Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt} » 3. Talking, listening and crying
Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}
3. Talking, listening and crying
Er wordt zacht op de deur geklopt. ‘Kom maar,’ zeg ik verbaasd.
Drew steekt zijn hoofd om de hoek.
‘Hé,’ zeg ik vrolijk.
Ik ben eigenlijk altijd wel blij om hem te zien, hij was er namelijk wel altijd voor mij… Iets wat ik van niemand anders kan zeggen en het feit dat we tweeling zijn versterkt de band.
Hij sluit de deur achter zich en kijkt om zich heen. ‘Ziet er leuk uit zusje. Je hebt weer gewonnen, je weet er altijd iets leukers van te maken,’ zegt hij glimlachend.
Ik glimlach ook en leg de cd’s die ik in mijn handen had op het bureau.
Drew staat naar de tekst op mijn muur te kijken en ik sla mijn ogen neer. Alleen hij weet hoe gevoelig en snel geraakt ik eigenlijk ben, ik heb me altijd achter mijn harde masker verschuilt. Ik toon geen zwakte aan andere mensen, ik wil niet geholpen worden. Ik ben mijn vertrouwen in de meeste mensen kwijtgeraakt omdat ik al teveel verloren heb en het duurt lang voordat ik iemand weer vertrouw.
Drew wordt geroepen en loopt de kamer uit. Er klinkt een zacht gesprek en hij komt me halen. ‘We gaan nu de man ontmoeten waar we echt bij gaan wonen. Hij schijnt ook nog een zoon en twee dochters te hebben, maar die dochters zijn al uit huis. Die zoon is de enig die nog thuis woont. Hij is zestien en een half ofzo.’ Ik knik en trek mijn shirtje glad.
Zacht loop ik achter Drew aan de trap af, de kleine woonkamer in. Daar is een man in een rolstoel en naast hem staat een bijna twee meter lange jongen naast hem. Beiden hebben ze een roodbruine huid en donker haar. De jongen is gespierd en niet eens lelijk en de oude man’s gezicht staat vriendelijk.
Hij steekt zijn hand uit. ‘Ik ben Billy,’ zegt hij. ‘Drew,’ zegt Drew en schudt de man zijn hand. ‘Liv,’ zeg ik en schud ook de man zijn hand. Drew loopt naar de jongen toe en schudt zijn hand. ‘Drew,’ zegt hij weer. ‘Jacob,’ zegt de jongen. Ik schudt Jacob’s hand. ‘Liv,’ zeg ik. ‘Jacob,’ zegt Jacob en zijn ogen glijden onderzoekend over me heen. Van mijn naaldhakken, naar mijn lichte spijkerbroek, naar mijn strakke en laaguitgesneden witte shirtje. Zijn ogen blijven op die hoogte even hangen, en zijn blik glijdt verder naar mijn gezicht waar zijn blik de mijne ontmoet. Voor die actie van daarnet zend ik hem een licht fronsende blik en ga weer naast Drew staan.
‘Ik dacht trouwens dat jullie Andrew en Olivia heetten,’ zegt Billy nadenkend. Ik knik. ‘Zo heten we officieel ook, maar alleen onze ouders waren gek genoeg om ons met zulke namen op te schepen. We gebruiken liever onze bijnamen,’ zeg ik vriendelijk. Billy knikt. ‘Ik snap het.’ En Jacob grijnst een beetje. Pfft, hij lijkt wel erg goed over zichzelf te denken. Nou, dat hoeft hij niet te doen, want hij is absoluut niet mijn smaak en bovendien een half jaar jonger, weer een punt waardoor ik niet op hem val.
Toch vind ik het niet zo erg dat jongens me vaak bekijken. Ik ben vrij ijdel en hou van de aandacht die ik al vanaf mijn 11e krijg, toen mijn lichaam wat vrouwelijker begon te worden.
‘Laten we wat eten,’ ik schrik op uit mijn gedachten en Billy rijdt naar de eettafel. Ik ga naast Drew zitten en begin langzaam aan de spaghetti. Smaakt best lekker, zeker na alle vreemde en vieze maaltijden van de kostschool. Niet dat ik die vaak gegeten heb…
‘Zal ik jullie vanavond aan mijn vrienden voorstellen?’ vraagt Jacob op een gegeven moment. Ik denk even na, als ze net als hem gespierd, lang en niet lelijk zijn… Misschien zijn ze wel wat ouder en ik geef ze het voordeel van de twijfel.
‘Ik vind het goed,’ zeg ik glimlachend. Drew grinnikt wat en schopt me zacht onder tafel. ‘Hou je in zusje,’ fluistert hij grinnikend.
‘Nou ja zeg,’ mompel ik grinnikend en doe mijn best het niet uit te proesten. Jacob lacht. ‘Ze willen jullie graag zien. Wat vind jij ervan Drew?’
Drew knikt. ‘Ja is goed.’
Ik werk langzaam een klein deel van mijn eten naar binnen. Billy vraagt vriendelijk of ik niet nog wat wil eten, maar ik schud mijn hoofd en bedank beleefd. Het is al heel wat dat ik weer eet… De afgelopen twee jaar heb ik zo min mogelijk gegeten omdat ik mezelf te dik vond. Ik stopte met eten, zodat ik het niet later uit zou hoeven kotsen, want dat wilde ik absoluut niet. Ongeveer een half jaar geleden kwam Drew erachter dat ik haast niks meer at en hij heeft me op het cruciale punt gered. Als ik toen nog steeds niks gegeten had, zat ik nu in een kliniek vechtend tegen anorexia. Ik huiver als ik daaraan denk en strijk met mijn hand over mijn been. Ik zie nu in hoe dun ik ben, maar ik vind het goed zo. Ik eet gewoon, ik doe echt mijn best. Maar het lukt niet altijd, ik ben een paar keer terug gevallen. Ik pak mijn glas en probeer wat water te drinken, maar mijn handen trillen en ik zet mijn glas maar weer neer. Ik strijk weer met mijn vingers over mijn arm. ‘Hé, wat voor tatoeage heb je daar?’ vraagt Jacob zacht. Hij lijkt wel door te hebben dat het veel voor me betekent. Ik draai mijn arm zijn kant op en hij pakt mijn arm vast, zijn huid is gloeiend heet. Zijn warme vinger strijkt over de roos. ‘Het is een roos… Vorig jaar laten zetten toen we erachter kwamen dat onze ouders eigenlijk dood zijn,’ zeg ik en mijn stem is op het eind nauwelijks meer hoorbaar door het brok in mijn keel dat praten moeilijk maakt. Ik voel tranen in me op komen en wend mijn hoofd af.
Het is stil in de keuken en dat stoort me nu, ik zou het liefst kunnen verdwijnen of mezelf weer verbergen achter mijn harde masker. Maar hier, in deze warme keuken, met mensen die oprechte interesse in me tonen is het moeilijk. ‘Je mag wel van tafel als je dat wilt,’ klinkt Billy’s stem zacht. Ik knik terwijl de tranen in mijn ogen staan en schuif snel mijn stoel naar achter. Ik ren de trap op en laat me op mijn bed vallen. Mijn hoofd begraaf ik in mijn armen terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Geluidloos schokt mijn lichaam en de wond vanbinnen, die altijd brandt bij het denken aan mijn verleden is weer opengescheurd. Teveel heb ik nagedacht over mijn ouders en daar lijd ik nu onder.
Ik weet niet hoelang ik daar lig, maar ik voel plotseling een hand op mijn rug en richt mijn hoofd op. Drew zit met droevige uitdrukking naast me op het bed, hij weet wat ik voel en ik weet dat het hem pijn doet om me zo te zien.
Hij pakt mijn handen en ik probeer mijn tranen weg te vegen. Maar ze blijven stromen. Hij wiegt me zacht heen en weer en uiteindelijk weet ik mezelf weer onder controle te krijgen.
Er klinkt zacht gekuch en we kijken beiden op. In de deuropening staat Jacob met een beetje opgelaten uitdrukking. ‘Sorry dat ik stoor… Willen jullie mijn vrienden nog ontmoeten of liever vandaag niet?’ Drew’s blik glijdt bezorgd over me heen maar ik knik. ‘Doe maar vandaag,’ zeg ik diep ademhalend en sta op. Ik wankel een beetje op mijn benen, maar schenk er geen aandacht aan. Ik fatsoeneer mezelf een beetje in de spiegel en loop achter Jacob en Drew de trap af, naar Jacob’s auto. Al die tijd rijden we in stilte tot Jacob zijn auto parkeert en ik opkijk. Buiten staan 5 jongens, of mannen… Ik kan nog niet echt goed inschatten hoe oud ze zijn. Hm... niet verkeerd in ieder geval en een glimlachje glijdt over mijn gezicht.
Reacties:
Idd, Dit is weer een erg mooi hoofdstuk en wat triest