FanFic.nl

Ridiculous

2. A Casual Schoolday

Tessa PoV

Ik kreun als de wekker zijn ding doet. Vreselijk om te zijn trouwens, wekker, niemand houdt van je. Ik ram het ding dan ook half in elkaar terwijl ik één been uit bed steek waardoor mijn hele lichaam meedraait. Nog steeds met tegenzin slenter ik naar de gordijnen die de hele muur bedekken en maak die open. Ik knijp mijn ogen stijf dicht wanneer het felle licht vanachter de gordijnen zich openbaart en in mijn ogen schijnt. Na een tijdje raak ik er gewend aan, en stap ik weg. Niet ver van mijn raam staat mijn - alweer grote - kledingkast die ik begin door te zoeken naar draagbare kleding voor vandaag. Wanneer ik die gevonden heb stap ik stilletjes mijn kamer uit de badkamer in. Om te vermijden dat ik te lang douche zet ik alweer een wekker, op tien minuten. Snel hop ik de douche in, waarom nog kostbare douchetijd verspillen?

‘Dark Side of the Sun’ zingend zet ik mijn fiets op slot. Ik ben weeral ruim op tijd op school, wat twee voordelen heeft. Éen kom je niet te laat (zonder grapjes) en twee heb je altijd een plek voor je fiets. Die later eigenlijk toch wel word ingebouwd door andere fietsen. ‘Dark Side of the Sun’ verwisselt zich voor ‘Famous Last Words’ van ‘My Chemical Romance’ en nog vrolijker begin ik mee te zingen. Natuurlijk heb je dan van die mensen die alles letterlijk op gaan nemen, zo ook een klasgenote. Lisa.
‘Nou, mijn hart is hier hoor’ giechelt ze, terwijl ze aan mijn zijde meeloopt naar binnen. Ik rol met mijn ogen en mompel ‘Leuk voor je’. Ze lijkt beledigd, maar begint dan toch nog eens een gesprek ‘Zeg Tessa waarom ben je eigenlijk zo onsociaal. Ja ik kan wel asociaal zeggen maar dat is natuurlijk weer iets heel anders’. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog en schiet dan keihard in de lach. Nu is ze wel echt beledigd en loopt ze snel het lokaal binnen. Want net zoals wij is Mevrouw Engels altijd te vroeg. Nog na lachend loop ik ook het lokaal binnen en neem mijn vaste plek helemaal achterin aan. Niet veel later komt ook Nadezhda het lokaal in, en neemt haar vaste plek aan, naast mij. Ze is twee jaar jonger dan ik, maar ontzettend slim.
Ik leun meteen tegen haar schouder wat haar een glimlach oplevert. ‘Was de film te laat geworden gisteren?’ vraagt ze grijnzend. Ik knik ‘Kayley houdt helemaal geen rekening met mijn slaapbehoeftes’. Nadezh schiet in de lach waardoor haar schouder hobbelt en ik niet meer bepaald comfortabel lig. ‘Ja maar je hebt ook helemaal geen slaapbehoeftes’ lacht ze nog steeds. ‘Welwaar! Ik ben ook niet onsterfelijk!’ Ik schiet omhoog - het lag toch niet bijster lekker. Nadezhda begint alleen maar harder te lachen, en het is dat ze een aanstekelijke lach heeft, anders was ik veels te moe.

Nog melig slenteren we van Engels naar Nederlands naar Engels - meneer roostermaker is zeker ní­et de slimste - naar de aula. Daar zoeken we Suki en Kayley op, waarvan de eerste chagrijnig is. We krijgen dan ook alleen een knuffel en lach van Kayley, waarna we tegenover hen gaan zitten. ‘Wat is er Suk? Ben je niet onsterfelijk?’ begint Nadezhda lacherig. Ik stomp haar terwijl ik wel hard mee zit te lachen. ‘Nee, sorry, wat is er echt?’ vraagt Nadezhda dan serieus. ‘Ze heeft geen eten’ zegt Kayley lichtgrijnzend. Geluk dat Suki dat niet zag, want zij die geen eten heeft.. ‘En je hebt dus ook geen geld’ constanteer ik ‘en Kayley ook niet?’. Kayley kijkt me bitter aan, want waarom zou zij in hemelsnaam geen geld aan één van haar beste vriendinnen geven als die geen eten heeft en die daarom chagrijnig wordt. ‘Nou, komkom’ grijns ik, Suki meetrekkend. Meteen begint ze te stralen ‘Heb je geld?’. ‘Nee ik neem je mee naar de kantine om te laten zien wat je allemaal mist en niet kan eten’ grijns ik terug. Ze lacht en samen dringen we ons door de eerste-klasser-menigte. Als we daar doorheen zijn schreeuwt Suki een keiharde ‘Nein!’. Mijn ogen glijden langs de etalage en vinden wat ik zocht; Suki’s favoriete broodje is op. Iedereen kijkt inmiddels onze kant op, en ik grijns maar wat schijnheilig. Ze hebben dan ook in no-time door dat het niet echt iets interessants is en beginnen weer door met praten. ‘Sis, neem dan iets anders.’ Sis, Sister. Het was eigenlijk iets van ons allemaal, maar ik en Suk zijn de enige die het nog gebruiken. Ze knikt, twijfelt even, en gaat dan maar voor een simpel broodje kaas. Als we onze tafel weer bereiken zijn Nadezhda en Kayley druk in gesprek. Vrolijk schuiven we aan en proberen te mengen in het gesprek. ‘Wie heeft er beltegoed over?’ vraag ik dan - terwijl het eigenlijk over huizen gaat. ‘Ehm, ik wel’ mompelt Dezh. ‘Geef eens’ commandeer ik, maar niet op een vervelende manier. ‘Warte’ mompelt ze, en haalt even later haar mobiel tevoorschijn. Ik zoek Yasmine in de telefoonlijst en bel haar op. ‘Ja wat moet je?’ klinkt er naar een paar keer overgaan. Suki en Kayley houden spontaan hun mond als ze door hebben dat we aan het bellen zijn. ‘Niks, hoe gaat het?’ grijns ik. Ze zucht ‘Wacht even’. Na even gekraak “Is ze er weer”�.
‘Even op luidspreker zetten, ik werk weet je wel’ zegt ze bitter. Ik grinnik ‘Ja ja, we wilden gewoon weten hoe het met je ging’. Hoewel ik belde, weet ik dat we haar allemaal missen. Ze is dit jaar begonnen met haar werk, haar droombaan zelfs; visagiste.

Reacties: