FanFic.nl

Bite [Vamps]

Ignorance [51]

Ik zit aan de eettafel, door het raam schijnen de eerste stralen van een waterig ochtendzonnetje. Mitch is sinds vannacht weg, en dat hij nog niet terug is, zie ik als een goed teken. Als het echt Toms adres was dat hij vond, dan is hij nu in goede handen.
Ik weet niet of het slim was van mij om Tom op de hoogte te stellen. Misschien had ik hem beter naar Huyen gestuurd. Of naar Nancy. Want bij die twee was hij veiliger geweest. En die twee zijn daadwerkelijk opgewassen tegen Demitri en Stefano. En Makbule, niet te vergeten.
Wat nu als Tom of Bill het in hun hoofd halen te komen vechten, als twee stervelingen tegen drie bloedzuigende vampiers. Al zou Mak Bill nooit een haar krenken. Daarvoor is ze veel te lang Billobsessed geweest. Maar Tom, oh, hij zou gemarteld worden. En ik zou gek worden.
'Waar denk je aan, lieveling?' vraagt Demitri, waarop die andere twee beginnen te gniffelen. Ik klap het boek, dat ik voor de vorm open voor me op tafel had gelegd, toe en sta recht.
'Niets van je zaken, kerel.' mompel ik hem een antwoord en draai me dan om om naar mijn slaapkamer te gaan, als Ster de woonkamer binnen slentert.
'Goedemorgen. Heeft één van jullie Mitch toevallig gezien?'
Stefano zegt hem al niet meer gezien te hebben sinds de eerste keer dat hij hem zag, Makbule haalt haar schouders op en Demitri schudt zijn hoofd. 'Nee, niet gezien.' zeg ik, bijt mijn tanden hard op elkaar terwijl ik haar voorbij loop. Ze ruikt zo erg naar Mitch, dat ik haar niet al te veel wil ruiken. Dat zou de drang om haar vast te grijpen en haar geur op te snuiven, alleen maar zo'n duizend keer erger maken.
Op de trap hoor ik dat ik niet de enige ben die naar boven gaat. Vluchtig kijk ik over mijn schouder, Demitri loopt achter me aan. Ik besluit niets te zeggen, hem gewoon te negeren. Dat is het beste.
Ik wandel meteen door naar mijn bibliotheekje, doe alsof ik Demitri nog niet in de verte heb horen aankomen en doe de deur achter me dicht. Meteen ga ik op zoek naar een boek dat ik nog niet gelezen heb, maar de eerste weken van mijn vampierzijn heb ik niets anders gedaan dan altijd maar opnieuw en opnieuw lezen. Volgens mij vind ik niets ongelezen hier.
Dan maar op de computer.
De deur gaat zachtjes open, ik ga snel op de zachte bureaustoel zitten. De wieltjes kraken een beetje als ik wat voor- en achteruit rol. Met een tikje start de computer op, maar zo traag als ik gewoon ben. En dan staat er niet eens internet op.
Toen de fase van alleen maar lezen over was, begon ik een dagboek op het ding bij te houden. Heel kort en onwennig in het begin, omdat ik bang was dat een van de drie vampiers het zou lezen, maar Huyen leerde me al na enkele dagen hoe je bepaalde documenten of mapjes moest beveiligen met wachtwoord. En toen vloeiden de woorden, én de tranen. Alsof het nog niet erg genoeg was het een keer mee te maken, moest ik daarna alles weer ophalen en neerpennen. Maar het luchtte toch op.
Na een half jaar stopte ik ermee, leerde denken en voelen strikt te scheiden en overleefde het hier.
Ik neus wat door de documenten als Demitri op mijn bureau komt zitten, met zijn benen gekruist over de rand.
Alsof ik heel geïnteresseerd ben, buig ik me dichter naar het scherm toe. Ik lees amper wat er in het document staat, weet maar half waar het over gaat, maar zo lang ik hem niet hoef aan te kijken, vind ik alles best.
'Heb jij toevallig iets te maken met de verdwijning van Mitch?' vraagt Demitri, een scherpe en arrogante ondertoon in zijn stem. Ik leun wat achteruit, maar kijk hem nog steeds niet aan.
'Waarom denk je dat?' Ik probeer zo onschuldig mogelijk te klinken, maar de werkelijkheid is dat me dat niet zo heel goed lukt. Nu maar hopen dat Demitri daar geen oor voor heeft, of toch niet meer want vroeger hoorde hij alles aan mijn stem, zag alles aan mijn gezicht. Hij kon haast gedachten lezen, of dat misschien zelfs ook wel.
'Waarom zou ik het ní­et kunnen denken?' Ik sluit de computer weer af en sta recht. Als ik die gast niet kwijt geraak, zou ik wel eens iets kunnen laten ontsnappen. En dat moeten we niet hebben, dan weet hij dat ik hem heb weggestuurd, naar Tóm.
In de gang bots ik bijna op Makbule, die me grijnzend bekijkt en dan over mijn schouder de kamer in blikt. Daar ziet ze natuurlijk Demitri, en aan haar gezicht te zien, maakt ze de totaal verkeerde conclusie.
'Ik zou het wel weten...' fluit ze en draait zich op haar hielen om, de gang weer uit.
Ik loop naar de badkamer en draai die op slot. Er wordt geklopt, maar wetende dat het Demitri is, open ik hem toch niet.
Ik laat, voor de goede schijn, het water stromen en neurie een liedje, terwijl ik eigenlijk mijn lip probeer kapot te bijten, van de zenuwen.

Een uur zit ik al in de badkamer, met mijn rug tegen de koude tegels en met mijn voeten op de vloer tikkend. Ik heb al een bad laten vollopen, ben er even met mijn voeten in gaan zitten en heb het terug laten leeglopen. Demitri is al een paar keer even weggegaan, Stefano is ook al komen kloppen.
Ik zucht diep. Ze moeten niet lang meer wegblijven, op zo'n manier houdt ik het nog geen week uit.
En ik hoop maar dat Mitch ze echt gevonden heeft, dan is er nog een klein beetje hoop. Een miniem klein beetje, maar dat is genoeg om voor te vechten. Voor te sterven. Al kan ik niet meer sterven, natuurlijk.

Reacties: