FanFic.nl

Fallen myself

55. NEE

We zijn nu al bijna vier manden op tour. Tom is zich steeds vreemder gaan gedragen. De gedachte dat hij me niet meer leuk vind, is zich steeds verder naar de voorgrond gaan dringen. De rest beweert dat ik dat verkeerd zie. Hij is ook niet minder lief geworden. Gewoon afweziger. Ik heb hem er nog niet naar gevraagd, bang dat hij het uitmaakt. Ik zie hem wel steeds vaker met Bill fluisteren. Zodra ik dan binnen kom, houden ze op. Fleur zegt dat ze ook niets weet. Stiekem verdenk ik haar ervan, dat ze op de hoogte is. Ook vandaag valt het gesprek stil, als ik binnenkom. Hun blikken kijken, alsof ze me weg willen hebben. Ik draai me om en loop weer weg. Op de hoek van de gang begin ik te rennen. Ik voel de tranen in mijn ogen branden. Het gevoel dat ik genegeerd word, verspreidt zich. Ik hoor voetstappen achter me. "Becca, wacht." "Laat me." Ik loop richting onze kleedkamer. Gelukkig is die leeg. Snel doe ik de deur op slot. Ik zak langs de deur omlaag. Zachtjes begin ik te snikken. "Becca laat me nou binnen." "Nee." Niet veel later hoor ik meer voetstappen. "Tom wat is er?" "Rebecca heeft haarzelf opgesloten." "Becca doe de deur eens open." "Alleen als Tom weggaat." "Wat heb ik dan verkeerd gedaan?" "Heb je het dan niet door. Je negeert haar. Valt stil als ze binnenkomt. Als er iets is waar Rebecca niet tegen kan, is dat het wel." "Maar ik ben een verrassing aan het regelen voor haar." "Door een stomme verrassing laat je jullie toch niet uit elkaar drijven. Want dat is wat er nu gebeurd." "Becca het spijt me, kun je me vergeven." "Misschien." Het liefst wil ik ja zeggen, maar dat kan ik niet. Voetstappen sterven weg. Ik haal de deur van het slot. Claire en John lopen naar binnen. Ze trekken me op en duwen me op de bank. Niet veel later komt Fleur ook binnen. "Kom we gaan haar verwennen." Eigenlijk is het al te laat, maar daar geeft niemand iets om. We halen onze maskers naar boven en sluiten zo de avond af.

De volgende ochtend heb ik weer een beter gevoel. Tegen de tijd dat de jongens onze bus inkomen, sluit ik me gelijk op in mijn kamer.

"Waar is Rebecca?" "In haar kamer, maar Tom ze wil je niet zien." Tom en Bill wisselen een blik van verstandhouding. Kregen ze nu ruzie, terwijl hij iets voor haar regelde. Betekend hij dan niets voor haar of heeft hij haar echt ontweken. Hij gaat in zijn gedachte de afgelopen weken af. Snel maakt hij een besluit. Tom trekt Bill mee de gang in. Die maakt protesterende geluiden. "We moeten het vanavond doen. Na het concert." Bill kijkt hem raar aan. "Anders gaan we hierdoor dadelijk uit elkaar." Bill knikt. "Hoe wil je haar alleen krijgen. Ze sluit haar nu ook voor ons op." "Het kan niet anders dan de rest er ook in te betrekken." Bill knikt nog een keer. Ze keren terug naar de kamer waar iedereen ze aandachtig aanstaart. "Tom dit gaat zo niet langer," begint Fleur. "Klopt, daarom heb ik jullie hulp ook nodig." Tom begint zijn plan uit te leggen.

Na het concert van Tokio Hotel wil ik meteen terug naar de tourbus lopen. Claire en Fleur houden me tegen. Ik word een kamer ingeduwd. Iets waar ik het niet mee eens ben. Ik probeer de deur open te doen, maar die zit op slot. Niet veel later wordt de deur weer geopend. "Bill wat heeft dit te betekenen." "Je verrassing," zegt hij kort, terwijl hij me een blinddoek om doet. "Dus ook Claire en Fleur wisten het. Zodra ik die zie." "Nee, zij weten het pas sinds vanmorgen. We hadden hun hulp nodig om jou te pakken te krijgen. Je bent kampioen jezelf verstoppen en opsluiten." "Dat neem ik maar als een compliment." We stoppen en ik hoor een deur opengaan. Met de woorden "She's all yours," vertrekt Bill. De vertrouwde handen van Tom voel ik op mijn bovenarmen. Het liefst wil ik me lostrekken en wegrennen. Alleen heb ik daar niets aan. Door die blinddoek zou ik een paar meter kunnen rennen en daarna onwijs hard mijn hoofd stoten. Ik word de kamer ingetrokken en de deur sluit. De blinddoek wordt afgedaan. Net als ik hem eens op zijn plaats wil zetten, word ik bevangen door de kamer. Overal branden kaarsjes. Mijn ogen blijven de kamer door dwalen. "Het spijt me hoe ik me gedragen heb de afgelopen weken. Het was nooit mijn bedoeling je te kwetsen. Kun je me vergeven." Mijn lach zegt hem genoeg. "Zullen we het toetje eten voor het ontdooit. Nu pas zie ik de tafel met twee ijscoupés. We gaan aan de tafel zitten. De overheerlijke smaak spoelt de ontevreden gevoelens weg. Eigenlijk is het ook gewoon een schatje. Ik kan me geen leven zonder hem indenken. Langzaam verdwijnt het ijs van tafel. Maar in plaats van koud, heb ik het warmer dan ooit. Tom staat op en loopt naar me toe. Hij lijkt nerveus, wat mij ook nerveus maakt. "Rebecca ik heb er lang over nagedacht. Mijn beslissing is al talloze keren gewijzigd, uitgesteld. Daardoor ben je ook erg teleurgesteld in me geweest. Daar nogmaals sorry voor. Uiteindelijk waag ik het nu toch. Jij zegt altijd nee heb je, ja kun je krijgen. Ik had ook precies voorbereid wat ik wilde zeggen, maar ben het vergeten." Tom zakt neer op zijn knieën. Een vreemd gevoel besluipt me. "Misschien is het nog te vroeg, maar van mij mag de hele wereld zien dat ik van je hou. Rebecca zou je als je me over een aantal jaren nog wilt, met me willen trouwen." Even weet ik niet wat ik moet zeggen. Hij haalt een ring uit zijn broekzak. Op de bovenkant zijn het drie banden met diamantjes door elkaar gevlochten. Ze gaan over in een band om de rest van je vinger. Mijn ogen gaan van de ring naar Tom, terug naar de ring. Dan val ik op mijn knieën en sla mijn armen om hem heen. "Natuurlijk wil ik met je trouwen." Hij pakt mijn hand en schuift de ring eraan. "Past perfect." Zijn lippen duwen zich op de mijne. Het gelukkigste gevoel gaat door me heen. We blijven altijd samen. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat hij het uit wil maken. Tom tilt me op en we belanden op de bank. Onze lippen lijken bijna vastgeplakt. Geen seconde laten ze mekaar met rust. De zachte muziek op de achtergrond versterkt de romantische sfeer magisch. Die sfeer wordt verpest zodra alle lichten aanspringen. "We zullen wel weg moeten." Ik sta op en trek mijn kleren goed. Tom is al begonnen de kaarsjes uit te blazen. Ik hoor rennende voetstappen op de gang. Die willen wel dat we erg snel komen. Eigenlijk vind ik het