FanFic.nl

Stand Alones

The First One [SF]

Al vanaf de dag dat ze hem eindelijk ontmoette had ze al een verliefd gevoel. Toen hij haar in zijn armen sloot, leek het alsof er een bom van vlinders in haar buik ontplofte. Ze voelde zich sowieso al goed; hij was voor hí¡í¡r naar Slagharen gekomen. Speciaal voor haar. Die week ervoor had hij aan zijn moeder gevraagd of zij ook naar Slagharen konden gaan, voor een paar dagen. En ja hoor; een paar dagen later had zijn moeder een vakantie geboekt. Toen hij haar sms’te dat hij naar Slagharen kwam was ze ook ongelofelijk blij; ze ging eindelijk haar allerbeste vriend ontmoeten.
De tijd ging die drie dagen dat hij er was snel. Te snel, naar haar mening. Hand in hand liepen ze naar de parkeerplaats, waar zijn moeder de auto al had geparkeerd, want om twaalf uur moest je van het kampeerterrein zijn.
‘Ik ga je zo missen, Koen,’ fluisterde ze bijna onverstaanbaar, vechtend tegen de tranen die achter haar ogen prikten.
Hij trok haar stevig tegen zich aan en ze sloeg haar armen om hem heen.
‘Ik ga jou ook missen,’ antwoordde hij en drukte een kus op haar voorhoofd.
De tranen begonnen steeds erger te prikken en ze keek de jongen aan.
‘Je hoeft je niet groot te houden voor me, dat weet je,’ zei hij zacht en ze knikte aarzelend.
En langzaam begonnen de tranen over haar wangen te stromen. Haar schouders schokten op het ritme van haar ademhaling en ze zuchtte diep.
‘Koen?’ fluisterde ze en ze keek omhoog, in zijn ogen.
‘Ja?’
‘Ik houd van jou,’ zei ze zacht. Hij glimlachte en veegde haar tranen weg.
‘Ik houd ook van jou, vergeet dat niet, oké?’ zei hij en hij keek haar doordringend aan. Ze knikte zwakjes en legde haar hoofd op zijn borstkast.
‘Vergeet sowieso niet wat ik allemaal heb gezegd, beloof me dat,’ zei hij na een tijdje. De manier waarop hij het zei klonk bijna smekend.
‘Beloofd,’ fluisterde ze en ze pakte zijn hand vast, vlocht haar vingers om de zijne.
Ze zette haar pet - die ze van hem had gekregen - af, ging op haar tenen staan en drukte haar lippen zachtjes op zijn wang.
Hij sloeg haar armen nog wat steviger om haar heen en glimlachte.
‘Ik kom wel zo snel mogelijk naar Nijmegen, oké?’ zei hij en het meisje knikte.
En zo stonden ze nog een tijdje, totdat zijn moeder en oma eraan kwamen. En toen ging hij weg.
De tranen bleven over haar wangen stromen en ze liep weer terug naar het park. Na een tijdje stopte ze met huilen, veegde de tranen weg en liep wat harder. Toen ze de mensen met wie ze naar Slagharen was zag, liep ze naar hen toe en ging bij hen in de rij staan voor de attractie. Ze glimlachte en ging op het hekje zitten. Ze besloot om te doen alsof ze zich heel goed voelde; ze wilde niet dat haar familie wist dat ze zich kut voelde omdat hij naar huis was.

En langzaam ging de week in Slagharen voorbij. Toen ze zaterdag thuis was, sprak ze met hem af dat hij woensdag naar haar toe zou komen. En ook die dag was het gevoel er weer; het leek alsof er honderden vlinders in haar buik rondfladderden. En met de vlinders nog in haar buik nam ze weer afscheid van hem aan het einde van de dag.
En meteen ontstond er ook een ander gevoel, veel minder aangenaam dan de vlinders in haar buik: ze miste hem, ook al was hij net vijf minuten weg.
In de dagen erna nam het gevoel van de vlinders langzaam af, maar het missende gevoel werd met de dag erger. Hun gesprekken werden minder, en het leek alsof hij er regelmatig voor koos om haar te negeren als ze hem nodig had.
En toch had ze nog hoop. Hoop dat hij hetzelfde voor haar voelde, hoop door de complimenten die hij haar gaf, hoop door het ‘ik houd van jou’ wat hij regelmatig zei.
Maar ook de hoop werd minder. Ze geloofde er niet meer in, ze geloofde niet meer dat het iets zou worden tussen hen. Hoop maakte plaats voor jaloezie. Jaloezie omdat ze het gevoel kreeg dat hij iemand leuk vond. Jaloezie omdat dat andere meisje veel meer kans had dan zij: ze was knapper, dunner, zag er over het algemeen al beter uit.
En langzaam nam die jaloezie haar over, begon pijn te doen. Wat als die twee wat zouden krijgen, en hij haar al helemaal ging negeren? Want dat deed hij vaker, vooral op de momenten dat ze hem echt nodig had.
Haar vrienden zeiden dat hij haar niet waard was. Diep van binnen geloofde ze hen wel, maar ze wou het niet toegeven. Want hoe erg hij haar ook kwetste, ze hield nog steeds van hem, kon hem niet van haar afzetten. Ze wilde het niet eens kunnen.
Maar zijn gedrag begon haar steeds meer te kwetsen. Ze geloofde intussen ook niet meer in zijn complimentjes, want die gaf hij toch aan iedereen. Ze geloofde het niet meer als hij dingen zei als ‘jij bent de liefste persoon op aarde’ - want ook dat zei hij tegen iedereen.
En op een dag waren ze aan het bellen. In haar ogen was het een vreselijk gesprek, in de zijne… een normaal gesprek. Het was in eerste instantie een doodgewoon gesprek, zonder inhoud. Een gesprek als alle anderen.
‘En er is zo’n meisje, die mij helemaal geweldig vindt,’ zei hij, en ze kon horen dat hij grijnsde.
‘Oh ja? Dat is ook niet heel raar, hoor. Er zijn toch meerdere mensen die je helemaal geweldig vinden?’ zei ze, diep van binnen hopend dat hij de subtiele hint snapte, maar helaas.
‘Ik vind haar ook helemaal geweldig,’ antwoordde hij en het meisje voelde al meteen tranen prikken achter haar ogen.
‘Ik zweer het je, ze is perfect. En ik ben zo… zo… stom, en lelijk vergeleken met haar,’ zei hij na een korte stilte.
‘Perfectie bestaat niet, Koen. Dat waren jouw woorden in Slagharen, mocht je dat vergeten zijn,’ zei ze kil.
‘Maar voor mij is ze perfect,’ mompelde hij.
Het meisje zuchtte diep en drukte het gesprek weg. Haar mobiel zette ze meteen uit en liet zich op haar bed vallen. Damned! Het waren zijn woorden, hij zei zelf dat perfectie niet bestaat, hij gaf me verdomme hoop! Damned! ging er door haar heen, tranen stroomden over haar wangen. En weg was haar laatste beetje hoop. Ze had nooit kunnen denken dat dat zo’n pijn zou doen, dat het haar hart zou breken. Ze had ook nooit verwacht dat een gebroken hart zoveel pijn deed. Als mensen het over gebroken harten hadden, vond ze het maar vreemd. Ze vond het vreemd dat zoiets zo’n pijn zou kunnen doen, maar nu besefte ze dat er het inderdaad pijn kon doen. De pijn overmeesterde haar, leek haar keel dicht te knijpen. En zelfs nu ze zich zo kut voelde, wilde ze hem niet laten gaan. De herinneringen aan hem bleven zich herhalen in haar hoofd, als een film. Een film die ze niet zou kunnen en willen vergeten.

Reacties:

xTomTommer zei op 18 okt 2010 - 18:03:
Meisje<3
hij is een loser met hoofdletter L, echt waar. Jij verdient echt véél beter dan zo'n joch die niet eens doorheeft dat je hem leuk vindt, die dingen zegt die die waarschijlijk niet meent en je gewoon compleet negeert. Zelfs als een "gewone" vriend is hij je niet waard.

Ich bin da wenn du willst
ganz egal wo du bist

An deiner Seite

<3

NaNaa zei op 17 okt 2010 - 21:04:
Jess! <3
DitsoortdingenmoetjenietschrijvenalsikNaNakijkenongesteldben!

Gott, Jess. <3
Is dit alsjeblieft een tekn dat je over hem heen bent?
Want hij is je echt echt echt echt echt niet waard, want je bent echt echt echt echt een heel lief en geweldig kind. En dat zeg ik echt niet alleen omdat je m'n vriendin bent. Believe me<3

Ik kan je nu overvloeden met hoe geweldig je bent, maar ik denk niet dat je het dan opeens wel gelooft en denkt 'GOH, ZE HEEFT GELIJK!'
Dus, meid. Ik hou van je<3
Whatever happens, murder your best friend, deep inside I will love you <3
En omdat dat niet gebeurd is, deep outside, I love you too<3 [Kandat? nu wel. ]

Bodine zei op 17 okt 2010 - 20:35:
Heeeey, voor mij. o.o
Danke & no thanks! <3
Maar iig, lieve, lieve Jess, je weet wat ik vind van die ene zin, je weet wel. En zo. En je weet... je weet wat ik erover denk.
En je weet dat hij het ECHT niet waard is.
Wat je misschien niet weet is dat je steeds beter wordt in schrijven. <3
Goed, weet je dat nu ook.

Sterk zijn, lief meisje. You can make it, I believe in you. <3
En ookal meende hij niet wat 'ie zei, het is over 't algemeen wel waar. Je bent wel degelijk mooi, en geweldig, en zo. Ik weet niet meer wat 'ie allemaal gezegd heeft, maar je snapt wel wat 'k bedoel <3

I love you. <3
And I mean it.

Nee, dat is geen subtiele hint, mocht je dat denken, omdat je daar ook over schrijft. Dat is omdat hij 't ook zei, maar je niet zeker weet of hij 't meent, of zo. Dat. Ja. Naja, you get me. 8D