FanFic.nl

Bite [Vamps]

Painfull transformation [54]

Eerst werd ik nog door Demitri geslagen, kolkte niet woede maar angst door mijn lichaam, toen stond alles plots stil. Geluid verstomde, alsof er een heel pak watten in mijn oren gestopt werd. Beweging verstomde, alsof het allemaal even op pauze gezet werd. Alleen hun ogen, ja, die bewogen nog. Velen keken om zich heen, om te zien wat er gebeurde.
En plots stroomde alle energie weg uit mijn lichaam, als een lappenpop stortte ik in. Als een hoopje moest ik op de grond gelegen hebben. Een seconde, een minuut, een uur. Wie zal het zeggen?
Na onbepaalde tijd werd ik in de lucht gekatapulteerd, en daar tol ik nu nog steeds rond. Steeds duizeliger word ik ervan, want rond mij is het ijskoud en dodelijk stil. Waarom doet er niemand iets? Waarom hoor ik niets meer?
En dan begint het, vanuit het voorste puntje van mijn voorhoofd komt plots een brandende steek. Alsof mijn hersenpan in tweeën splijt. Mijn nagels boren zich plots in mijn handpalmen, de pijn zet zich verder tot aan mijn keel, een pijnlijke gil pers ik uit mijn mond. Nog een gil, plots voel ik alle warmte uit me gaan. De pijn wordt ijskoud en steenhard, kruipt in mijn borst en wordt steeds groter. Het geluid neemt weer toe, alsof ik omringd word door water en dat steeds iets verder wegtrekt. Maar ik hoor alleen maar het ruisen van de wind.
Een gebons, lijkend op een hartslag, vult plots mijn oren, terwijl de pijn steeds verder gaat. Elk van mijn ribben wordt gebroken, net als alle botten die daarna nog komen. Ik voel hoe iets vochtigs en dik zich over mijn lichaam verspreidt, en ik voel ook de warme tranen die over mijn wangen lopen.
Wat is dit?
Steeds meer geluid. Bomen, vogels. Een stem op fluistertoon. Ik hoor het wel, maar het is alsof het gezegd word in een voor mij vreemde taal. Ik wil iets zeggen, maar ik kan alleen maar gillen. De pijn wordt steeds ondraaglijker.
Mijn benen kraken, ik voel hoe de koude tot in mijn tenen dringt. Mijn lichaam begint te trillen, mijn ogen sperren zich plots angstig open. De lucht is niet meer donkergrijs, met een lapje zilver aan maanlicht, maar goud. En het lijkt wel of die gloed íºit mij komt.
Het trillen gaat steeds sneller, in mijn borstkas pompt iets, en dan plots - gedaan. Heel even krijg ik de tijd na te denken, dan ontploft dat iets in mij.
Futloos val ik naar beneden, maar ik blijf zweven vlak boven de grond. Mijn botten voelen niet langer gebroken aan, juist sterker. De pijn vloeit zachtjes weg, maakt plaats voor iets warms.
Ik kijk om me heen, langs alle kanten word ik zowel ongelovig als angstig aangegaapt. En dan, plots, is al het geluid terug. Ik plof op de grond, maar dat voel ik amper, meteen schiet ik overeind. Zonder dat ik er iets voor moest doen, het gebéurde gewoon.
'Julia?' Het is Huyen, die me aankijkt alsof hij een dode ziet rechtstaan. Het voelde net wel alsof ik aan het sterven was, dus ergens snap ik zijn blik wel.
'Ja?' vraag ik en zet een stap. Niets, mijn benen luisteren gewoon en zijn nog in perfecte staat. Waarom had ik dan net het gevoel alsof alles brak? Alsof ik ontplófte?
En bij het horen van mijn stem, lijkt de betovering plots volledig over. Makbule en Nancy gaan verder waar ze net stopten, Stefano maakt gebruik van de onoplettende toestand van Huyen en trapt hem tegen de grond. Huyen gromt, zijn ogen stralen woede uit. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Ik volg hem even, hoe hij zich opricht en met ontblootte tanden op zijn broer afloopt. Dan kijk ik weg van het best wel enge tafereel, naar de persoon die voor me staat.
Demitri staat op een afstandje van dertig centimeter, laat zijn ogen over mijn lichaam glijden en stopt bij mijn gezicht. Ik zie hoe hij op zijn tanden bijt, een mengeling van verschillende emoties woedt in zijn ogen.
En plots ben ik woedend. Ik storm op hem af, sla hem overal waar ik hem raken kan en probeer hem zoveel mogelijk pijn te bezorgen, ook al weet ik dat dat eigenlijk niet kan. Het moet. Hij moet voelen hoe ik me net voelde. Hij moet voelen wat hij me al die tijd al aandeed. Het liefst van al vermoordde ik hem, maar ik heb het gif niet bij me. Nooit gehad, eigenlijk.
Ik hoor een boom breken, en kijk vlug om. Makbule is verdwenen onder een ontwortelde boom, Nancy holt naar haar toe om haar te schoppen en slaan. Zoveel kracht, even oppakken en weggooien, en hupsakee. Boompje uit de grond.
Ik zwaai met mijn arm opzij, mijn vuist raakt Demitri vol op zijn mond. Maar zijn vingers klemmen zich om mijn pols, hij draait me om en drukt zich tegen me aan.
'Als ik je eenmaal heb, zal het nog veel erger gaan worden dan het al was.'
Hij duwt me omver, ik kom met hoofd en rug tegen de muur en hoor mijn tanden op elkaar klappen.
En plots ben ik me gewaar van een hartslag. Ik voel bloed stromen tegen mijn vingertoppen, terwijl ik niets anders voel dan het harde zand. Ik zie stukjes huid, zie aders, zie bloed. Ik ruik het, ik proef het. Overal zit het op mijn huid.
Hij stapt door de struiken, zijn been bonkt op de grond.
Tom.
Ik bijt op mijn lip, schudt mijn hoofd, probeer hem duidelijk te maken dat hij hier weg moet gaan. Maar hij kijkt me aan, verstijft en laat zijn mond openvallen. Als een vis op het droge hapt hij naar adem, maar hij kijkt niet weg.
En dan lijkt hij zijn stem weer gevonden te hebben en schreeuwt mijn naam. 'Julia!'
Het stomste dat hij ooit gedaan heeft.
Demitri draait zich om, grijnst en likt langs zijn bovenlip. Hij ziet Tom. Hij ziet Tom!
Ik kijk paniekerig om me heen, maar kan niets bedenken, dus zet ik het maar op een roepen.
'Tom, je moet weg hier!'

Reacties: