FanFic.nl

perseverance

Perseverance [21]

Het is stil. Muisstil. Hoor je het ? Nee. Want het is stil. Het is alsof er iemand al het geluid in de kapperszaak heeft weggenomen, het volume gewoon heeft dichtgedraaid. Langzaam sijpelt er stukje bij beetje geluid door naar mijn hersenen. Eerst hoor ik het onzeker gegiechel van de kapper, en dan Bill die mijn naam zegt. Uiteindelijk hoor ik ook de radio ‘Lemon Tree’ spelen.
‘Uhm’ stamel ik, en ik kijk onzeker naar Bill. Hij knikt me bemoedigend toe en duwt me zachtjes in de richting van de kapper, die al aan de wastafel staat. Ik zet me neer in de met leer bedekte stoel en laat mijn hals zachtjes in de inkeping vallen. Meteen begint hij mijn haar te wassen met allerlei producten en shampoos en terwijl hij mijn haar uitspoelt, probeert hij een gesprek aan te knopen.
‘Bill komt al heel zijn leven naar hier’
‘Oh’ antwoord ik, terwijl ik inwendig kreun.
‘Ja hoor, hij is een van de enige klanten die me bij m’n voornaam Ronny mag noemen.’ Meteen daarna krijgt hij een ongelofelijke giechelbui die automatisch het haar op mijn armen laat rechtstaan. O god. Die man is zo gay. Mijn ogen vinden die van Bill en ik kijk hem hulpzoekend aan. Hij leunt tegen het bleek geschilderde muurtje dat de waastafels van de kappersstoelen scheidt, en grijnst zijn tanden bloot. ‘Schwule ’ lipt hij naar mij, en ik knik heftig, zonder te beseffen dat ‘Ronny’ achter mij nog bezig was. Als ik me voorzichtig omdraai zie ik dat zijn gezicht helemaal nat is. Voor mij hoor ik dat Bill zijn lachbui probeert te camoufleren met een hoestbui.
‘Sorry’ zeg ik met een stem die een octaaf hoger is dan normaal.
Ronny die zo blij is dat ik iets anders zeg dan ‘oh’ en ‘ja’ wuift me een ‘het-is-al-goed’ handje toe en sleurt me mee naar de stoelen waar een gigantische spiegel voor staat. Kreun. Hij doet me een schort aan die hij aan mijn nek vastbindt, waardoor ik er uitzie als een zwarte vlek met een hoofd. Bill ziet mijn blik én de spiegel en zegt vlug tegen Ronny: ‘Hé Ronny, wat dacht je van de spiegel te bedekken? Uhm, voor uhm, je weet wel, de verassing enzo er in te houden.’
‘Oh!’ klapt hij plezierig, terwijl ik inwendig Bill bedank voor zijn geniaalheid, ‘Ik hou van verassingen!’ Bill grinnikt weer en werpt me een vlugge knipoog toe. Meteen voel ik mij meer op mijn gemak, maar dat gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon als Ronny zijn karretje met spulletjes erbij neemt om mijn haar eens ‘onderhanden te nemen’. Zouden kappers niet verboden moeten worden? Ik bedoel, ze kunnen je helemaal voor schut zetten. Of een fout maken waardoor mijn haar opeens asymmetrisch is ofzo. Straks valt mijn haar uit van die producten die hij erop heeft gesmeerd! Of kijk ik straks in de spiegel naar een zwarte vlek en een hoofd ZONDER haar. Oke oke. Rustig. Hij knipt gewoon je haar. Onrustig friemel ik een beetje aan de zoom van het zwarte ding, en knijp mijn ogen stijf dicht. Gewoon wachten tot hij klaar is, en dan zien we wel. Ik schaam me toch al op straat. Een lelijke kapsel kan er wel nog bij. Na wat uren, zelfs eeuwen lijkt, tikt Ronny op mijn schouder met de vraag of ik ook een kleuring erbij wil. Nog voor ik mijn mond heb opengedaan stemt Bill al toe, en vijf seconde daarna zijn mijn ogen weer gesloten.
Als hij de 2e keer op mijn schouder tikt sla ik geërgerd mijn ogen op. Wat wilt hij nou weer vragen? Of hij er iets artistieks van mag maken? De helft mag afscheren?
Hij kijkt me glunderend aan en zegt; ‘Het is klaar liefje, wil je het zien?’
‘Nee’ piep ik, waarop Bill meteen zegt direct; ‘nee hoor, ze maakt een grapje, laat het haar maar zien’
Ik knijp mijn ogen weer dicht en doe er eentje voorzichtig open. Van stomme verbazing doe ik de andere ook open. Dit ben ik. Maar dit ben ik ook weer niet. Mijn lange donkerbruine haren zijn vanachter kort geknipt, die dan in een stijle lijn naar voren komt, waardoor mijn gezicht helemaal niet zo rond lijkt als het is. Mijn middenstreep is veranderd naar een zijstreep en er is een subtiele bless, en mijn haar kleur is nog het verbazingwekkend van allemaal. Het is honingbruin, met allerlei schakeringen van donkerbruin erin. Het geheel is gewoon.. nooit wat ik had verwacht. Het is beter, veel beter. Ergens in mijzelf, tussen al die lage vet en duivelse stemmetjes, ben ik trots op mezelf, en ergens, tussen die torenhoge muren van onzekerheid, voel ik me mooi. Als ik achter mij kijk, zie ik twee paar trotse ogen. Die van Ronny, omdat hij trots is op zichzélf, en die van Bill, omdat hij zoals altijd op de een of andere manier mijn gedachten heeft gehoord, en trots is dat een deel van ons doel al bereikt is.
Ik bedank Ronny, schudt zijn hand, betaal, en verlaat samen met Bill de kapperszaak. We steken over naar de andere kant van de weg, en bij het eerste raam dat we tegen gekomen geeft hij een geschrokken gil: ‘NU HEB IK ZELF MIJN HAAR NIET LATEN KNIPPEN!’

Ik hoop dat dit stukje (en 2 op een week tijd) het een beetje heeft goed gemaakt dat ik zo lang ben stil geweest ;x

Reacties: