FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

22nd

Sometimes the heart sees what the eyes can't.

"Wat je gedaan hebt, valt niet goed te praten, soldaat." De kolonel zat met een peinzend gezicht aan zijn bureau. Ik zat op de stoel tegenover hem, bloednerveus. Ik was nog nooit in zijn kantoor geweest, en alles maakte dat ik stierf van de zenuwen. De tikkende, oude klok, de plant in de hoek, die eruit zag alsof hij een slokje water best kon gebruiken, en de jassen op de kapstok, die allemaal van hem waren.
"Wat waren je bedoelingen?" Hij keek me recht aan, en ik slikte om mijn ontbijt beneden te houden.
"Ik... ik wilde haar gelukkig maken."
"Met welke bedoelingen?" Zijn ogen stonden hard. Ik wist wat hij vermoedde, en ik was geschokt door het feit dat er wel eens mannen zouden kunnen rondlopen die Alexandra echt zoiets zouden aandoen.
"Ik zou haar nooit zulke schande bezorgen, meneer, dat staat mijn opvoeding me in de weg." Hij fronste zijn wenkbrauwen.
"Volgens mij ben jij een fatsoenlijke jongen, Whitlock." Hij stond recht, ijsbeerde met zijn handen achter zijn rug.
"Maar je moet begrijpen dat ik je niet kan toestaan met mijn dochter om te gaan. Jullie verschillen nogal qua status." Hij was bang dat Alexandra beneden haar stand zou leven, ik begreep het. Ik boog mijn hoofd.
"Ja, meneer." Ik beet op mijn lip, hoopte dat hij niet zag hoeveel spijt ik ervan had haar niet meer te mogen zien.
"Ik vrees alleen dat Alexandra het niet met me eens zal zijn," zuchtte hij, "ze lijkt ontzettend op haar moeder. Ook zo koppig en eigenzinnig. Maar zo lief." En mooi.
"Hoe is het je eigenlijk gelukt die hengst onder het zadel te brengen?" Die had ik niet zien aankomen.
"Ik weet het niet, meneer. Bij Alexandra is hij altijd zo rustig. Hij volgt blindelings haar bevelen." De kolonel knikte.
"Ja, dat zag ik."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.