FanFic.nl

perseverance

Perseverance [20]

Bill en ik lopen in de winkelstraat terwijl we naar de etalages kijken. Als ik de oorbellen aan het bewonderen ben, zie ik dat Bill aandachtig naar zijn spiegelbeeld aan het kijken is. Ik geef hem een stoot met mijn elleboog en hij draait zijn hoofd vragend naar mij. ‘Wat is er narcist?’ vraag ik hem plagend en als antwoord wijst hij naar zijn haar. ‘Oja,’ knijp ik mijn ogen toe: door te windowshoppen was ik ons eerste doel vergeten, Bill zijn haar. (Wat er voor mij best oké uitziet, ik snap niet waarom hij er een spel van maakt. Maar goed, probeer hem dat maar eens duidelijk te maken) ‘Sorry, ik was het vergeten, Let’s go to the kapper!’ Hij grinnikt bij mijn enthousiasme en haakt zijn arm in de mijne.

Na heel Magdeburg twee keer rondgelopen te hebben ben ik het beu. Met gekruisde armen ga ik op het dichtstbijzijnde bankje gaan zitten. ‘Dommerik’ kijk ik hem semi-boos aan;
‘Wat?’ trekt hij een pruillip, ‘ik weet 100 % zeker dat die kapper niet op afspraak werkt’
‘Ja’ knijp ik mijn ogen smaller dicht ‘even handig dat je 100% zeker wist waar hij was! Niet dus’ voeg ik er op het einde nog sarcastisch aan toe.
‘Jaja, ik weet het maar… we hebben toch een mooie wandeling gemaakt?’ Hij knippert met die bruine engel ogen, en voor ik het wist had ik het hem al vergeven. Blijkbaar ziet hij de verandering in mijn gelaatsuitdrukking want hij springt al handklappend van het groen-afgebladerd bankje, en trekt mij mee recht.
‘Goed’ zegt hij, ‘Dus, niet meer boos?’
‘Nee’ grinnik ik
‘Oke, goed, laten we dan nu verder zoeken!’
‘BIIIIIIL!’

Na Magdeburg ní²g eens rongelopen te hebben (Deze keer was Bill zijn uitleg dat het best wel goed is voor de conditie) was ik het écht beu. Ik neem mijn GSM en typ Gustav’s nummer in. Bill kijkt mij verbaasd aan en vraagt of ik naar Tom aan het bellen ben. Ik tik met mijn wijsvinger tegen mijn slaap en voeg er aan toe: ‘Zot! De kans dat Tom dat 18e eeuws ding van hem opneemt, is minuscuul.’ Bill lacht zijn tanden bloot en loopt daarna een beetje doelloos rond in de onbekende straat, die we naar mening al vaak hebben gezien. Het zou me niet verbazen zouden we hier in rondjes lopen. Ondertussen gaat de pieptoon over in Gustav’s stem.
‘Hallo’
‘Dag Gussie, ik ben het’
‘Dag ik’ klinkt het droog langs de andere kant van de lijn.
‘Ha-ha, grapjas’
‘Ik heb mijn jas vandaag niet aan’
Ik bijt op mijn lip om niets terug te zeggen. Even is het stil en dan zegt hij;
‘Wat scheelt er? De moed opgegeven met Bill? Je zou niet de eerste zijn’
‘Zoiets ja. Bill zijn richtingsgevoel heeft ons zwaar in de steek gelaten.’ Ik hou even de telefoon tegen mijn schouder en vraag aan Bill, die het zich gemakkelijk heeft gemaakt op de stoeprand, in welke straat we zijn. Hij kijkt om zich heen, roept me een naam toe die ik herhaal tegen de telefoon.
‘Aha’ en in mijn gedachte zie ik hem rustig knikken op zijn typische Gustav manier.
‘Nu ja, kun je eens kijken op een kaart waar we heen moeten?’
‘Komt voor de bakker’ en ik hoor dan zijn gedempte stem die vraagt aan Tom waar ergens in zijn huis er een kaart van Magdeburg te vinden is. Na wat gestommel en een eeuwigheid, weet Gustav mij te vertellen waar we heen moeten. Ik leg af en laat mijn hoofd hangen. We zitten aan de verkéérde kant van Magdeburg. Ik raap mijn moed bijeen, ga naar Bill en bereid me mentaal voor om op Mission Impossible te gaan. Ik denk dat ik deze namiddag meer heb gestapt dan heel mijn leven bij elkaar. Maar goed. Concentrate. Kapper.

Na ongeveer driekwartier stappen en alle Nena liedjes gezongen te hebben, komen we eindelijk aan bij de Kapper. Hij komt Bill glimlachend tegemoet. Zijn kale knikker glimt van het zweet (wat ik best ironisch vind aangezien hij een kapper is) en hij draagt een kleurrijk hemdje waarvan het bovenste knopje is opengelaten. Rond zijn behaarde polsen hangt een gouden armband dat klettert wanneer hij Bill een hand schudt. Hij kijkt mij eerst van kop en teen aan, waardoor ik helemaal rood wordt en net niet begin te beven. Wat is hij allemaal aan het denken? Ik word me ervan bewust dat ik hard op mijn lip ben aan het bijten, en uiteindelijk helpt hij me uit mijn lijden.
‘Liefje, laat me je haar als-je-blieft onderhanden nemen, die arme lokken van jou zijn helemaal gespleten!’


Ja. Ik had dit stukje 2 weken geleden in de klas geschreven. En nu pas geupload. Ik ben erg. Oei. HOPE YOU ENJOYED!
<3

Reacties: