FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Seven

Met een te hoge snelheid stuurde ik mijn Audi de parkeerplaats van de school op om hem daarna netjes in een parkeervak neer te planten. Ik grabbelde mijn tas van de passagiersstoel en liet me zuchtend meer achteruit zakken. Het weinige slaap van deze nacht zou vandaag zeker zijn tol gaan eisen. Met bijkomst dat deze avond ook nog eens het stichtersfeest was, waartoe ik verplicht ben om te gaan. Ik tokkelde met mijn vingers ongecontroleerd op het stuur, ik was veel te vroeg. Volgens de klok van het dashboard zou ik nog zo’n twintig minuten de tijd hebben voordat mijn eerste les begon. En met dit hondenweer had ik echt geen zin om buiten te gaan staan, en gaan kamperen op de gang beviel me eigenlijk ook niet.
Om de tijd te doden besloot ik om het thuisfront te bellen of in ieder geval wat mijn thuis tot een maand geleden was. Ik liet mijn handen over de toetsen glijden tot ik vond wat ik zocht. ‘Jessica’.
Het duurde lang voordat ik de kiestoon hoorde en deze leek dan weer een eeuwigheid te duren voordat ze haar telefoon oppakte.
“Hallo?”� klonk het aan de andere kant van de lijn.
“Jess, Charlotte hier. Sorry dat het zo lang geleden is. Alles goed?”� Het bleef verdacht lang stil aan de andere kant.
“Uh, hoi Char. Ik had niet verwacht dat je zou bellen.”� Ze klonk verbaast en geïrriteerd tegelijkertijd. Een akelig gevoel bekroop me.
“Bel ik ongelegen?”� vroeg ik zo voorzichtig mogelijk.
“Nee, nee, dat is het niet. Ik had gewoon niet verwacht dat je zou bellen. We hebben hier al zo lang niets meer van je gehoord, buiten die paar mailtjes en sms’jes dan. We dachten dat je ons gewoon vergeten was. Maar het is fijn om je terug te horen. Hoe gaat het daar in uh... Hoe heet het dorpje ook al weer?”� Ik grinnikte.
“Mystic Falls. Het zou ergens op de kaart moeten staan maar doe vooral geen moeite om een vergrootglas te kopen.”� Ik hoorde haar lachen aan de andere kant van de lijn, het klonk vertrouwd.
“Het spijt me echt dat ik zo lang niets heb laten horen. Het is hier zo druk en hectisch geweest dat ik gewoon zelf niet meer wist wat voor of achter was. Maar het gaat hier oké. Het is wel erg wennen aan ‘de boerenbuiten’ in vergelijking met Atlanta. De mensen zijn wel aardig. Het is wel handig dat ik al mensen leer kennen via Elena. Ow ja, mijn neefje is vannacht thuis aangekomen. Eerlijk gezegd heb ik er gewoon niet over nagedacht waar hij was. Stom hè? Maar hoe gaat het daar?”� Ik stopte met een opgedreven ademhaling met mijn verhaal wat ik op recordtempo had afgerateld.
“Aan je verhaal te horen valt er nog redelijk wat te beleven daar.”� Begon Jessica waarop ik haar al snel weer onderbrak.
“Als je dit al veel vind, je weet het meeste nog niet eens.”� Ik nam weer een hap lucht toen Jessica mij onderbrak.
“Char, laat me even uitspreken. Er valt gewoon geen woord tussen te krijgen bij jou.”� Weer hoorde ik een giecheltje uit haar mond ontsnappen.
“Ik was eigenlijk van plan om je een van de volgende dagen te bellen Charlotte. Ik maak me zorgen.”� Haar stem was serieus en er was geen spoor van het leuke gesprek van daarnet nog te vinden.
“Het is David. Hij doet echt vreemd de laatste tijd. Net als vorige week, je weet dat we normaal op dinsdag altijd naar ons café gaan. Wel, hij kwam gewoon niet opdagen. Hij had tegen Jared gezegd dat hij nog ging oefenen voor de belangrijke match die deze avond dan wordt gespeeld. En deze week was hij gewoon niet op school. Sommige van de jongens hebben hem ’s avonds nog wel gezien maar hij was altijd snel verdwenen. Het lijkt alsof hij ons allemaal ontloopt.”�
Weer onderbrak ik haar. De klok gaf aan dat ik nu naar de klas moest vertrekken. Ik stapte uit mijn auto en liep half rennend naar het schoolgebouw.
“Maar ik heb hem een paar dagen geleden nog gebeld. Hij kon vanavond niet komen voor het stichtersfeest omdat hij die belangrijke footballmatch moet spelen. Ik heb gisteren ook bloemen gehad, en ik ben bijna zeker dat ze van hem waren om zich te verontschuldigen. Jessica op zo’n belangrijke match gaat hij echt wel komen opdagen. Als hij zijn match al niet wil laten vallen om naar hier te komen. Ik weet zeker dat hij gewoon de laatste week wat zenuwachtig was. Dat is al”� Hijgend had ik de luifel voor het gebouw bereikt en hield daar even halt om verder te praten.
“Charlotte begrijp je het dan niet. Hij doet niet normaal. Zelf Jared, zijn beste vriend sinds kleutertijd, maakt zich zorgen over hem. Ik denk echt wel dat er iets mis is. We denken zelfs dat… Oké Char, word alsjeblieft niet boos om wat ik nu ga zeggen. Maar we denken dat hij een ander heeft.”�
De woorden sloegen in als een bom.
“Nee, dat doet hij niet. Jessica ik weet wat je probeert. Maar het werkt niet. Hij heeft gewoon een belangrijke wedstrijd en daar gaat het hem allemaal om. En ik had gehoopt op een leuk telefoontje, niet een gesprek waarbij jij me ongerust maakt over dingen die er niet zijn of niet gebeuren. Einde gesprek.”� Ik snauwde haar elk woord toe en drukte hard op het rode telefoontje van mijn telefoon.
Ik ken David al langer dan Jessica en hij leeft nu eenmaal voor zijn sport, einde discussie.
Het eerste belsignaal weerklonk rond de school wat het teken was dat we naar binnen moesten. Tyler kwam voorbij gelopen en sloeg een arm om mijn schouder en sleurde me zowat mee naar de ingang. “Klaar voor vanavond, prinses?”� vroeg hij met een grote grijns terwijl hij trok me dichter tegen zich aantrok.
“Blijf van mijn lijf Tyler!”� Snauwde ik hem toe. “En ik weet niet eens of ik überhaupt nog wel kom.”�
Driftig liep ik terug naar mijn Audi en liet een weeral verbaasde Tyler achter.
Ik griste mijn telefoon terug uit mijn tas en zocht het nummer van Elena.
“Elena, Char hier. Waar ben je?”� vroeg ik kortaf.
“Uh? Nu nog thuis. Ik wou net vertrekken naar school.”� Het was duidelijk dat ze niet wist waar dit gesprek naartoe ging.
“Blijf maar daar. Ik heb vandaag geen zin in school, en ik weet zeker dat jij daar ook geen behoefte aan hebt na zo’n korte nacht. En trouwens ‘wij Gilberts’ hebben nog was shopping te doen voor dat ó zó belangrijke feest. Dress to Impress zal ik maar zeggen. Ben er binnen 10 minuten. Zorg dat je klaar staat.”�
Ik drukte mijn telefoon weer uit en gooide hem op de achterbank. Vandaag wil ik niet meer gestoord worden. Ik stuurde, om mijn frustratie kwijt te kunnen, mijn Audi met piepende banden de parking af en scheurde richting thuis. Dit alles zonder te hebben gemerkt dat mijn Audi niet de enige imposante wagen op de parking was. Naast mij stond een zwarte Ferrari met geblindeerde ramen geparkeerd.

Reacties: