FanFic.nl

Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}

2. Drowned Memories

Nu ik er ben vind ik het al ietsje minder erg, dit huis heeft wel iets vriendelijks en die man lijkt me ook wel aardig, al heb ik zo het idee dat hij ons al snel niet meer aardig zal vinden. Maar hij moet niet gaan denken dat ik daarom nog niet weg wil.
De man kijkt ons grijnzend aan. ‘Ik zal jullie je kamers laten zien,’ zegt hij opgewekt en stommelt voor ons uit de trap op. Hij duwt een deur aan het eind van de gang open. ‘Dit wordt jouw kamer Olivia.’
‘Bedankt, en het is trouwens Liv,’ mompel ik en zet mijn tassen neer. De muren van de niet al te grote kamer zijn lichtblauw en de vloerbedekking is zwart. Dit bevalt me wel, het lijkt precies op de kamer in de kostschool die ik voor mezelf had.
We zaten wel op een goede school, daar hadden onze ouders genoeg geld voor achtergelaten voordat ze op de reis gegaan zijn die hun leven heeft beëindigd. Er staat een bed, en bureau met stoel en een leunstoel met lamp ernaast. Wat lege kasten en een cd-speler. Dit kan nog best es goed komen, ik heb genoeg spulletjes bij me om hier iets leuks van te maken.
Ik loop naar de kamer hiernaast waar ik Drew’s lachende stem uit hoor komen en steek mijn hoofd om de hoek. Zijn vloerbedekking is ook zwart, maar zijn muren zijn wit. Net als in de kostschool…
‘Volgens mij hebben ze die vloerbedekking en die muren gedaan voor ons,’ fluister ik als ik naar binnen loop en naast Drew op zijn bed ga zitten.
Hij knikt en kijkt om zich heen. ‘Goed, dat we zoveel meegenomen hebben, kunnen we er nog iets leuks van maken.’
Ik knik en strijk met mijn vingers over de tatoeage aan de binnenkant van mijn rechteronderarm. Het is een zwarte roos, die ik vorig jaar heb laten zetten. Dat was het moment dat we het echte verhaal over onze ouders te horen kregen en erachter kwamen dat ze dood zijn, in plaats van dat ze een lange wereldreis maken en weten dat we in goede handen zijn. De verzorgsters hadden eerst nog even gezeurd over mijn idee om een tatoeage te nemen, maar ik ben geen slechte actrice en met wat tranen, die helaas wel echt bleken want de pijn bleek harder aan te komen dan ik dacht, kreeg ik het toch voor elkaar.
Drew slaat zijn arm om mijn schouders. ‘Hé, wat is er nou?’ vraagt hij zacht. Ik bijt op mijn lip. ‘Deze man heeft zijn best gedaan, speciaal voor ons… Ik bedoel: wanneer heeft iemand voor het laatst iets voor ons gedaan, echt voor ons? Uit liefde?’ vraag ik fluisterend en voel tranen in me opkomen.
‘De laatste was mama,’ fluister Drew.
Ik knik. ‘Ik wil hier echt proberen iets goeds van te maken Drew. Misschien dat we hier eindelijk gelukkig worden,’ fluister ik.
En hij knikt. ‘Ja, we proberen het gewoon. We gaan ons gedragen zoals we zijn, geen spelletjes.’Ik schud mijn hoofd. ‘Goed,’ zeg ik en sta op. ‘Succes met je kamer inrichten,’ grinnikt Drew. Ik schiet in de lach. ‘Jij ook.’
Drew lacht. ‘Die van mij wordt lekker mooier,’ zegt hij op plagerig toontje.
Ik steek mijn tong uit, waarbij mijn tongpiercing zichtbaar wordt. Die tongpiercing en die piercing in mijn navel waren ook weer twee van die ideeën van me, maar ik heb er geen spijt van. Nou, die in mijn tong is nog wel eens vervelend als je met iemand wilt zoenen, maar als ik uitga haal ik hem er gewoon uit. Van die in mijn navel heb ik veel en veel minder spijt. Ik ben er echt blij mee hoe hij mijn platte buik siert.
‘Die van mij is al lekker mooier.’ Ik trek de deur van mijn kamer achter me dicht en begin mijn spullen uit te stallen. Ik pak halverwege een spuitbus uit mijn tas en met zwarte letters spuit ik een tekst op de muur.
‘She lives in a fairytale, somewhere too far for us to find. Forgotten the taste and smell of the world she’s left behind,’ lees ik fluisterend voor en probeer het brok in mijn keel weg te slikken. Dit is de zin die mijn moeder tegen mij zei voordat ze wegging toen ik 12 jaar oud was. Ze vertelde erbij dat ik moest zorgen dat ik nooit als haar zou worden, dat ik moest blijven denken aan deze zin en moest zorgen dat ik altijd zou blijven vechten. Ik gooi de spuitbus onderin mijn kledingkast onder een hoopje oude kleding die ik voor de zekerheid maar mee hierheen genomen had. De kamer ziet er veel gezelliger uit met mijn spulletjes, mijn fotolijstjes gevuld met foto’s van vroeger, en de letters op de muur.

Reacties:

Bellaxxrose zei op 26 nov 2010 - 12:41:
Wat prachtig wauwie wauw

Hermelien zei op 21 okt 2010 - 19:17:
Wauw idd prachtig hoofdstuk !
Zo triestig en pakkend maar echt zo mooi

Reactiongirl zei op 20 okt 2010 - 17:13:
Wat een mooi hoofdstuk!