FanFic.nl

Bite [Vamps]

Battle [53]

Ik had hem moeten horen aankomen! Daarvoor was ik ook mee, om de bescherming en veiligheid van de stervelingen te garanderen. En nu staan Demitri, Stefano en Makbule hier, midden in onze 'missie'.
Julia dondert de laatste paar meters naar beneden, Bill verstopt zich achter de muur. Maar ze ruiken zijn aanwezigheid vast wel, dus dat is nutteloze moeite.
'Huyen, mijn liefste broertje.' Demitri stapt op hem af, met één arm opgeheven in de lucht alsof hij hem om de hals wilt vallen. Als hij eenmaal dicht genoeg staat, legt hij zijn hand op Huyens schouder.
Totaal onverwachts haalt Demitri uit met zijn voet, Huyen valt op de grond, maar krabbelt meteen terug recht. Ik hoor hoe ik sissende en grommende geluiden uitstoot en mijn vuisten snikheet worden.
Makbule lacht hoog en gniffelend, duidelijk genietend van het leedvermaak. Oh, als ik er de kans toe krijg, ik ruk haar hoofd van haar lichaam.
'Julia, als je nu naar hier komt, dan laat ik deze mensen hier gaan.' gaat Demitri verder, terwijl hij Huyen even laat voor wat hij is. Ik gebruik die concentratiewissel om bij Huyen te gaan staan en mijn arm om zijn middel te leggen. Onhoorbaar vraag ik of het met hem gaat, en kort knikt hij.
Julia deinst achteruit, Mitch bijt op zijn lip en drukt zich harder tegen de muur.
'Niet naar hem luisteren!' fluister ik, hopend dat zij het wel hoort en Demitri niet, aangezien zij dichter staat. Maar dat is ijdele hoop, want Demitri hoort altijd alles.
'Ik geef je tien seconden om te beslissen.' geeft hij haar plots de tijd, en met gekruiste armen kijkt hij haar afwachtend aan. Ze kijkt naar ons, en dan vooral naar Huyen, en die schudt resoluut zijn hoofd. Ik voel het aan mijn vuisten, het gaat nog knokken worden. En iets in mij juicht en schreeuwt. Volgens mij heb ik er zelfs zin in.
'... drie, twee, een...' Demitri kijkt op zijn pols, alsof er een horloge aan hangt, en glimlacht dan. Als ik hem niet zou kennen, zou ik denken dat hij best een aardige man is. Maar ik ken hem te goed, en ik weet wat hij al allemaal gedaan heeft.
'Nee, ik kom niet naar jullie.' Julia's stem trilt, terwijl ze luid probeert te blijven praten. Haar hele lichaam trilt eigenlijk.
Demitri knipt in zijn vingers, meteen staan schoothondje Een en Twee naast hem. 'Het is zo jammer dat het zo moet gaan.' In zijn stem klinkt niets anders dan puur leedvermaak, zijn ogen flitsen naar Mitch en nog geen seconde later zit hij bovenop de arme jongen.
Ik wil hem wel gaan helpen, maar ik voel plots Makbule's tanden in mijn schouder. Ik sla om me heen, tot ik haar staalharde lichaam voel. Mijn vuist slaat tegen haar maag, waardoor ze van me afgeworpen word.
'Vuile teef,' spuug ik in haar gezicht en laat mijn blik zo vernietigend mogelijk zijn. Ze klautert overeind, balt haar vuisten en knijpt haar ogen tot spleetjes.
'Je zal wensen dat je dat nooit gezegd hebt.' klinkt haar stem schril tussen de windvlagen door, en ze zet zich af tegen de knoetharde grond. Een soort duikvlucht door de lucht, ze landt óp me en werpt me op de grond.
Hoewel het niet écht pijn doet, incasseer ik de klappen toch met toegeknepen ogen en probeer ik haar van me af te duwen. Mijn benen maaien door de lucht, evenals mijn armen.
Het slaan stopt als ik haar gezicht raak, en ze - uit reflex, omdat ze nog maar zo kort een vampier is, dénk ik - meteen met haar handen haar gezicht bedekt.
Ik trek me onder haar uit, tackle haar tegen de grond en sta recht. Na een korte blik om me heen, voel ik me nog slechter. Huyen en Julia nemen het op tegen Demitri en Stefano, terwijl Mitch de motors in gang probeert te krijgen en tegelijkertijd Bill probeert te overtuigen te komen helpen. Die angsthaas durft echter niet meer naar beneden.
Ik word gedwongen weer om te kijken door Makbule, die tegen mijn gezicht slaat. Het doet dan wel geen pijn, het is en blijft vernederend. Woede borrelt overal, in mijn maag en keel en hoofd. Ik zie explosies over mijn netvlies dansen, storm op haar af en grijp haar bij haar middel. Dan duw ik haar tegen de muur, zodat haar hoofd er tegen bonkt. Stukken baksteen vliegen om ons heen, net als gruis en stof en mist van de koude nacht.
Ik blaas uit van frustratie, witte wolkjes dansen om mijn hoofd heen.
Ze duwt zich van de muur af en katapulteert mij zo over het gras, tot ik een tiental meters verder op de grond plof. Ik voel hoe mijn hoofd tolt, maar ik sta meteen weer recht. Alles draait voor mijn ogen. Maar ik zie wel dat Bill zijn armen slaat om het klimop en stukje bij beetje naar beneden klimt.
Makbule merkt het ook, en om een vreemde reden blijft ze naar hem kijken tot hij op de grond staat. Pas als hij veilig en wel bij Mitch is, richt ze haar aandacht weer op mij.
'Oh, je gaat er aan.' sist ze en gooit een handvol gruis in mijn richting. Dat ontwijk ik door opzij te springen, bal dan mijn vuisten in de lucht en zwaai agressief heen en weer.
'Nee, jí­j zal hier degene zijn, die verliest!' werp ik er tegenin.
Ze loopt op me af op een belachelijk hoog tempo en rent om me heen tot ik niet meer weet wat voor- en achterkant is. Elke keer tikken haar vingers tegen mijn achterhoofd.
Duizelig zet ik een voet achteruit, waarover ze struikelt. Ik wil wel lachen, maar een hoge gil doorklieft de koude lucht. Nog een gil, en plots verspreidt een puur gouden gloed zich over alles.
Gepijnigd sluit ik mijn ogen, vraag wat er in hemelsnaam aan de hand is, maar merk dat geen geluid mijn keel verlaat. Het is volledig stil, maar het voelt dof. Alsof we in een glazen koepel zitten, en er daarbuiten wel nog geluid is. En dan klinkt het kloppen van een hart, langzaam en diep, weergalmend.
Met moeite open ik mijn ogen en zie waar dit alles vandaan komt. Julia hangt levenloos in de lucht rond te tollen.

Reacties: