FanFic.nl

SYTYCD - Yes, I Can!

And Two

Oh, waarom, waarom? Heb ik soms een papiertje op mijn rug waarop staat: "volg me met je camera"? Als die trut niet gauw eventjes oprot, ram ik die pluizige microfoon door haar grijnzende strot...
"Volgens mij ben je aan de beurt," zegt ze honingzoet. Oh, lieve help, wat is mijn naam ook al weer? God oh god oh god! Blijven ademen, blijven ademen!
Ik haal diep adem, merk opgelucht dat mijn longen nog steeds functioneren. Als ik mijn choreografie maar niet vergeet! Oh, stel je voor dat ik mijn passen niet meer kan, wat een afgang! En dat voor heel Nederlandstalig Europa, aangezien de juffrouw en de heren met de camera er niet naar uitzien dat ze me met rust zullen laten.
"Rustig maar, het komt wel goed, ik heb je net zien opwarmen, en het zag er allemaal ontzettend cool uit!" Cool? Er zou een leeftijdsgrens moeten staan op het gebruik van dat woord! En ballet is klasse, stijlvol, perfectie en harmonie. Niet cool. Stomme geit, ze kent er niets van! De enige reden dat ze op tv komt, is omdat ze nep kan lachen en grote tieten heeft. Ja, zo lopen er veel rond, dames en heren.
Ik haal nog een keer diep adem (mijn longen werken nog steeds) en loop door de grote deur naar binnen, hopend dat ze de juiste muziek zullen draaien. Mijn god, misschien verwisselen ze wel een paar cd's en krijg ik zo'n vette hiphop-beat! En als er iets is waar ik in suck, is het wel hiphop. Zou er trouwens niet uitzien, met mijn spitzen aan.

De jury is precies zoals ik me hen had voorgesteld. Streng, angstaanjagend, en volgens mij enorm gefrustreerd door de rampzalige audities die ze al hebben moeten doorstaan.
"Hallo," zegt Jan Kooijman. Typisch, zeg daar maar eens wat anders o pterug dan precies dezelfde letters.
"Hallo." Mijn stem trilt een beetje, en mijn handen heb ik al verstopt, zodat ze niet zien hoe erg ik beef.
"Wat is je naam?" Die staat op het dossier dat voor je neus ligt, kuiken.
"Jana."
"Nou Jana, ik denk dat ik wel kan raden welke stijl jij gaat doen," glimlacht hij. Gelukkig, anders zou hij wel een rampzalig jurylid zijn.
"Are you nervous?" Mijn ogen flitsen naar de linkerkant van de tafel. Mijn ergste nachtmerrie, Dan Karaty, kijkt me doordringend aan. Ik slik en knik.
"Yes," fluister ik zacht.
"Don't be. Feel the music. Be the music. Enjoy." Ik zucht diep en knik gehoorzaam. Ja ja, enjoy,, mijn reet!

Reacties: