FanFic.nl

Secrets [S]

Attention

Bill had autorijden altijd als een stuk vrijheid gezien. Zijn eigen auto hebben en kunnen gaan en staan waar hij wilde, wanneer hij wilde. Het was een fantastisch gevoel om die mogelijkheid te hebben. Gewoon rijden om het rijden, gewoon even weg zijn uit zijn eigen leefomgeving. Niet dat hij zich thuis niet op zijn gemak voelde, maar het was gewoon prettig om even ergens anders heen te kunnen. Het was frustrerend om hele dagen tussen dezelfde vier muren door te brengen.
Bij dat gevoel van vrijheid hoorde echter niet het nachtelijke ritje dat hij moest maken om in Italië terecht te omen. Zeker niet in de sfeer die er hing. Buitenstaanders zouden waarschijnlijk zelfs ontkennen dat de vier jongens vrienden waren.
‘Weten jullie zeker dat jullie dit willen? We kunnen nu nog terug,’ zei Bill op onzekere toon.
‘Ik weet het zeker,’ antwoordde Gustav vastberaden. Hij had met Georg van plek gewisseld, waardoor hij op de passagiersstoel zat. Naast Bill. Tom had eerst tegen willen stribbelen, omdat hij zich eraan irriteerde dat Gustav en Bill alleen nog oog hadden voor elkaar. Vervolgens had hij bedacht dat hij, als hij het toestond, naast Georg zou zitten. Die had hij op het moment harder nodig dan Gustav, want hij voelde zich nog steeds alles behalve vrolijk.
‘Waarom vroeg je dat?’ praatte Gustav verder, op veel minder standvaste toon dan enkele tellen eerder.
‘Omdat we er allemaal zo stil en somber bijzitten,’ antwoordde Bill eerlijk. Niemand kon hem ongelijk geven.
‘Misschien helpt het als er muziek opstaat,’ opperde Bill. Alle jongens stemden in dus zette de zanger de radio aan. Vrijwel onmiddellijk schalde het intro van Noise door de auto.
‘Wow, Tom, luister jij serieus naar Humanoid?’ vroeg Gustav verbaasd.
‘Ja,’ werd er onzeker geantwoord. ‘Het is toch gewoon goede muziek?’
De onzekere lachsalvo die erop volgde brak enigszins door de sombere stemming heen. Zelfs Tom lachte mee, al was dat vooral zodat niemand zou merken dat hij gehuild had. Georg boog zich naar hem toe, zodat niemand anders het kon horen toen hij fluisterend vroeg of het alweer beter ging. Tom schudde stilletjes zijn hoofd.
‘En dan zeggen jullie dat Gustav en ik homo zijn?’ lachte Bill. Dat had hij beter niet kunnen doen, want Tom had zijn emoties nog niet onder controle. Woedende tranen prikten nog achter zijn ogen. Zodra Bill hem belachelijk maakte, veerde hij overeind in diens richting. Als Georg en de veiligheidsgordel hem niet tegen hadden gehouden, had hij zijn broer hoogstwaarschijnlijk een mep gegeven. Bills ogen verwijdden van schrik en hij draaide zich met een ruk om.
‘Bill, in ’s hemelsnaam, let op de weg!’ Gustav had zijn stem verheven, iets wat hij zeer zelden deed. Bill gehoorzaamde dan ook, terwijl zijn schrik langzaam veranderde in woede.
‘Wat bezielt jou, Tom?’ Hij keek vluchtig over zijn schouder naar zijn broer, hoewel hij dit keer wel op de weg bleef letten.
‘Wat bezielt jou?’ kaatste Tom de vraag bot terug.
‘Waar slaat dat nu op?’ Bill zei het spottend.
‘Dat weet je heel goed.’
‘Nee, dat weet ik niet.’
‘Dan ben je nog erger dan ik dacht.’ Tom kon zijn wanhopige tranen bijna niet meer tegenhouden.
‘Nog erger wat?’
‘Klootzak.’ Tom had het hard willen zeggen, kwetsend, zodat hij zijn broertje flink pijn zou doen. In plaats daarvan kwam het er fluisterend uit, met een stem waarin doorklonk dat er gehuild werd. Dat deed hij namelijk. De tranen zagen kans zich een uitweg te vechten zodra Tom zijn broertje uitschold.
