij kijkt teveel films.' zeg ik, maar op dat moment zegt Huyen: 'Perfect! Daar zat ik ook al aan te denken.' Echt van veel hulp ben ik precies toch niet. Maar hoe kan ik me dan nuttig maken?
'Maar onze auto's kent hij, dus dan zullen we dus te voet moeten. Dat moet geen probleem zijn, toch Huyen?' vraagt Tom, terwijl hij zijn been verlegt en zachtjes kreunt.
'Nee, geen probleem. Ik ken de omgeving van onze villa zo goed als mijn broekzak. Maar hoe geraken we er dan weer weg? In het beste geval hebben we Julia dan weer bij ons, en Demitri gaat ons nooit zo maar laten gaan. Hij heeft dan ook nog een appeltje met mij te schillen, omdat ik voor jullie heb gekozen.' In gedachten gaat hij alle mogelijkheden af, maar blijkbaar vindt hij niets.
Hoe geraken we er dan weer weg? Hmm... Iets dat snel is.
Nee! Iets dat snel rijdt! De motors!
Opgewonden omdat ik toch iets zinvols kan zeggen, schiet ik een beetje naar voren en kijk Huyen aan. 'Is het waar dat er in jullie villa motors zijn?'
'Ja, Mitch, je bent een genie! De motors! Dat is perfect. Er zijn er een stuk of vier, dus Nancy en ik samen op één, Bill met Tom en jij met Julia. As I'm coming to think... Tom, zou jij wel mee gaan?'
Hij kijkt verschrikt op, net zat hij nog half in dromenland. Nu krabt hij in zijn cornrows en vraagt op fluistertoon aan Bill wat Huyen net zei.
Als Bill dat gezegd heeft, steekt Tom een middelvinger op. 'Waarom zou ik niet kunnen mee gaan?'
'Je been. En je arm. En je ribben. Je kan nauwelijks bewegen, man.' Huyen bijt op zijn lip, Nancy lacht zachtjes om de middelvinger.
'Maar ik wil helpen.' zucht hij, en ik zie hoe hij naar Bill kijkt voor steun. Maar aan zijn gezicht te zien, denkt Bill er over dezelfde manier over.
Ik mag Tom wel, want hij houdt van mijn zusje op een oprechte manier, maar hierin moet ik Huyen steunen. Julia moet op de eerste plaats komen, en al dat ons kan storen in ons plan moet gemeden worden.
'Goed, blijkbaar staat niemand aan mijn kant. Dan blijf ik wel hier. Fijn hoor.' Hij staat recht, struikelt half over zijn eigen voeten en slaat Bills armen weg als hij wilt helpen. Met overdreven veel lawaai gaat hij de trap op, zijn deur slaat onmogelijk hard dicht.
Huyen zucht. 'Goed, dat is dan dat. Laat ons aan tafel gaan zitten. Bill, heb jij toevallig een streekkaart en een kladblok papieren voor mij? En een pen?'

Reacties: