FanFic.nl

Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}

10. Because she's the sun to my world now

Ik loop door het bos, mijn twee jaar oude dochtertje Emma Lynn Call op mijn arm. Het mooiste en liefste meisje dat ik ooit gezien heb, met haar diepbruine ogen, haar lange bruine haar, en haar licht getinte huid. Zoveel doet ze me aan hem denken, en ik glimlach als ze haar kleine handje uitstrekt en naar mijn verlovingsring grijpt. ‘Mama, waar papa?’ vraagt ze met grote, onschuldige oogjes. In gedachten ga ik naar de brief die ik twee dagen geleden ontvangen heb. Letter voor letter kan ik hem vertellen, hij is in mijn geheugen gegraveerd en daar zal hij altijd blijven.

Liefste Liv,
Waarschijnlijk is ons kindje nu geboren, ik denk vaak aan jullie. Ik heb nog geen idee of ons kindje een jongetje of een meisje is, en ik weet niet hoe het met jou gaat. Ik hoop beter dan het bij mij ging nadat ik weggegaan was, maar het moest ik weet dat dit het juiste was, hoe onmogelijk dat ook lijkt. De oorlog tegen het nieuwelingen leger is voorbij, maar een nieuwe taak wacht op ons in dit land. Omdat we hier papieren en nodige dingen aan moesten vragen hebben ze ons opgetrommeld voor het menselijke leger, die vecht tegen een ander menselijk leger. Net nu ik dacht dat ik snel bij jou kon zijn… Jake heeft als het goed is je deze brief gegeven, want de helft van ons mocht weg. Allemaal omdat ze niet geschikt zouden zijn, en ja dat heb ik dan natuurlijk weer dat ik langer weg moet blijven. Maar ik beloof je dat ik zo snel mogelijk naar huis kom, dan zullen we trouwen met de grootste en mooiste bruiloft ooit en jij zal de mooiste bruid zijn die er ooit geweest is. Ons kindje zal ook op de bruiloft zijn, als bruidsmeisje/bruidsjonkertje en ik zal hem/haar helpen opvoeden, zo goed als ik kan. Nooit zal ik meer weggaan en we zullen het gelukkigste gezinnetje ooit zijn. Ik moet nu gaan, maar we zien elkaar snel weer. Ik hou van je, en straks zal je voor altijd de mijne zijn,
Embry.

Emma’s kleine handje brengt me terug naar de realiteit, voorlopig is hij nog niet thuis, maar hij komt terug en we zullen trouwen. ‘Mama, waar papa?’ vraagt Emma weer. Ik strijk met mijn hand over haar haren. ‘Papa is in een ander land voor een tijdje, maar papa komt snel naar huis,’ zeg ik zacht. Ze knikt, haar kleine gezichtje straalt en ze wijst op een voorbij vliegend vlindertje. ‘Kijk mama!’ gilt ze vrolijk. Haar kinderlijke onschuld maakt me aan het lachen, ze moest es weten dat haar vader een weerwolf is en dat ze zelf ook kans maakt dat te worden later. Ik hoop ergens dat ze het niet word, zodat ik kleinkinderen kan krijgen later, maar aan de andere kant, als ze weerwolf is kan ze inprenten en wordt ze waarschijnlijk intens gelukkig. Ik wil het beste voor haar en als ik een paar regendruppels naar beneden voel vallen breng ik haar snel naar huis. Of eigenlijk naar Billy’s huis, waar Drew, Jacob, Billy natuurlijk en ik nog steeds wonen. Ik duw de voordeur open en Emma drukt haar kletsnatte handje in mijn gezicht. ‘Kijk mama!’ Ik schiet in de lach. ‘Bah Emma, bah,’ lach ik. Drew is op het geluid van onze stemmen afgekomen, op de voet gevolgd door Leah die hier de laatste tijd ook steeds vaker is. ‘Waar is mijn kleine nichtje,’ vraagt Drew grijnzend en tilt haar van me over om een rondje met haar te draaien. Emma lacht en grijpt met haar kleine handjes naar zijn haar. ‘Kom, ik breng haar naar bed,’ zegt Leah en kijkt me vragend aan. Ik knik glimlachend en Leah loopt met Emma naar boven, dat is wel handig aan zo’n waarschijnlijk toekomstige schoonzus die zo van kinderen houdt. Ik haal mijn hand door mijn natte haar en loop de woonkamer in. Billy hangt net de telefoon op en zijn gezicht staat bedroefd. Een misselijk gevoel bekruipt me. ‘Wat is er?’ vraag ik, mijn stem is nauwelijks hoorbaar. ‘Misschien moet je eerst even gaan zitten,’ zegt Billy en wijst naar de bank. Ik loop er langzaam naar toe en ga op het randje zitten. Drew komt naast me zitten, zijn gezicht staat al net zo verward. ‘Het gaat om Embry,’ zegt Billy kalm. Mijn hart klopt in mijn keel en maakt ademhalen nauwelijks mogelijk. ‘Is… Is… Is hij dood?’ mijn lippen vormen de woorden geluidloos. Billy aarzelt even. ‘Nee… Hij is niet dood. Hij is wel ernstig gewond, hij is drie keer beschoten en heeft drie kogels in zijn lichaam. Hij kan daar natuurlijk niet naar een dokter, dus de andere jongens brengen hem zo snel mogelijk naar huis. Over een halfuurtje zijn ze hier.’ Zijn woorden dringen langzaam tot me door en ik druk mijn trillende vingers tegen mijn lippen. De tranen die ik verwacht had, blijven uit. ‘Ik moet naar hem toe,’ fluister ik terwijl ik op wil staan. Drew helpt me overeind en ik ren zo snel als mijn wiebelige benen dat toestaan naar boven. Leah wil Emma net in haar bedje leggen, maar ik pak Emma van Leah over en druk Emma stevig tegen me aan. Leah kijkt me geschrokken aan en Drew fluistert haar in haar oor wat er aan de hand is. Ik loop met Emma naar beneden, waar Jacob ondertussen ook is, die met een bedrukt gezicht op de bank zit. ‘Waar brengen ze hem heen?’ vraag ik zacht. Billy kijkt op. ‘Hierheen,’ zegt hij. Ik knik. ‘Moet… Moet Emma hem wel zien?’ vraag ik zacht.

Reacties:

Reactiongirl zei op 23 okt 2010 - 10:04:
Aaawh, wat zielig!
Snel verder en mag ik weer een emdling?
xxx

Hermelien zei op 22 okt 2010 - 21:20:
Aaa wat een triest stukje
Ik werd er weeral helemaal stil van,
Prachtig prachtig geschreven
Zooo erg voor tkindje ook Snel verder jammer dat je naar je oma & opa gaat