onbeschoft. Ze hadden het ook anders kunnen zeggen. De kaarsjes zijn ondertussen uit. Tom trekt me nog een keer tegen hem aan. Onze lippen vinden elkaar vanzelf. De deur wordt hard open gegooid. We besteden er geen aandacht aan. Het gekuch achter me komt me vaag bekend voor. Ik draai me om. Alle lucht wordt uit mijn longen weggezogen. Het warme blijde gevoel verdwijnt op slag. Frank staat in de deuropening. "Hoe?" Verder kom ik niet. Tom trekt me achter hem. Waar is de beveiliging eigenlijk. Die zijn toch niet allemaal weggegaan omdat Tom me een aanzoek deed. Achter Frank verschijnt nog iemand. "Dus alleen tegenwoordig. Ik dacht dat je continu beschermd was. Blijkbaar ben je niet meer belangrijk genoeg." Ik pak mijn mobiel uit mijn zak. Blindelings typ ik Claire haar nummer in. Ik hoop dat ze bij John is, anders kan dit heel verkeerd aflopen. Ik hoor de klik dat er opgenomen wordt. "Frank je hebt een kans om te gaan." Ik spreek zo duidelijk mogelijk. "Wie houdt me tegen dan. Dat zielige vriendje van je." Ik bal mijn vuisten. Tom knijpt in mijn armen. Ik heb al mijn kracht nodig om te blijven staan. Ik zou zo graag op hem afrennen en eens goed slaan. Waarom komen de andere eigenlijk nog niet. Is er dan niemand meer in het gebouw. Frank en die vriend van hem knikken naar elkaar. Ze komen beide op ons aflopen. Een naar gevoel bekruipt me. Wat moeten ze nu weer van ons. Tom drijft mij verder naar achter. Ik volg gehoorzaam. Frank komt nog dichterbij. Tom zet verder geen stap meer naar achter. Zo plotseling dat ik het niet aan zag komen, slaat Frank Tom. Ik gil. Frank duwt Tom bij me weg, tegen de grond aan. Dan staat hij weer voor mij. Ik zet een stap achteruit en hij vooruit. Dit gaat door tot ik met mijn rug tegen de muur sta. "Zo schat, nu mag je eens goed kijken. Zijn hand pakt mijn kin beet. Zijn gezicht komt steeds dichterbij. Zijn lippen raken net de mijne niet. "Kijk maar eens goed hoe ik dat vriendje van je de grond inwerk." Hij duwt zijn lippen volledig tegen de mijne. Zijn hand verdwijnt meteen onder mijn shirt richting mijn borsten. Ik wil tegenstribbelen, maar het lukt niet. Hij is te sterk. "Blijf van haar af." Tom slaat hem hard bij me vandaan. Zijn vriend duwt me vervolgens tegen de muur. Hij zorgt dat ik precies kan zien wat er gebeurd, maar dat ik niet wegkan. Ik besluit zo roerloos mogelijk te blijven staan. Hij reageert zoals ik verwacht had en laat me losser. Ik heb gelijk door dat het niet de bedoeling is dat ze mij pakken. Ze willen alleen Tom flink te grazen nemen. Daarna zijn ze weer weg. De jongen die voor me staat kijkt veels te vaak naar de deur. Ik zie hoe Frank Tom nog een keer slaat. Er spijbelt bloed uit zijn mondhoek. Zijn lippen zijn opgezet. Hij kijkt me doordringend aan. Alsof hij me wil waarschuwen dat ik moet blijven staan waar ik sta. Iets wat ik met moeite vol houd. Ik zie de jongens voor me vechten. Hoe kan het dat er nog geen bodyguards gekomen zijn. Ik hoor weer voetstappen op de gang. Eindelijk. Frank schrikt op. Ik zie het licht van het lemmet flikkeren. Met alle kracht die ik heb bevrijd ik me en duw Tom aan de kant. Iets waardoor ik zelf in de baan kom van het mes. Met een ferme pijn voel ik het mes in mijn buik terechtkomen. Ik zie in de deuropening de geschrokken gezichten van de andere. Het gezicht van Tom komt in mijn gezichtsveld. Dan wordt het zwart.

Reacties: