FanFic.nl

Never ending night

Chapter Nine

Edward (pov)
Bella''sgedachten waren nog steeds vaag en ver weg. Gelukkig kon ik wel horen wat ze allemaal tegen dat meisje zei. Weer iets nieuws, ik had geen concurentie. Alleen maar mensen die er tegen waren dat ik haar aantrekkelijk vond op een manier zonder haar bloed te willen drinken. Mijn gedachten dwaalde weer af en ik dacht weer aan haar.
'Focus!' zei ik hardop tegen mezelf. 'Je moet dat meisje met rust laten, jij verdiend haar niet.'
'Is daar iemand?' riep iemand vanaf beneden. 'Shit.' mompelde ik en snel verdween ik door de bomen naar het bos. Ik had vast een heleboel weg van een of andere vliegende eekhoorn. Gelukkig kon niemand me zien terwijl ik me als een of andere ninja gedroeg. Toen ik thuiskwam liep ik meteen Alice tegen het lijf.
'Zo, je bent dus niet gesnapt terwijl je eekhoorntje speelde?' Meteen barstte zij en Emmet in lachen uit. Ik zuchte nog eens, maar niemand kon vandaag mijn humeur verbergen..

Toen ik thuis op mijn kamer zat en een poging deed om een werkstuk te maken, kwam Alice ineens binnenhuppelen. 'Met wie ga jij naar het lente-bal?' vroeg ze met een veelbetekende blik.
'Weet jij beter dan ik.' zei ik geirriteerd.
'Je hebt niks besloten, dus dat maakt het weer moeilijk.' weerlegde ze mijn fantastische antwoord.
'Hoe kan iemand die zo klein is, zo verschrikkelijk irritant zijn?' vroeg ik aan niemand in het bijzonder.
'Het is een gave, maar je moet wel met iemand gaan vind ik.' weer die veelbetekenende glimlach naar mij.
'Ik ga haar niet vragen Alice.'
'Waarom zou je dat nou niet doen, ik kan zien dat er als je haar vraagt niks fout zal gaan. En ze vind je aardig. Wat houd jou in godsnaam tegen. Ik bedoel ik weet dat Rosalie vind dat...' Ik drukte mijn hand tegen haar mond aan. 'Kop dicht ukkie.' zei ik en duwde haar met die woorden mijn kamer uit en draaide de deur op slot.
De volgende dagen, het was nog een week tot het lentebal, bleef Alice me proberen over te halen om Bellaa te vragen. Maar ik wilde haar niet met mij opschepen, dus praatte ik wel met haar, maar stalkte haar niet meer zo als in het begin. Het was moeilijk, het was zwaar, maar het lukte me om niet iedere pauze in beslag te nemen.

twee dagen voor het lentebal, en het werd steeds moeilijker om niet het initiatief te nemen en haar gewoon mee te vragen. Het was woensdag middag en het was bewolkt maar wel lekker warm. Dat waren mijn lievellingsdagen, kon ik toch genieten en buiten zitten op school, zonder mezelf meteen te laten zien als een of andere glitter bol. Bellaa zat deze pauze niet bij mij en ik zat bij mijn familie aan tafel te mokken. Er kwam een donkere jongen het plein op lopen, een zongebruinde jongen met kort haar en donkere ogen. Heel knap van hem dat hij zongebruind is, terwijl het hier iedere dag regent. Toen hij recht op Bella afliep, werd ik te nieuwsgierig naar deze jongen. Ik zocht het plein af totdat ik zijn gedachtes opving.
Kut, dit is gewoon kut. Ik hoop dat ze ja zegt. Waarom ben ik zo zenuwachtig, ik heb toch al vaker een meisje uitgevraagd? Maar niet Bella. Ik schrok me rot. Snel ving ik Bella's blik en wenkte haar met mijn hand terwijl ik eens stukje wegliep van de tafel. Ik zou eeuwig spijt krijgen als ik dit niet ging doen. Ze gebaarde naar de jongen dat hij even moest wachten en kwam naar mij toe gelopen.
'Bella.'
'Ja.' Ogod, ik begreep de emoties die de jongen net had eigelijk wel.
'Wil je.. met menaarhet bal?' Ik had nog nooit in mijn belachelijke lange leven gestottert maar nu, op het moment waarvan iedereen denkt dat het makkelijk gaat, stotterde ik zelfs.
'Ja hoor.' fluisterde ze, terwijl haar hoofd rood werd. Al haar vrienden keken haar verbaast aan, nog steeds niet gewend aan het feit dat we vrienden waren.
'Dan haal ik je zaterdag op om acht uur, goed?' zei ik maar. Om de ongemakkelijke stilte te verbreken. 'Goed.' zei ze alleen maar.
Uit mijn ooghoeken zag ik Alice in haar handen klappen. Bella boog zich naar me toe, en sloeg haar armen om mijn nek. Ik was zo verbaasd dat ik niet eens snapte dat ze me gewoon een knuffel wilde geven. Uiteindelijk sloeg ik voorzichtig mijn armen om haar heen en liet ook snel maar weer los. Dat was veel te dichtbij. Ook Bella liet los en liep weer terug naar haar vrienden. Ze zwaaide naar me en begon met de jongen te praten.
Eigelijk was ik best wel tevreden met mezelf.

Bella (pov)
hij heeft me gevraagd! dreunde mijn gedachtes.

Reacties: