FanFic.nl

Our own Humanoid world

37. Woensdag nacht 03/03/2010

Jorinde’s point of view.
“What the fuck Gustav je weet toch dat ik geen homo ben”� tierde Tom door de tourbus. Bill probeerde niet te lachen maar zijn hoofd werd knalrood. Makbule was ‘em gesmeerd en Tosca ademde diep in en uit. Gustav keek niets vermoedend op van zijn tijdschrift over spelletjes. “Huh?”� vroeg hij. “Ik had wel al langer door dat er iets los zat bij jou, maar ik als jou slachttoffer?”� gilde Tom. Ik zag hoe Bill op zijn lip beet en nog roder werd. “Ik hou hem niet langer,”� fluisterde Bill. “sst, nog even volhouden,”� zei ik zacht en onderdrukte een grinnik. “Maar Tom, ik heb deze brief nooit geschreven,”� zei Gustav kalm. Hij was toch lichtelijk in paniek dat de gitarist hem in zijn gezicht zou slaan. “Ja ja,”� bromde Tom. “Het is echt waar!”� zei Gustav met een zielige toon. Bill kon het niet houden en begon te lachen. Tom keek meteen onze kant op. “Wat?”� vroeg hij geïrriteerd omdat hij net een ‘sexbrief’ van ‘Gustav’ had gekregen. “Niets, ik lach omdat Jorinde zo een gek gezicht trekt,”� zei hij en meteen keek hij mijn richting uit. Ik trok het gekste gezicht dat mogelijk was, niet dat het grappig zou zijn want ik ben absoluut niet goed in gekke gezichten trekken. Tom trok een wenkbrauw op. “Damn Bill jij bent slecht in liegen,”� zei Tom. Ik had hem nog nooit zo donker zien kijken naar Bill. “Komaan Tom, het was maar een grapje,”� zei Bill. “Zeer grappig ja, ik kreeg een hartverzakking en was in staat tot onze drummer tot moes te slaan, bedankt,”� zei hij sarcastisch. “Eigen schuld!”� kaatste Bill terug. “Moet je maar twee keer nadenken voor je met iemand naar bed wilt!”� Tom gaf Bill een giftige blik. “Ik heb tenminste al iemand in mijn bed gehad, kan jij niet zeggen hè, zalige maagd,”� siste hij. “Ik behandel mensen met respect en lach ze niet uit als ze iets niet willen doen!”� riep Bill. “Jij bent soms zo..aaaarg!”� riep Tom. Hij zwaaide met zijn handen. Ik kroop van mijn plek en nam Gustav zijn pols vast en nam die van Tosca ook vast. “Het is het best dat we de twins even alleen laten,”� fluisterde ik.

We hoorden de twins nog lang tegen elkaar roepen. “Is dit mijn schuld?”� vroeg Tosca. “Nee, absoluut niet,”� zei ik vastbesloten. “Echt?”� vroeg ze. “Ja,”� zei Makbule die erbij kwam zitten. “En trouwens, het klonk toch wel heftig, ik hoop dat Bill niet al te overstuur is, ze moeten morgen op enzo,”� zei ze. Ik knikte. “Naar waar zijn we eigenlijk op weg?”� vroeg Tosca. Ik nam mijn overgeschreven papiertje en bekeek het. “Stockholm,”� zei ik. “En waar ligt dat?”� vroeg Makbule. “Zweden,”� wist Tosca. “Yaaiy, we gaan naar zweden, maar ik kan geen Zweeds,”� zuchtte ik. “Ik ook niet,”� zei Tosca. “Hopelijk kunnen ze Engels,”� zei Makbule Enthousiast. “Jij leeft echt voor je Engels jij,”� grinnikte Tosca. Makbule deed een wenkbrauwwiebel en grijnsde. Plots ging mijn mobiel af. ‘Sandro Ortega-Sanchez’ stond er in dikke letters. “Deze moet ik even opnemen,”� zei ik en ging richting slaapplaatsen.
“Hallo met Jorinde?”�
“Azow je bent in Zweden.”�
“Ja, we zien elkaar wel in het hotel.”�
“Nee, ik ben niet kwaad.”�
“Ik ben gewoon een beetje moe, oké?”�
“Ik ben niet lui.”�
“Oké, ik zie je dan.”�
Nieuwsgierig stonden Makbule en Tosca in de deuropening. “Hij is al in Stockholm, hij had gisteren geen tijd om in Oslo te zijn.”� Zei ik. Ze knikte. “Maar, ik ga nu slapen, ik ben moe,”� gniffelde ik. “Ja, ik ook,”� zeiden Tosca en Makbule in koor.

Bill’s point of view
“Het was een grapje Tom,”� bromde ik. “Ja, héél grappig hoor broertje,”� siste hij. “Doe normaal, alsof jij nog nooit iets met mij hebt uitgehaald! Ik ben het nog altijd niet vergeten dat ik door jou ben opgepakt door de politie terwijl ik niets had gedaan!”� tierde ik. “Komaan Bill, dat is al zeker 10 jaar geleden.”� Lachte Tom. “Ik had wel vier weken huisarrest en jij deed niets! Jij wist dat het jou schuld was en je liet mij gewoon jou straf uitzitten!”� schreeuwde ik. “Doe normaal! Het is al 10 geleden! Waarom zeur je er nu over en niet toen?”� bromde Tom. Ik zuchtte geïrriteerd en sloeg mijn armen over elkaar. “En nog wat te zeggen op mijn manier van met meisjes omgaan?”� vroeg Tom. Ik gaf hem een giftige blik. “Ik wil je enkel duidelijk maken dat je het moet goed maken, misschien maak je dan nog een kans,”� siste ik. Tom begon te lachen. “Het is over and out Bill, dus hou erover op!”� bromde hij. “Goed, dan ga ik maar, je zoekt het zelf maar uit en het kan me trouwens niet schelen dat ik nog een ‘Zalige maagd’ ben. Ik ga tenminste met respect om met meisjes, kan jij niet zeggen hè,”� zei ik en verliet de lounge room. Geïrriteerd en nogal kwaad liep ik richting slaapplaatsen. Ik had even nood aan een dikke knuffel van Makbule. In mijn boxer kroop ik langs haar en nam haar stevig vast. “Huh?”� vroeg ze zacht. “Knuffel,”� mompelde ik met gesloten ogen. Ze glimlachte en sloeg haar armen ook rond mij. “Gaat het wel?”� vroeg ze zacht. “Ja hoor, alles is in orde,”� zei ik zacht. Ik voelde haar lippen op die van mij drukken. Mijn hart maakte een sprongetje en ik zoende terug. Na een tijdje voelde ik Makbule haar zachte adem in mijn oor. Een duidelijk teken dat ze sliep. Wat later dommelde ik ook in en kwam in een heuse nachtmerrie terecht.

Reacties: