FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Six

oorspronkelijk was het eigenlijk de bedoeling om van dit en het volgende hoofdstuk één hoofdstuk te maken maar het viel nogal lang uit ;a
Dus dit is een relatief kort hoofdstuk. volgende lang. ^^

Diary.
Het is moeilijk uit te leggen.

"My only love, sprung from my only hate, too early seen unknown, and known too late. Prodigious birth of love it is to me, that I must love a loathed enemy...."
Romeo and Juliet

Damon

~


Het lege bed aan de andere kant van de kamer verontrustte me. De klok op het bureau gaf een paar minuten voor drie aan.
“Elena?”� Ik liep voorzicht door de open deur van onze kamer de gang op. Het was donker buiten en de wind zorgde ervoor dat er een tak tegen ons slaapkamerraam tikte. Ik fluisterde nog een keer Elena’s naam. Maar ik kreeg weer geen antwoord. Ik schuifelde naar het trapgat en voelde een koude bries over mijn schouders en nek rollen. Iemand keek naar me, of tenminste zo voelde het. Dit alles leek verdacht veel op het ideale decor voor een geweldig angstaanjagende nachtmerrie. Ik trok snel de deur van onze kamer dicht voordat ik jachtig ademend naar beneden liep. Ik ging trede per trede zodat ik er zeker geen oversloeg in mijn haast. Te vergeefs. Op de laatste trede had ik niet gerekend. Als poging om recht te blijven greep ik gretig naar de trapleuning die verdwenen leek te zijn. Mijn bovenbeen schraapte pijnlijk langs de muur alvorens ik net op tijd mijn handen kon uitsteken om mijn val iets of wat te breken.
“Shit shit, auwh”� ik probeerde zo stil mogelijk te zijn terwijl ik al foeterend overeind krabbelde en me op de trap liet zakken. Ik wreef over mijn bovenbeen waar zich kleine druppeltjes bloed vormde op de schaafwond.
“Bloed. Dat ziet er niet zo goed uit.”� Ik keek geschrokken op naar de donkere hoek waar de mannenstem vandaan kwam. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen, een man in dit huis, dit ‘vrouwenhuis’.
“Kom, laat me je recht helpen.”� De stem kwam nog steeds van dezelfde donkere uitzichtloze diepte.
“Wie…”� ik verslikte me in mijn woorden. “Ik bedoel, wat doe jij hier?”�
“Is het tegenwoordig ook al verboden om naar huis te komen?”� De stem klonk spottend. Mijn hersenen maakten duidelijk overtoeren. De contour bewoog zich uit de schaduw en een jongeman kwam in mijn richting.
“Het is eigenlijk gewoon puur schandalig dat je me niet meer kent, mevrouw Charlotte Gilbert.”� Hij lachte, “Je bloed eigen neef.”�
Een reeks afbeelding werd door mijn hoofd heen en weer gegooid. Afbeeldingen waarop een klein zwartharig kereltje van een paar jaar op een schommel te zien is, het zelfde jongentje bij mijn moeder op schoot en datzelfde kereltje op weg naar volwassenheid in de kerk een halfjaar geleden.
“Jeremy? Ben jij dat echt. Oh god, het spijt me echt zo.”� Ik hoorde zijn lach, die op een of andere manier toch bekend klonk.
“Het geeft niet, ik moest ook twee keer kijken toen ik zag wat er onderaan mijn trap lag.”� En hij stak zijn hand uit om mij recht te trekken.
Elena kwam grinnikend de hal in gelopen.
“Tja, She always knows how to make an entrance.”�

Reacties: