FanFic.nl

Fallen myself

56. keep living

Tom pov;
Zenuwachtig steek ik alle kaarsjes aan in kamer. Dan sms ik Bill dat hij Rebecca moet gaan halen. Claire en Fleur hebben haar net opgesloten. Ze zal er niet erg blij mee zijn. Ik hoor de deur opengaan en draai me om. Daar staat Rebecca met een blinddoek om. Haar mond staat strak. "She's all yours." Daarna loopt Bill weg. Ik trek Rebecca mee naar binnen en doe haar blinddoek af. Ik zie haar mond al opengaan en zich weer sluiten. Haar ogen glijden door de kamer. Dit had ze duidelijk niet verwacht. "Het spijt me hoe ik me gedragen heb de afgelopen weken. Het was nooit mijn bedoeling je te kwetsen. Kun je me vergeven." Ik besluit meteen alles op tafel te gooien. Haar lach zegt me genoeg. Ze was waarschijnlijk niet eens echt van plan het lang vol te houden. Al zou ze wachten totdat ik het goed zou maken. Ik stel voor om het ijs op te eten. Al proef ik niets van het lekkere ijs. Zij vindt het heerlijk. Dat zie ik aan haar gezicht. Als het ijs op is, is het moment van de waarheid gekomen. Het moment waarom ik dit allemaal heb gepland. Ik voel nerveus aan mijn broekzak, waar ik de ring duidelijk voel zitten. Ik sta op en loop naar haar toe. Ik begin met mijn verhaal te vertellen. Niet dat ik er duidelijk wijs uit kom wat ik zeg. Het is maar een brei van woorden. Dan haal ik diep adem en ga op mijn knie zitten. "Misschien is het nog te vroeg, maar van mij mag de hele wereld zien dat ik van je hou. Rebecca zou je als je me over een aantal jaren nog wilt, met me willen trouwen." Ik haal de ring uit de broekzak. Ik zag hem in de winkel liggen en wist meteen waarvoor ik die wilde gebruiken. Ik heb hem al een tijdje in bezit. De stilte dringt tot me door. Dan slaat ze haar armen om me heen en zegt ze ja. ZE ZEGT JA. Ik kan het wel uitschreeuwen. Het meisje dat ik zo graag mag, dat ik nooit meer kwijt wil, zegt ja tegen me. Ik voel me de gelukkigste man op aarde. Onze lippen vinden vanzelf de andere. Ik til haar op en neem haar mee naar de bank. Ik hoor de muziek op de achtergrond bijna niet. Heel de sfeer wordt verpest zodra de lichten aan gaan. Ik begin maar met de kaarsjes uitblazen. Vanuit mijn ooghoeken zie ik hoe Rebecca haar kleding rechttrekt. Ik trek mijn shirt ook weer aan. Niet dat er nu iets gebeurd is. Op de gang zijn rennende voetstappen te horen. Zover ik weet hadden wij de hele avond de kamer. We mochten er onbeperkt blijven zitten. Ik zie de camera in de hoek, waarmee ik het aanzoek heb vastgelegd. Het was een idee van Claire. Zo kunnen wij het later nog een keer terugkijken. Waarschijnlijk zijn zij gewoon nieuwsgierig. Ik trek Rebecca nog een keer tegen me aan. Onze lippen raken elkaar weer. De deur wordt opengegooid. We besteden er geen aandacht aan. Er wordt gekucht en Rebecca draait haar om. Waardoor ik ook opkijk. Het wordt in mijn binnenste ijskoud. Wat doet Frank hier. Hoe durft hij zich hier te laten zien. Was alles van de afgelopen weken nog niet genoeg. Rebecca valt meteen tegen hem uit. Dit keer neemt hij de moeite om in het Duits te spreken. Hij spreekt ieder woord vies uit. Ik zie dat hij steeds dichter naar ons toe loopt. Ik duw Rebecca achteruit. Hij moet zo ver mogelijk bij haar vandaan blijven. De klap in mijn gezicht had ik niet zien aankomen. Het brengt me uit evenwicht. Ik voel nog wat trappen en kom helemaal op de grond terecht. Ik zie hem terug naar Rebecca lopen. Zijn lippen raken de hare, zijn hand gaat onder haar shirt. Ik kom zo snel ik kan overeind. "Blijf bij haar uit de buurt." Ik sla Frank hard bij haar vandaan. Die andere gaat meteen voor haar staan. Ze blijft even tegenstribbelen, maar blijft dan rustig staan. Iets wat haar ook het meeste tegen haar handelingen zal beschermen. De volgende klap waarmee Frank me raakt zie ik wel aankomen. Ik sla vrij snel terug. Ik weet niet precies wie elkaar raakt en waar. Plots zie ik hem een mes trekken. Iets in me verstart. Mijn blik gaat angstig naar Rebecca, maar die staat er niet meer. Het mes komt gevaarlijk snel op me af. Ik krijg een harde duw en zie nog net hoe het mes Rebecca in haar buik raakt. Het lijkt of heel mijn wereld voor mijn voeten vandaan geslagen wordt. Alles om me heen vervaagt. Ik ren naar Rebecca toe. Waar Frank is kan me al niets meer schelen. Ik zie haar ogen een laatste keer op mij focussen voordat ze dichtvallen. "REBECCA, REBECCA." Mijn schreeuw vervaagd. Ik hoor sirenes in de verte. Ik voel handen me bij haar wegtrekken. Ik trek me los en buig me weer over haar. Hoe kan ze hier zo liggen. Niet nu ze net ja heeft gezegd op mijn aanzoek. Dat mes was voor mij bedoeld, niet voor haar. Waarom moest ze mij nu zo nodig redden. Dit keer trekken sterkere handen me bij haar vandaan. De dokters gaan meteen met haar aan de slag. Ze noemen woorden waar ik geen wijs uit kom. Ik zie Claire iets aan ze vragen. Dan knikt ze en vertaalt het. Ik versta vaag de naam van het ziekenhuis. Georg houdt me stevig vast en tegelijkertijd ook overeind. Fleur gaat voor me staan. Ik zie de tranen in haar ogen. Ze spreekt me duidelijk toe. Ik versta er geen woord van. Niets komt tot me door. Alleen Rebecca daar op de grond. Ze wordt op een brandcard gelegd en de verplegers nemen haar mee. Ik wordt door de rest ook meegetrokken. De auto ingeduwd en we vertrekken ook richting het ziekenhuis. Wie er huilt weet ik niet, naast wie ik zit weet ik niet. De auto stopt en ik loop verdoofd naar binnen. Een verpleegster wijst ons de juiste gang aan. Met zijn allen gaan we daar zitten. Achter de witte deuren wordt Rebecca geopereerd. Ik zou er nu gewoon het liefste bij zijn. Haar hand vasthouden. Waarom komt er eigenlijk niemand naar buiten om te zeggen hoe het gaat. Ik voel een paar armen zich om me heen slaan. De vertrouwde geur van mijn broertje prikt in mijn neus. "Het komt allemaal wel goed." Hij wiegt me zachtjes heen en weer. Normaal zou ik me een klein kind voelen en tegen hem zeggen dat hij op moet houden. Nu vind ik het alleen maar fijn. Het voelt vertrouwd. "Hoe heeft dit kunnen gebeuren?" De stem van Fleur klinkt verstikt. Claire houdt de camera vast. "Hij moet vast iets gefilmd hebben waar de politie iets aan heeft." John is degene die een verklaring geeft. "We hebben de beveiligingscamera's uitgezet zodat niemand het te zien zou krijgen. Die in de gang zijn wel aangezet. Die moeten we ook maar opvragen en naar de politie sturen. Verder wouden we ze privacy geven." "Maar Frank probeert al weken om bij haar te komen. Hoe heb je haar zonder bescherming achter kunnen laten." "Vecht niet. Dit is al erg genoeg. We zijn allemaal schuldig aan dit. We wisten allemaal dat er geen beveiliging meer was. Laten we hopen dat ze er gewoon doorheen komt." Bill valt tegen ze uit. Wat ook maar goed is ook. Ik kan het gebekvecht niet aanhoren. Ten slotte zegt Bill wel dat we allemaal schuldig zijn, maar dat is niet zo. "Ik ben schuldig. Dat fucking mes was voor mij. Hij had haar niets willen doen. Ik had daar moeten liggen niet zij." Ik voel de nagels zich in mijn vel boren. Bill vindt het niet leuk om dit te horen. "Tom het is niet jouw schuld. Er is niemand schuldig, het is een ongeluk." De woorden van Fleur klinken zwaar in mijn oren. Ik kijk in haar betraande ogen. Bij iedereen lopen de tranen over hun wangen. "We hopen gewoon het beste en dat de dokters snel met iets nieuws komen." "Ze moet blijven leven." Ik fluister het zo zachtjes dat ze moeite hebben met het te verstaan. "Ze heeft net ja gezegd. Ze kan me nu toch niet zomaar in de steek laten." "Tom luister eens goed. Ze ligt daar te vechten voor haar leven. Ze laat ons niet zomaar in de steek. Ze is altijd terug gekomen. Ik weet zeker dat ze dat nu ook doet. Je moet de hoop niet opgeven. Nog niet. Want als wij al opgeven, dan moet ze alles in haar eentje doen. Dat kunnen we toch niet van haar verwachten." "Fleur, ze moet het ook in haar eentje doen." Ik kijk op bij het horen van Georg's stem. Het is hees door de tranen. Op dat moment gaat er een deur open. De dokter doet een heel verhaal in het Nederlands. Fleur vertaalt het voor ons in het Duits. "Ze zeggen dat haar toestand heel kritiek is. Het is wachten tot ze wakker wordt, als ze dat nog wordt. Hun denken dat ze wel wakker zal worden. Hoe sneller ze wakker wordt hoe beter. Dan is er het minste kans op beschadiging van haar lichaam. Ook kunnen ze pas kijken of de operatie gelukt is als ze wakker wordt. Ook denken ze wel dat die goed gelukt is." "Dus dat betekent dat er een kans is dat ze wakker wordt, maar een grotere kans dat ze niet meer wakker wordt. Hoe langer ze in coma blijft, hoe meer haar lichaam lijdt." De woorden die Gustav voor zichzelf op een rijtje zet komen hard bij me aan. Is de kans dan zo miniem. De deur gaat weer open. Rebecca wordt in een bed naar buiten gerold. We volgen haar zwijgend naar haar kamer. Daar controleert de verpleegster nog een keer of alles goed zit. We zakken allemaal op stoelen neer. Ik pak haar hand en wrijf erover. Voorzichtig dat het infuus niet uitgaat. Fleur en Gustav lopen niet veel later naar de gang. Ik ben benieuwd waarom ze samen weglopen. Niet veel later komen ze weer binnen. Ik kijk ze vragend aan. "Ik heb net naar David gebeld. Die is het ook meteen regelen met de bewakingscamera's bij de concerthal. Daarna komt hij hierheen." "Ik heb net naar haar huis gebeld. Ik kreeg Maarten aan de lijn en die beloofde dat hij zijn ouders onmiddellijk zou ophalen en hierheen zou komen. We zitten in Nederland dus dat duurt niet zo heel lang." Ik knik een keer. Ik kom wat overeind en geef haar een kus.

Die avond zitten we met zijn alleen in de kamer. Eigenlijk is het veels te druk, maar daar merkt Rebecca toch niets van. Haar ouders zijn ook gearriveerd. Haar vader was de ring om haar vinger meteen opgevallen. Hij had er even naar gekeken. Vervolgens had hij mij aangekeken. Maarten had hem er gelukkig op gewezen dat het nu niet telde. Haar gezondheid is nu veel belangrijker dan of ze verloofd is. Er klopt een verpleegster op de deur. "Ehm, jullie moeten hier weg. Er mogen best twee mensen blijven slapen, maar de rest moet weg." Ze sluit de deur weer achter haar. Er wordt beslist dat Maarten en ik blijven slapen. De ouders krijgen de hotelkamer in ons hotel. David heeft gezorgd dat we daar twee weken langer mogen blijven. Het nieuws dat de concerten stopgezet worden, is ook de deur al uit. De fans krijgen allemaal bericht wanneer het weer door gaat. Hierdoor gaat ook meteen het nieuws dat Rebecca neergestoken is mee. Het wordt ook op hun officiële site gezet. Zo kunnen we roddels voorkomen. Alleen waarom houden wij op met spelen, als er bij hun iemand is neergestoken. Het nieuws van Rebecca en mij moet toch naar buiten worden gebracht. Dat is pas voor na dat ze wakker is geworden. En dan los ik zelf wel alles op. Zij moet eerst aansterken. De rest neemt afscheid en vertrekt. Ik bied Maarten het andere bed aan. Ik nestel me op de bank, die ze er neer hebben gezet. Van waar ik lig, heb ik perfect zicht op Rebecca. Het duurt nog een hele tijd voor ik in slaap val.

Dag na dag zitten we te wachten tot ze wakker wordt. Met de dag wordt de teleurstelling en wanhoop groter. De artsen zien het steeds somberder in. Soms denk ik dat ze in mijn hand knijpt. De arts zei dat het een goed teken is. Alleen ze wordt maar niet wakker. Ik zie het licht door de ramen kruipen. Het is alweer ochtend. Ik wrijf in mijn ogen. Uit mijn tas haal ik wat kleren en ga me op de wc omkleden. Ik was me helemaal aan de wastafel en keer terug naar de kamer. Maarten doet zijn ogen ook open. "Morgen," mompelt hij. Hij rekt zich uit en gaat ook naar de wc. Ik trek een stoel dichter bij het bed van Rebecca. "Goede morgen," mompel ik, terwijl ik een kus op haar mond druk. Ik krijg nog steeds geen reactie terug. De dokter zei dat praten en normaal handelen misschien wel zou lukken. Ik speel met haar ring. Iets wat ze normaal doet als ze nerveus is. Ik zie dat Maarten aan de andere kant gaat zitten. "Heey zusje. Je drijft ons nu wel tot waanzin. Je moet ons niet zo lang laten wachten. We missen je. Je vrolijkheid maakt ons altijd aan het lachen." Ik zie haar lippen lichtjes trekken. "Maarten." Hij kijkt gelijk waar ik naar kijk. Ze ligt er weer roerloos bij. "Waarom als ze steeds bewegingen maakt, wordt ze niet wakker." Zijn stem klinkt wanhopig. Ik kan me voorstellen hoe hij zich voelt. Het is zijn kleine zusje. Hij voelt zich verantwoordelijk. Ik kan me niet indenken dat ik Bill zo zou verliezen. Ik streel haar hand en af en toe geef ik er een kusje op. Dit keer kijkt Maarten mij aan. "Haar hand," fluistert hij. "Ze geeft nooit twee signalen achter elkaar." Zal ze dan nu eindelijk wakker worden. "Becca, als je me kunt horen, wordt dan alsjeblieft snel wakker. Ik kan niet zonder je. Je ouders en familie kunnen niet zonder je. Je vrienden kunnen niet zonder je. Wordt alsjeblieft wakker." Ik voel nu zelf ook een klein kneepje in mijn hand. Het is zonder kracht, maar haar vingers bewogen. "Straks komen de andere, het zou een echte verrassing zijn als je dan wakker bent." Maarten kijkt me hoopvol aan. Haar mond trekt zachtjes in een lach. "Zoveel signalen, ze moet nu toch wel wakker gaan worden." Zachtjes beginnen haar ogen te trekken. Ik begin zachtjes haar lievelingsliedje te neuriën. Iets wat ik al vaker gedaan heb. Ik voel haar hand naar mijn hand grijpen. "Rebecca." Maarten klinkt zo hoopvol. Heel langzaam gaan haar ogen open. Ze vallen bijna gelijk weer dicht. Ik sta op en doe de lamp uit. "Je kunt je ogen wel weer open doen. Het is nu donkerder." Ik zie haar hand om zich heen grijpen. Snel pak ik hem weer op. Langzaam gaan haar ogen weer open. Eerst kijkt ze Maarten aan. "Zusje." Hij staat op en slaat zijn armen om haar heen. "Je hebt ons zo erg laten schrikken." Ik hoor wat geluid uit haar keel komen. Woorden zijn het nog niet. Ik hoor haar dapper door proberen. "Laten we er een dokter bijhalen." Ik zie haar raar omkijken. Haar blik wordt waziger als ze ziet waar ze is. Maarten loopt weg. Ik geef haar zacht een zoen. "Ik ben zo blij dat je weer terug bent. Ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was." "Hoe....lang?" Meer komt er niet uit. Hoe zachtjes het ook is, ik hoor het perfect. "Je hebt anderhalve week in coma gelegen." Ik hoor haar duidelijk slikken. Ik zie water staan en schenk wat in. Ik help haar overeind en laat haar drinken. Maarten komt weer terug met de dokter. "Zo Rebecca, besloten om wakker te worden." Ze lacht een klein beetje en gaat terug liggen. Ik kijk een keer op de klok. "De rest zal al onderweg zijn, dus bellen heeft geen zin." "Het gaat hier feesten worden." "Dus wordt er een nieuwe regel ingesteld. Jullie mogen niet allemaal tegelijkertijd op de kamer. Er mogen er twee of drie de hele dag blijven. Het maximale is vier op de kamer. Ze heeft haar rust nodig. Als ze aangesterkt is, zal ik de regel herstellen." Ik kijk een keer goed naar haar gezicht en zie dat ze moe is. "Ik zal de rest dadelijk buiten opwachten." Maarten knikt. De dokter onderzoekt Rebecca ondertussen. "Ik denk dat het wel goed zit. Ze gaat er niets aan overhouden. Je hebt geluk gehad dame." "Wat is er eigenlijk gebeurd." Ik kijk haar aan. "Weet je niets meer." Ze schudt haar hoofd. Ze weet dus niet meer dat we zijn verloofd. De moed zinkt me in mijn schoenen. Gelukkig hebben we het gefilmd, dan kan ze het nog wel een keer zien. "Ik kan me vaag kleine dingen herinneren, maar niet alles. Komt het nog terug?" "Waarschijnlijk komt alles terug." De dokter loopt weg. Ze wenkt mij dichterbij. "Sorry dat ik het me niet herinner." "Daar kun je niets aan doen. Het is trouwens gefilmd. Dus mocht je je geheugen niet terug krijgen, kun je het altijd nog zien." Ze duwt zachtjes haar lippen op de van mij. "Nu ga ik de rest tegenhouden." Ik loop naar de deur. Ik zie aan de andere kant van de gang haar ouders al aankomen. Gevolgd door de rest. Ze kijken raar op als ze mij voor de deur zien staan. "Mogen we niet naar binnen." "Nee, althans niet allemaal tegelijk. Ik laat haar ouders meteen doorlopen. Ik vind dat ze het meeste recht hebben om naar binnen te mogen. "Tom, wat is er?" Fleur klinkt meteen ongerust. "Ze is wakker geworden." "Waarom heb je niet gebeld. Dan waren we eerder gekomen." "Waar was jij tien minuten geleden." "Aan het instappen in de auto." "Hoezo eerder komen?" "Oké, we snappen hem. Waarom mogen we niet naar binnen?" Bill kijkt me aan. "Ze is te zwak om ons allemaal tegelijkertijd te zien. Er mogen er vier in totaal de kamer op. Pas als ze aangesterkt is mogen we allemaal de kamer op." Claire zakt neer op een stoel. Daphne geeft Georg van blijdschap een zoen. Iedereen krijgt een feeststemming. Daphne en Phoebe waren naar ons toe gereisd, zodra ze vernamen dat Rebecca in het ziekenhuis ligt. Ze wilden niets van onze protesten horen. Heel stiekem lopen we eventjes allemaal haar kamer op. Omhelzen haar allemaal en daarna gaat de rest naar huis. Haar ouders en ik blijven de rest van de dag bij haar.

Reacties:

adelain zei op 12 okt 2010 - 20:20:
^^ liefteren

Melisande zei op 9 okt 2010 - 20:09:
Whii ze is weer wakker^^
Eindelijk, gelukkig maar XD

"Waar was jij tien minuten geleden." "Aan het instappen in de auto." "Hoezo eerder komen?" "Oké, we snappen hem.

Hahaha daar moest ik lachen^^
Geniaal <3

realMe zei op 8 okt 2010 - 19:34:
oh dit is zo mooi
heel snel verder jij nu
ik ben zo benieuwd