Hij wist niet dat hij Bill er wel degelijk mee geraakt had. Die dacht namelijk dat hij het meisje uit Parijs, en haar opmerkingen, eindelijk achter zich had gelaten, maar daar bleek niets van waar te zijn. Als zijn tweelingbroer zelfs zei dat hij een klootzak was, dan moest het wel waar zijn. Tom zou zoiets nooit zomaar zeggen, dat sowieso niet. Er moest een reden voor zijn.
Toch?
Maar wat die reden dan was, dat wist Bill niet. Hij wist alleen dat hij een grapje had gemaakt over zijn broers geaardheid. Maar hij dacht niet dat zijn broer homo was, hij meende niets van wat hij zei. En als Tom geen homo was, moest het ook geen probleem zijn daar een grapje van te maken. Tenzij Tom wel op jongens viel. Maar dan zou hij het wel aan zijn broertje verteld hebben. Dat was het punt niet. Het punt was dat Bill het onredelijk vond om boos te worden om iets wat hij niet wist. Maar zelfs als Tom homo was, dan maakte één opmerking Bill toch nog geen klootzak? Of was het dan weer egoïstisch om te denken dat hij zoiets wel kon maken?
Bill werd gek van zichzelf, vooral omdat het antwoord in dit geval heel makkelijk verkrijgbaar was. Waarschijnlijk.
Hij kon het op zijn minst proberen.
‘Tom? Waarom zei je dat?’ Toen hij geen antwoord kreeg, keek hij geërgerd naar achter. Hij kon Toms gezicht niet goed zien, omdat het gedeeltelijk schuilging achter Georgs handen.
‘Hé, Tom, geef eens antwoord,’ snauwde Bill, omdat hij voor twee tellen dacht dat hij het antwoord had gevonden, en zijn broer hem er door te zwijgen op wees dat hij nog helemaal niets had. Tom reageerde door zijn middelvinger op te steken, wat Bill zag gebeuren in de spiegel.
‘Shh,’ deed Georg een zielige poging de situatie te sussen.
‘Had je het tegen mij? Want Tom is hier degene die moet kalmeren. Hij noemt mij doodleuk een klootzak, maar hij is degene die zich idioot gedraagt.’
‘Bill, hou godverdomme je muil dicht.’ Pas toen Bill de stem van zijn broer hoorde, realiseerde hij zich waarom Georgs handen diens gezicht bedekten: om zijn tranen weg te vegen. Dat zou voor de meeste mensen waarschijnlijk het moment zijn waarop ze medelijden met Tom kregen.
Voor Bill was het dat niet. Hij werd alleen maar bozer.
‘Jezus, Tom, ga lekker janken joh. Zou ik ook doen, hoor, als het allemaal net niet naar mijn zin ging.’
‘Bill, wees nu -’
‘Laat maar, Georg. Bill is gewoon een egoïstisch kreng. Hij snapt het gewoon niet,’ onderbrak Tom.
‘Ik egoïstisch? Jij zit hier te huilen omdat je aandacht nodig hebt.’
Tom reageerde niet, nog steeds proberend de overweldigende woede onder controle te krijgen.
‘Ik heb gelijk, hè? Daarom reageer je niet,’ spotte Bill.
‘Ja, je hebt inderdaad gelijk!’ Toms stem werd naar zo’n niveau verheven dat hij bijna schreeuwde. Bill stootte een honende lach uit.
‘Maar jij hebt alleen nog maar oog voor Gustav.’ Tom sprak het laatste woord minachtend uit, hij begon zijn zelfbeheersing steeds verder te verliezen en dacht niet meer na bij wat hij zei.
‘Alsof het Gustavs schuld is,’ siste Bill met opeengeklemde kaken.
‘Nu moet je mijn woorden niet gaan verdraaien, Bill,’ snauwde Tom. Zijn broertje zocht naar de volgende verwijtende opmerking, maar kreeg niet de kans om er één uit te spreken, want Gustav was hem voor: ‘Draai maar om, Bill. Zo heeft op vakantie gaan geen nut.’

Reacties: