FanFic.nl

Secrets [S]

Forgive Me

Het was nog altijd donker in Duitsland. De wegen waren nog rustiger geworden. Het was diep in de nacht, waardoor het meeste geluid weggestorven was. Ook de hoeveelheid wonderbaarlijke lichtjes was afgenomen. De wereld ging naar bed. Of in elk geval een gedeelte van de wereld, het grootste gedeelte. Dat zorgde voor een deken van rust, die langzaam dikker werd. Elke keer dat die deken in omvang toenam, stierf er meer licht en geluid weg. Totale duisternis en doodse stilte namen de wereld over, om ’s ochtends weer langzaam verdrongen te worden door de zon en de mens. Het gebeurde elke nacht op nieuw, maar nog niet de helft van de mensen was zich ervan bewust.
Want de buitenwereld deed er niet toe als men sliep.
Toch was het niet overal zo vredig. Langs één van de Duitse autosnelwegen, op een minuscule parkeerplek, stond een donkere Audi R8 geparkeerd. Niet dat die lawaai maakte, want de sleutel was uit het contact gehaald. De inzittenden hadden de auto verlaten en stonden elkaar in de frisse buitenlucht het leven zuur te maken.
‘Ik weiger om te draaien en terug naar huis te rijden,’ zei Bill, op redelijk kalme toon, omdat hij tegen Gustav sprak en op hem niet boos was.
‘Dan doe ik het zelf wel,’ reageerde de drummer.
‘Ik weiger Gustav in mijn auto te laten rijden.’
‘Waar slaat dat nu op? Hou toch eens op over die auto van je!’ Bills kalmte was op slag verdwenen.
‘Gustav is niet voor niets zijn rijbewijs kwijt, denk je ook niet?’
‘En ik,’ kwam Gustav tussen beiden, ‘weiger met jullie op vakantie te gaan.’
‘Waar slaat dat nu op? Je hebt het zelf geboekt!’ Tom schreeuwde nog steeds.
‘Denk je dat ik toen wist dat jullie je zo gingen gedragen?’
‘Geef mij maar de schuld!’
‘Nee, dat doet hij niet. Ik sluit me bij Gustav aan, zo heeft op vakantie gaan geen nut,’ was Georg van mening.
‘Maar ik ga niet terugrijden,’ hielp Bill hem herinneren.
‘Alsof jij de enige bent die auto kan rijden!’ Terwijl de tweeling tegen elkaar tekeer ging, zonderden Gustav en Georg zich onopgemerkt af. Ze voelden zich genoodzaakt de situatie te redden, want over één ding waren ze het eens: hier was geen lol aan.
‘Gus, we moeten hier iets aan doen,’ sprak Georg de gedachte uit. Gustav knikte alleen maar.
‘Hoe gaan we dat doen?’ vervolgde Georg. ‘Ik bedoel, ze zijn nogal overstuur, en ik denk niet dat we hier makkelijk tussen komen.’ Gustav knikte weer.
‘Dus, heb jij een idee?’ Gustav schudde zijn hoofd.
‘Hé, Gus, je kan toch nog wel praten?’ Georg porde de jongen zachtjes in zijn zij. Weer schudde die zijn hoofd.
‘Wat is er dan?’ fluisterde Georg. Gustav haalde zijn schouders op, terwijl de tranen zich een weg over zijn wangen baanden. Hij had geprobeerd ze tegen te gaan, maar het was niet gelukt. Georg besloot zijn vriend te troosten en sloeg zijn armen om hem heen. Maar daar werd Gustav niet rustig van. Hij ging alleen maar harder huilen.
‘Rustig maar, het komt allemaal goed,’ fluisterde Georg hem toe. Hij voelde zich hopeloos, hij had Gustav nog nooit zo overstuur meegemaakt en had geen flauw idee hoe hij er een einde aan kon maken. Tom leek het niet in de gaten te hebben, want hij riep spottend: ‘Kijk, Bill, je vriendje gaat vreemd.’ Bill draaide zijn hoofd in de richting van Gustav en Georg en voelde een golf van jaloezie door zijn aderen vloeien.
‘Kom, we gaan terug,’ fluisterde Georg.
‘Nee.’
‘Jawel, want als Bill je zo ziet zakt al zijn woede meteen weg.’
‘En Tom dan?’
‘Die kalmeer ik wel.’
Gustav knikte, waarna hij Georg losliet en richting de tweeling liep.
Georg kreeg gelijk; toen Bill Gustav zag huilen veranderden zijn houding en gezichtsuitdrukking onmiddellijk.
‘Gus, wat is er gebeurd?’ riep hij ontzet uit. Die haalde wederom zijn schouders op.
Georg keerde hen de rug toe, het ging wel goed komen met die twee. Tom was een ander verhaal, die had zijn vuisten gebald en zijn ogen spuwden bijna vuur, zo boos was hij op Bill.
‘Tom, alsjeblieft…’ probeerde Georg.
‘Hij heeft godverdomme niet eens tijd om ruzie met me te maken, als Gustav in de buurt is,’ siste Tom. Zijn stem klonk zacht, een bijwerking van de pogingen zijn woede binnen te houden. Dat maakte het eigenlijk alleen maar angstaanjagender.
‘Maar je denkt toch niet dat Gustav dit doet om aandacht te trekken?’
‘Het gaat ook helemaal niet om Gustav. Het gaat om Bill, die vergeten is dat hij een tweelingbroer heeft.’
‘Dat is ‘ie niet vergeten, echt niet.’
‘In dat geval moet ‘ie me niet meer.’
‘Dat kun je niet menen. Je weet net zo goed als ik dat Bill wel heel veel om je geeft.’
‘Hij heeft niet eens tijd om ruzie met me te maken!’ Toms stem schoot de hoogte in, zijn zelfbeheersing was steeds verder te zoeken. Georg wist het niet meer. Hij kon geen woorden vinden om Tom gerust te stellen, dus drukte hij de jongen dicht tegen zich aan en hoopte dat hij hem zo kon kalmeren. En het hielp. Tom werd langzaamaan een beetje rustiger. Toen Georg hem losliet om te kijken hoe het met Gustav en Bill ging, zag hij hen terugkijken. Gustav huilde niet meer en Bill had een vertwijfelde gezichtsuitdrukking.
‘Goed, laten we weer verder gaan,’ opperde Gustav, bang dat de hel weer los zou breken.
‘Nee,’ sprak Bill tegen. Hij kreeg een smekende blik toegeworpen, vanachter Gustavs bril.
‘Ik wil dit eerst uitpraten,’ hield hij vol. ‘Anders blijven we ons irriteren.’
De andere jongens stemden aarzelend in. Ze namen plaats op de koude grond en Gustav nam het heft in handen: ‘Goed, Tom, waar zit je mee?’
Georg verwachtte een nieuwe uitbarsting, omdat de schuld als het ware op Tom werd geschoven - of hij het op zijn minst zo zou opvatten.
‘Dat ik me eenzaam voel,’ antwoordde hij echter, terwijl hij naar de grond staarde.
‘Hoezo dat?’ vroeg Bill verbaasd.
‘Gewoon, jij hebt alleen nog maar oog voor Gustav en je ziet mij niet meer staan.’
‘Dat is niet waar!’ protesteerde Bill.
‘Jawel,’ onderbrak Georg. ‘Dat is wel waar.’
‘Oh,’ stamelde Bill. ‘Het was in elk geval niet de bedoeling.’
‘Maar het gebeurde wel,’ zei Tom bedroefd. Bill kwam overeind, om zijn broer een knuffel te geven. Hij voelde zich schuldig. Toen hij Tom los durfde te laten, vervolgde Gustav zijn verhaal: ‘En Bill, wat is jouw probleem?’ De jongens moesten ineens moeite doen om niet te lachen om Gustavs formele vragenstelling. Toch wist Bill serieus te antwoorden: ‘Dat Tom me een klootzak noemde.’
‘Dat was terecht,’ hielp Tom hem herinneren.
‘Dat kan best, maar het zit me wel dwars.’
‘Hoezo?’
‘Omdat zij me ook zo noemde.’
‘Dat grietje uit Parijs?’
‘Ja.’
‘Wat zei ze?’
‘Dat ik, of we, dat weet ik niet, arrogante klootzakken zijn.’
‘Waarom?’
‘Geen idee, dat is het frustrerende.’
‘Wat zei ze nog meer?’
‘Dat ze vanuit Duitsland was gekomen.’
Daarop bleef het even stil.
‘Dat is best ver,’ sprak Gustav toen. Bill knikte. Er volgde opnieuw een stilte.
‘Sorry,’ verbrak Bill hem na een poosje.
‘Het spijt mij ook,’ stemde Tom in.
‘Excuses aanvaard!’
Onwillekeurig schoten de jongens alle vier in de lach.

Ik heb even alles omgegooid, bijna de hele voorraad die ik had liggen geschrapt en wat ik nog wel had veranderd, vandaar dat het weer zo lang duurde.

Reacties: