Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt} » 9. Maybe luck is not for me
Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}
9. Maybe luck is not for me
De twee maanden die daarop volgen zijn we elke middag dat het weer het toestaat wel op Isle Destiny, maar we hoeven de tijd dat we daar niet zijn elkaar niet te missen.
We vieren samen Kerst, en Oud en Nieuw. O, ja en hij slaapt tegenwoordig elke dag bij mij in het tweepersoonsbed. Niet dat Billy, Drew, Jacob of Embry’s moeder daar nou iets van weten… Maar Embry klimt ’s avonds door mijn raam, en gaat ’s ochtends vroeg weer weg. Kortom, ik hoef hem eigenlijk helemaal niet te missen.
Die ochtend nadat ik ontbeten heb, vertrek ik naar Embry’s huis. Jacob had nog wat oude motoren die Drew en ik kunnen gebruiken dus ik hoef godzijdank Jake niet meer te vragen me naar Embry te brengen, dat zorgde steeds voor grote hilariteit en dat begon me behoorlijk te irriteren. Stel kleuters. Zo komt het dus dat ik mijn motor voor het huis van Embry leg en naar de voordeur loop. Voordat ik aan kan kloppen doet hij de deur al open en kijkt me grijnzend aan. Hij trekt de deur langzaam achter zich dicht en ik loop voor hem uit naar mijn motor. Hij loopt naar zijn motor en sjort hem omhoog.
‘Wedstrijdje tot Isle Destiny?’ vraag ik grijnzend en zonder op zijn antwoord te wachten scheur ik weg. De koude wind snijdt in mijn gezicht, maar ik besteed er geen aandacht aan. De snelheid voelt fantastisch.
Ik ben eerder bij ons weiland en laat mezelf in kleermakerszit op het gras zakken. Embry gaat tegenover me zitten en pakt mijn handen vast. Ik kijk glimlachend in zijn bruine ogen. Ergens zie ik een vreemde trek aan zijn blik en ik frons licht en bezorgd. ‘Embry?’ vraag ik zacht. Hij haalt diep adem. ‘Is er iets dat je me moet vertellen?’ vraag ik.
Hij knikt en ik voel mijn adem in mijn keel stokken. ‘Je weet dat ik lang geleden een paar weken wegmoest, omdat er een sadistische vampier achter het mensenmeisje aan zat,’ vertelt hij en ik knik. Die weken zonder hem waren verschrikkelijk en zullen me altijd wel bijblijven.
‘De vampier is teruggekomen, maar met een nieuwelingen leger dit keer. Ik moet morgen weer een paar weken weg, om mee te vechten in de oorlog tegen de vampier en haar nieuwelingen leger.’
Ik slik moeizaam terwijl ik mijn panische aanval probeer te onderdrukken. Dit kan niet, dit kan niet, blijf ik voor mezelf herhalen. Embry gaat naast me zitten en trekt me op schoot. Ik sla mijn armen om zijn nek en begraaf mijn gezicht bij zijn hals. ‘Je kan niet weggaan,’ fluister ik.
Hij wiegt me zacht heen en weer. ‘Het spijt me Liv,’ zegt hij met zijn lippen tegen mijn haar.
‘Ik weet dat dit het goede is, maar ik kí¡n helemaal niet zolang zonder je. Misschien kom je wel nooit meer terug,’ mijn stem is nauwelijks hoorbaar en de gedachte dat hij misschien nooit meer terug komt voelt alsof er duizenden messen in mijn lichaam gestoken worden, die normaal leven onmogelijk maken.
‘Ik kom terug, dat beloof ik,’ zegt hij warm. Ik kijk hem aan, mijn blik staat wanhopig en het doet hem pijn me zo te zien. Hij pakt mijn gezicht tussen zijn warme, grote handen en drukt een kus op mijn mond. ‘Ik beloof het je Liv,’ zegt hij zacht. Ik bijt op mijn lip, vechtend tegen mijn tranen. ‘Ik moet dit doen, maar vertrouw me als ik zeg dat ik terugkom en dan ga ik nooit meer zo lang weg,’ fluistert Embry. De eerste tranen rollen over mijn wangen en Embry kust ze weg. ‘Ik vertrouw je, maar…’ mijn stem sterft weg.
Hij kijkt me liefdevol aan, wetend dat ik verder praat zodra het me lukt. ‘Maar ik… De kans is groot dat ik jou verlies terwijl je iemand anders probeert te beschermen,’ fluister ik. Als ik het zo omschrijf klinkt het als een hele lieve daad, maar het is in mijn ogen nu ook een ongelooflijk stomme actie. ‘Het spijt me,’ zegt hij alleen.
‘Zodra het kan kom ik bij jou terug.’ Ik slik moeizaam als ik me wat herinner, iets wat al de hele tijd aan me knaagt sinds gister. ‘Embry, ik moet je wat vertellen,’ fluister ik.
Zijn blik staat verward en bezorgd en ik haal diep adem.
‘Het is heel belangrijk, en ik snap als je niet langer bij me wil zijn,’ zeg ik zacht en langzaam. Ik blijf mijn woorden zorgvuldig uitkiezen.
‘Wat is er Liv? Ben je vreemdgegaan?’ vraagt hij fronsend.
Ik schud snel mijn hoofd. ‘Niet raden, je raad het niet en zit er helemaal naast,’ zeg ik en er klinkt een licht hysterische toon in mijn stem door.
‘Wat is er dan?’ vraagt hij zacht.
‘Ik ben zwanger,’ mijn lippen vormen de woorden haast geluidloos en nieuwe tranen stromen nu over mijn wangen. Tot mijn verbazing klaar Embry’s gezicht op. ‘Dat is toch geweldig nieuws! Hoelang al? Hoe weet je het?’ vraagt hij enthousiast. Ik kijk hem verwonderd aan terwijl de tranen blijven stromen.
‘Sinds… Die ene keer, twee maanden geleden dus. Ik ben gister naar het ziekenhuis gegaan, maar ik ben de eerste drie maanden dus nog niet door,’ fluister ik. ‘Waarom huil je zo Liv dit is geweldig nieuws!’ zegt hij zacht, hij doet moeite zijn enthousiasme te onderdrukken.
‘Snap je het dan niet?’ Wanhopig kijk ik hem aan. ‘Jij gaat straks weg, komt misschien nooit meer terug. En ik blijf hier achter met een kind op mijn 18e, zonder vader, zonder de liefde van mijn leven,’ mijn stem klinkt gebroken. Langzaam dringen mijn woorden tot hem door en hij trekt me dicht tegen hem aan.
‘Ik beloof dat ik thuis kom,’ zegt hij en zijn stem klinkt vurig. Tranen blijven stromen terwijl ik mijn armen om zijn nek sla. ‘Heb je erover gedacht het weg te laten halen?’ vraagt hij als het een tijdje stil is en ik mijn tranen eindelijk in bedwang heb. Ik kijk hem geschrokken aan. ‘Nee, ik hou hem Embry. Als jij weg bent is dit het enige dat me aan jou herinnert, en als jij er helemaal niet meer bent…’ mijn stem sterft weer weg. Dit doet te veel pijn om aan te denken.
Het is de volgende ochtend en met een wanhopig gevoel sta ik op, Jacob staat al in de gang alvast afscheid te nemen van zijn vader hoewel het officiële afscheid gepland staat bij het huis van Sam en Emily, waar de jongens afgesproken hebben. Ook mijn broer lijkt in licht wanhopige toestand. Gisteravond heb ik ze vertelt dat ik zwanger ben en ik vang een bemoedigende blik van Billy op voordat ik achter Drew en Jake aan naar buiten loop. De weg naar het huis van Sam en Emily volstrekt zich in volledige stilte, de stilte geeft me de kans te denken aan wat er komen gaat en als we eindelijk aankomen ben ik nog net niet aan het hyperventileren. Ik spring gelijk uit de auto en ren naar Embry. Ik sla mijn armen stevig om zijn nek, en hij laat zijn armen dicht om mijn middel rusten. Ik druk mijn lippen stevig tegen de zijne en onze warme tongen verstrengelen zich. Alle emoties zitten in deze kus, de verliefdheid, maar ook de angst en de pijn. Ik leun met mijn voorhoofd tegen het zijne en probeer elke vezel van zijn volmaakte gezicht in me op te nemen. Natuurlijk zijn er in de tijd dat we samen waren onnoemelijk veel foto’s gemaakt, maar dat is anders dan het origineel. Heel anders.
Embry laat me voorzichtig los en rommelt wat in zijn zak. Ik zie in mijn ooghoek hoe Jared Quil en Jake aanstoot en vraag me af wat Embry in hemelsnaam aan het doen is. Dan gaat hij op één knie zitten en een donkerblauw fluwelen doosje ligt op zijn uitgestrekte hand. ‘Olivia Jade Parker, wil je met me trouwen?’ Hij klapt het doosje open en een prachtige ring schittert me tegemoet. Het is een smalle, zilveren ring, ingelegd met een grote, schitterende, overweldigende diamant. Mijn adem stokt in mijn keel. Van alles wil ik zeggen, sommige dingen romantischer dan ik mezelf ooit voor mogelijk had gehouden, anderen afgezaagder, maar om mezelf niet voor gek te zetten zeg ik alleen: ‘Ja.’ En nadat hij de ring om mijn ringvinger heeft geschoven vlieg ik hem om zijn hals. Ik kus hem overal op zijn gezicht en eindig bij zijn mond, lang roeren zijn lippen de mijne. Om ons heel joelen, juichen en klappen de anderen. Normaal gesproken had ik me eraan geïrriteerd, maar nu maakt het me niet uit. Ik ben verloofd met de liefde van mijn leven, wie wil dat niet? Het herinnert me wel aan het feit dat de mogelijkheid er is dat hij niet terugkomt, dan zit ik hier als ongehuwde maar verloofde, zwangere vrouw, die verscheurd is door verdriet omdat de liefde van haar leven doodgegaan is in een mythische strijd om leven of dood, in een poging een ander mensenmeisje te beschermen...
De zachte stem van Sam doet me opschrikken uit mijn gedachten en Embry laat me voorzichtig los. ‘Ik hou van je,’ fluistert hij. ‘Ik ook van jou,’ fluister ik. Sam wenkt Embry en ik druk de laatste kus op zijn mond. Langzaam beginnen ze te lopen, het grasveld over, het flauwe schijnsel van de opkomende zon tegemoet. Drew is naast me komen staan en heeft mijn hand gepakt. De jongens verwijderen zich steeds sneller en ik blijf mijn blik op Embry gevestigd houden. Bijna zijn ze uit zicht. ‘Embry,’ fluister ik wanhopig terwijl tranen weer over mijn wangen stromen. ‘Embry,’ zeg ik wat harder. ‘Embry,’ gil ik uiteindelijk gebroken. Hij kijkt over zijn schouder en werpt me een handkus toe. Dan zijn ze uit zicht en ik laat me op mijn knieën in het gras zakken. Mijn vingers klauwen in het vochtige gras en mijn tranen druppelen op de grond. Om me heen, ook de andere verliefde mensen die zien hoe de liefdes van hun leven vertrekken, ze klampen zich aan elkaar vast. Mogelijk de laatste keer dat we ze gezien hebben. Ik laat me op mijn buik zakken en leg mijn hoofd op mijn armen. Het liefst verga ik hier met de regen die langzaam uit de lucht begint te komen en op me neervalt.
Reacties:
Wauw alweer,
Dit verhaal is zo prachtig en het grijpt me echt.
Embry moet en zal hopelijk terugkomen.
Ik heb echt met een gekrommen lip zitten lezen, zo'n dingen pakken me echt. Super dat jij mensen zo kan inpalmen in je verhaal
Een dikke 10 ervoor
Snel verder snel snel
oh wat is dit zielig, hij moet terug komen
het kan niet anders
en Zwangér, hoe, wa , heé. krijgt ze goed voor mekaar. ssnel verder jij, ben nu heel erg benieuwd.
Kijkt naar het scherm...
Kijkt nog steeds naar het scherm...
AAAAAAAAAAAH! Geweldig! Getrouwd en zwanger, hóe cuuuteee
Ik hoop echt zo dat hij gezond terugkomt, anders zou ik het heel zielig vinden voor Olivia
Snel verder, meid! Ik hou van dit verhaaal
Melding?
xxxx
ps: Sorry dat ik zo laat reageerde, maar was bij m'n vriendin gister de hele dag