FanFic.nl

Bite [Vamps]

Through the darkness [52]

Als het eindelijk donker is, hijs ik mijn jas over mijn schouders en rits hem toe. Achter Bill, Huyen en Nancy loop ik naar buiten. Ik werp nog een laatste blik op Tom, die koppig en met zijn armen gekruist op de trap zit en naar de trede onder hem kijkt. Hij vertikt het ons uit te zwaaien of ons succes te wensen, het enige dat we kregen, was een welgemeende: 'Ik hoop dat het voor jíºllie heel moeilijk word, zo zonder mij.' Bill wou zelfs al op de beslissing terug komen, maar daar heeft Huyen hem van tegengehouden.
We stappen flink door, Huyen bepaalt het tempo en hij wilt geen tijd verliezen. Nancy kan hem prima volgen, die twee zijn vampiers en hebben geen last van slechte of goede conditie, die zijn í ltijd in topvorm.
Bill loopt naast me, trapt de sigaret uit die hij nog maar heeft opgestoken en kijkt me aan. In zijn ogen lees ik wat ik ook denk: 'Ik weet dat het dringend is, maar moeten we daarom zo snel lopen?'
Maar zoals het er nu naar uitziet, zal Huyen nooit een trager tempo willen aannemen.

Het voordeel aan het snelle tempo is dat we al vrij snel aankomen. Door de bosjes kruipen we, op onze knieën - Bill mopperde eerst, maar doet het nu toch zonder morren.
De struiken prikken in mijn gezicht en halen mijn wangen steeds een beetje meer open.
Als we eenmaal over gewoon - maar ijskoud - gras kunnen kruipen, haal ik toch opgelucht adem. Niet al te hard, want volgens Huyen hoort Demitri abnormaal goed. Alle vampiers wel, maar Demitri nog eens extra goed. En dat idee bezorgt me de kriebels, want het minste geluid kan hem dus vertellen dat wij hier zijn. En wij zijn hier heus niet voor een kopje thee met een koekje.
Steeds meer naderen we de villa, die - nu ik nuchter ben - toch wel een heel enge uitstraling heeft. Vooral met het schaarse beetje maanlicht als een kring rond het huis gedrapeerd, het huis zelf in haast volledige duisternis gehuld dus. Ik onderdruk een zoveelste rilling, en duw me zachtjes overeind, zodat ik op mijn hurken kan verder lopen.
Het kleinste geluid dringt tot diep in me door, mijn gehoor is ongewoon scherp. Dat komt door de adrenaline en de angst, heb ik ergens ooit eens gelezen. Maar het is nu niet bepaald handig. Ik hoor hoe de wind tegen het huis buikt, ik hoor dieren in het bos, ik hoor krakende bomen en piepende scharnieren.
Elke zucht of krak doet me geschrokken opkijken. Wat als we nu ontdekt worden? Oh, dan zijn we er gloeiend bij.
Huyen drukt zijn vinger haast in mijn schouder en blikt omhoog. Ik volg de richting waarnaar hij kijkt, en ik zie de oostvleugel. We staan nu zo goed als tegen het huis, en zo meteen gaan we omhoog moeten klimmen. Daar kijk ik nog het meest tegenop, zo behendig ben ik niet.
Maar Bill doet het ook zonder problemen, hij werkt zich omhoog via het klimop en boort het zakmes, dat hij van Nancy kreeg, diep in het raamkozijn, dat stroef opengaat. Daarna kruipt Nancy naar boven.
En dan is het nu aan mij. Ik rol de mouwen van mijn jas een beetje op, sla mijn handen om wat takken en hijs me de lucht in.
Het klimmen gaat me eigenlijk bijster goed af.
We steken nog snel onze duim op naar Huyen, die eerst de motors uit de garage gaat halen en ons dan komt helpen.
Nog steeds op mijn hurken beweeg ik me door de kamer, met mijn handen voel ik voor me uit, ik wil nergens tegen opbotsen.
Ik hoor de deur opengaan, zachtjes piepend en nauwelijks hoorbaar, en toch voel ik mijn hart in mijn keel kloppen en zuur gif sproeien.
In de gang is het iets lichter, door het maanlicht dat door de ramen naar binnen kan vallen. Bill en Nancy gaan op handen en knieën verder, dus besluit ik hen te volgen. Ik moet nu trouwens op kop, omdat de anderen hier nog nooit eerder zijn geweest. Dus ga ik voor Bill en wenk hen dan mee.
Buiten was het al erg, maar hier hoor ik de geluiden nog beter en scherper. Kippenvel zaait zich over mijn armen als wind zich door krochten en spleten over me heen spoelt.
En dan, hartaanval. Ik lijk voetstappen te horen en verstijf meteen. Nancy heeft het ook gehoord, maar Bill niet en loopt gewoon verder, mij voorbij.
Aan zijn jack trek ik hem terug en leg dan mijn vinger op zijn lippen. In totale stilte luisteren we, de voetstappen worden steeds duidelijker. En dan gaat het licht in onze gang aan.
Ik wil om me heen slaan en schoppen, maar dan zie ik - net op tijd - dat het Julia is.
'Oh, dit maakt het veel gemakkelijker.' mompelt Nancy en staat recht. Ze klopt het stof van haar broek en gebaart Julia mee te komen. Bill en ik werken ons ook maar overeind, maar we zijn nog steeds op onze hoede. Demitri zou kunnen merken dat Julia niet meer in haar kamer zit en het huis kunnen gaan doorzoeken, maar laat ik daar maar niet aan denken.
Ik slik moeizaam, en stap dan iets sneller verder. Julia pakt me bij mijn hand en knijpt zachtjes. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.
Eenmaal weer in de achterste kamer dooft Julia het licht van de gang en steekt dat van de kamer aan. Ik zie dat de kamer eigenlijk leeg is en ik niet zo veel moeite had moeten doen om nergens tegen aan te botsen - maar dat kon ik niet weten.
Het raam staat nog open, Nancy gaat op de vensterbank zitten en laat zich dan naar beneden zakken. Verder klautert ze langs het klimop naar beneden.
'Nu jij, Mitch!' hoor ik haar maar amper fluisteren. Mijn hart bonst ondertussen ergens tussen mijn oren, maar ik klim toch naar beneden zonder problemen. Als ik goed en wel in het gras sta, kijk ik naar boven en knik naar Julia. Ik bijt op mijn lip om niet breed te gaan grijnzen, het gaan ons gewoon lukken.
Ze wringt zich over de vensterbank, steeds iets meer naar beneden. Ja, ze is er bijna. Bí­jna!
'Wel, wel, wel. Zie ik daar een poging tot ontsnappen?'

Reacties: