Hoofdcategorieën
Home » Hetalia: Axis Powers » .:Starting the Ending:. » .:Introduction of the Ending:.*Some Called it a Disaster*
.:Starting the Ending:.
.:Introduction of the Ending:.*Some Called it a Disaster*
Sommigen noemde het een ramp.
Sommigen noemde het ‘Het Einde’.
Sommigen noemde het ‘een nieuw begin’.
Sealand noemde het ‘iets wat vroeger of later toch ging gebeuren’.
Het begon ergens in het buitenland; Peter wist niet precies waar. Maar het gerucht deed de ronde dat het uit Amerika kwam. Echter, er waren er genoeg die de schuld gaven aan de Nederlanders, Engelsen en Japanners, Duitsland werd natuurlijk ook niet uitgesloten van de beschuldigende vingers, evenmin als Denemarken.
Die laatste heeft Sealand eigenlijk nooit begrepen.
Het begon as een wereldwijde, maar ‘onschadelijke’ waarschuwing. Er zou een nieuw soort griep zijn ontdekt, wereldwijd. Het zou kunnen voor komen dat je een weekje ziek in bed lag, maar het zou niet gevaarlijk zijn. Het werd afgeraden om naar buiten te gaan; je zou zomaar aangestoken kunnen worden.
En toch gingen mensen naar hun werk, deden ze hun boodschappen.. Het ‘griepvirus’ verspreidde zich razendsnel, en was een ware wereldwijde epidemie geworden. Langzamerhand bleek dit niet zomaar een ‘griepje’ te zijn. Het taste je immuunsysteem aan, en veranderde je DNA. Er werd een antigif gemaakt voor de eerste fase van het veranderen van het DNA, en naderhand ook een voor de tweede. Echter, het antigif voor de tweede fase werkte maar half; de ene helft maakte het veranderingsproces langzamer, maar het stopte niet. De andere helft zorgde voor een ‘instant transformation’, iets wat later bekend werd als de IT. Vele werden hier slachtoffer van, en terwijl hun huid verkleurde, hun ledematen veranderden en ze hun verstand verloren, werden ze in quarantaine gebracht.
Totdat ze uitbraken.
Waar het landelijks maar een klein deel was van de mensen, zorgden deze ‘zombies’ al snel voor meer slachtoffers. Een simpele beet was meer dan genoeg om iemand anders te besmetten. En het was niet de beet die je besmette, maar de overdracht van hun speeksel -of eerder, hun DNA- in jouw bloedstroom. Dat deed je de das om.
Deze epidemie werd beter bekend als ‘The Day’, afgeleid van de uitspraak van de president van Amerika.
“That. That was the day. The day we made a mistake. The day we weren’t careful enough. It was the day. The day that we messed up. The day that brought the beginning of the end.”ťSealand was bij Engeland de dag dat alles misging. ‘The Diseased’ waren nu wereldwijd, en met velen ook. Waarschijnlijk een derde van de wereldpopulatie was een Diseased, en maar een vijfde of een zesde was niet geïnfecteerd. Wat overbleef was in één van de vroegere fases van de uitbraak.
Nou waren de meeste landen niet geïnfecteerd, door hun kennis en geluk, maar ook door hun hogere immuunsysteem; als land zou je je eerste, kleine beet kunnen overleven.Maar zelfs als ze nooit gebeten zouden worden, zouden ze langzaam geïnfecteerd worden, als hun mensen dat werden.
Groepen mensen waren erop uitgegaan om de ‘Cleans’, de gene die niet geïnfecteerd waren of een veranderde versie hadden te redden. Lees: ze meenemen naar verschillende bunkers en andere verstopplaatsen, waarna de deuren nooit meer opengedaan werden, behalve voor het binnenbrengen van andere Cleans. De ‘veranderde’ versie veranderde je niet in een Diseased, maar je overleed er op den duur wel aan.
Sealand kon het zich goed herinneren, de dag dat hij zelf in een bunker eindigde. Hij was bij Engeland, en Sealand mocht bij zijn eerste vergadering zijn. Toen knalde er ineens een of ander gemuteerd… Ding, door de deur. Engeland had Sealand weggesleurd uit de vergaderzaal met verassende snelheid, terwijl Sealand langzaam zijn verstand verloor. Al wat hij hoorde was geschreeuw van stervende mensen, en de geur van bloed vulde al snel de lucht.
En Sealand herkende dat uit duizenden. Hij was tenslotte geboren in de Tweede Wereldoorlog.
Engeland sleurde hem door kamers waar Sealand nooit eerder was geweest, nooit eerder had gezien.
Toen was er het geluid van een geweer.
Arthur had Peter tegen de muur aangesmeten en een geweer gepakt. Sealand snapte niet waar het vandaan kwam, maar bleef stil. Hij sloot zijn ogen en hoorde de schoten. De lucht leek ervan te golven, en Sealand’s oren deden er pijn van.
Toen Arthur zei dat hij zijn ogen weer open mocht doen, zag Peter niks. Hij hoorde alles, rook alles, maar zag niks. Engeland was bij hem gebleven, en voor het eerst leek het of hij gaf om Sealand, of zijn leven wel iets uitmaakte.
Het laatste wat hij van die dag herinnerde was het stampen van een Diseased, het gillen en schreeuwen van Engeland, en het geluid van geweerschoten.
Toen werd alles zwart.
Reacties:
...
OMFG. IT'S CREEPY, IT'S SORT OF CUTE, IT'S SAD, IT'S SOMETHING TOTALLY NEW... AND HOW COULD I FORGET AWESOME. 8'D
*beep* I want to know what happend to my dear Alfred. He's not dead... is he? D'8
...
Why I'm talking English? ... don't ask.
..Zo...
Zo...
OH MY GOD ZO COOOOOOOL!!
en ik moest wel lachen om het woordje "Diseased"
Want origineel heten ze "Infected"
Maar maakt niet uiiiiitttt...
oh my God
dit
verhaal
is
zo
ZO
COOOOOOOOOOOOOOOOOL~
xxxEllis
england: GO GO GO
*lichtjes*
AAAAAHHH
lolwin