FanFic.nl

Our own Humanoid world

38. Donderdag ochtend 04/03/2010

Jorinde’s point of view
We kwamen aan bij ons hotel in Stockholm. Het was zo onmenselijk vroeg. 7 uur in de ochtend. Iedereen zag er dan uit als een zombie. Toen we onze spullen in onze kamer hadden gedropt gingen we naar het cafetaria dat bij het restaurant hoorde. Daar aan een klein tafeltje zat Sandro. Toen hij me zag stond hij recht en kwam op me af. “Hey,”� zei ik. Ik had hem al lang niet meer gezien. “Kan ik je spreken?”� vroeg hij. Ik knikte. “Ik zie jullie straks weer?”� vroeg ik. Iedereen knikte. Ik zag Bill wantrouwig naar Sandro kijken. En hij keek ook niet al te vrolijk terug. Ik onderdrukte een grijns. We liepen het hotel uit en gingen ergens zitten. “Kom terug!”� smeekte hij. Verbaasd om zijn uitval viel ik bijna van het kleine muurtje. “Hoe bedoel je ‘kom terug’?”� vroeg ik. “Hoe kon je me achter laten met die twee?”� vroeg hij met een gezicht. Ik lachte. “Je overleefd het toch wel een twee tal maandjes zonder mij?”� lachte ik. “Het is vreselijk hoor, Kirsten zuipt zich zowat dood en Axana doet niets anders dan roken, dat stinkt hoor!”� riep hij. “Waarom doen ze dat?”� vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw. “De ene heeft liefdesverdriet en de andere een verkeerd lief,”� zuchtte hij. “Heeft Axana een vriendje!”� riep ik uit. Sandro knikte. “En ik mis jou,”� mompelde hij verlegen. Ik gniffelde. “Misschien moet ik jou maar eens voorstellen aan mijn nieuwe vrienden?”� vroeg ik. Hij glimlachte en sprong recht. “Hoe is Bill echt?”� vroeg hij nieuwsgierig. “Hij is echt lief, hij is echt een goede vriend geworden. “Niet meer?”� vroeg Sandro. “Nee, hij heeft een relatie met Makbule,”� Zei ik. “Zij zijn hier ook?”� vroeg hij verbaasd. “Ja, dat is eigenlijk een héél lang verhaal,”� mompelde ik. “Maar goed, wanneer kom je terug naar huis?”� vroeg Sandro. “Hmm, het laatste concert is 14 april in Parijs. Ik denk dat ik de 15 of 16 thuis ben,”� zei ik. “Je gaat dus heel de tour met hen mee?”� vroeg hij. “Ja.”� Hij keek nogal teleurgesteld. “Is het zo erg met hen?”� vroeg ik. Sandro trok een gezicht. “Ik durf niet meer met hen over straat lopen,”� zei hij. “durfde je dat ooit?”� plaagde ik. Sandro lachte. “Ja hoor.”� Ik sprong recht. “Ik ga je voorstellen aan iedereen,”� zei ik en sleurde hem mee naar binnen. “Jongens!”� zei ik. “En meisjes,”� lachte Makbule. “Ja, en meisjes,”� gniffelde ik. “Dit is dus Sandro.”� Ik wees hem aan. Hij zwaaide onhandig. “Sandro, dit zijn Bill, Tom, Georg, Gustav, Danny, Makbule en Tosca,”� zei ik en wees hen een voor een aan. Iedereen schudde zijn hand. Ik zag hoe Bill hem een als-je-haar-pijn-doet-maak-je-kennis-met-mijn-hairspray blik gaf. “Van mij mag ie meer op tour,”� zei Bill. Iedereen inclusief keek hem verbaasd aan. Sandro lachte en gaf me een knuffel.

Sandro kon het blijkbaar goed vinden met Danny. Ze zaten samen backstage Skittles te sorteren. Makbule trok me apart. “Moet hij echt mee?”� vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. “Hij kan aardig zijn hoor,”� mompelde ik. “Oké dan,”� lachte ze. “Gaan we kijken hoe de jongens oefenen?”� vroeg ik. “Wij gaan even naar de jongens kijken!”� riep Makbule. Samen liepen we naar de zaal. Bill zat met zijn micro te sukkelen. Tom zat doods op het trapje voor zich uit te staren, Georg vloekte op zijn veters en Gustav deed een drumsolo. “Go Gus!”� riepen Makbule en ik in koor. Hij grijnsde en deed er nog een schepje bovenop. Toen hij klaar was maakte hij een buiging en gingen Makbule en ik luid klappen. Nadat de jongens hadden geoefend gingen we eten. De catering had een lekkere maaltijd klaar gemaakt. “Hoe lang dacht je te blijven?”� vroeg ik aan Sandro die langs me zat. “Maximum twee dagen,”� zei hij. Ik knikte. Ik zag Makbule opgelucht kijken. Ik gniffelde zachtjes en begon te eten. Iedereen was stil vandaag. “Zeg Bill, wanneer mogen we Andreas eens ontmoeten?”� vroeg Makbule. “Als we in Lille zijn komt hij mee op tour,”� zei hij. “Dat is nog 7 concerten,”� zei ik. “Precies,”� gniffelde Bill. Een uur na het eten was het tijd voor de jongens om zich klaar te maken. Makbule hielp Bill in zijn leren pak.

Na het concert ging iedereen weer in de tourbus. We moesten nu naar Gothenburg of zoiets. Dat lag ook ergens hier in Zweden, dus het zou niet super ver rijden zijn, denk ik. Het was erg stil op de bus, net als toen straks aan tafel. Tom was nergens te bekennen, Georg en Gustav zaten in de Loungeroom, ik en Makbule zaten in een tijdschrift te lezen, Sandro en Danny keken tv, Bill was op zijn laptop bezig en Tosca las een boek. “Hoe gaat het tussen jou en Tom nu?”� vroeg ik aan Bill. “We hebben onze ruzie bijgelegd, maar het wringt ergens nog,”� gaf Bill toe. “Hoezo?”� vroeg ik. “Ik zei hem dat hij het moest goedmaken met Tosca, maar hij wilt het niet, denk ik,”� zei Bill.

Ik liet het tijdschrift voor wat het was en kroop op de kast om bij de doos met koekjes te komen. Doordat de bus onverwacht stopte viel ik van de kast. “Auw!”� bromde ik. Bill hielp me al lachend recht. Ik stak mijn tong uit. “Pak jij die koekjes dan maar eens voor mij,”� zei ik. Bill strekte zich uit en nam zonder enige moeite de doos met koekjes en stopte die in mijn handen. Dan trok hij me langs hem op de kleine sofa. “Heb je nog een sigaret aangeraakt?”� vroeg hij. “Nee,”� zei ik. “Flink zo,”� glimlachte ik. Ik lachte. “En jij?”� Bill glimlachte voldaan. “Ook niet,”� Hij nam de doos met koekjes van me af en nam er een koekje voor hem uit. Ik nam de doos terug en nam er een koekje voor mij uit.

Reacties: