FanFic.nl

Our own Humanoid world

39. Donderdag voormiddag, Lille, Frankrijk, 17/03/2010

Bill’s point of view
“Nou, meisjes en Danny, dit is Andreas,”� zei ik. Andreas glimlachte en schudde de handen van de meisjes en Danny. “Andreas, dit zijn Makbule, mijn vriendin, Tosca, Tom’s ex, Jorinde, ze is nog steeds vrijgezel en Danny, Makbule haar beste vriend,”� zei ik. Toen ik Tom’s ex zei kreeg ik een flinke stomp van Tom in mijn rug. Toen ik iedereen had voorgesteld droop een deel af. Makbule en Danny gingen een spelletje doen, Tosca ging toekijken en Jorinde en Andreas gingen ergens zitten en praten. Ik glimlachte toen ik dat zag en ging langs Makbule zitten en zorgde ervoor dat ze op mijn schoot terecht kwam. Af en toe herzette ze zich en dan duwde ze op de verkeerde plaats. “Auw!”� riep ik toen Makbule helemaal in het spel opging en sprong en toen weer hard neer kwam. Meteen werd het spel stilgelegd en draaide Makbule zich om naar mij. “Aaaawh sorry mijn lieve Billie!”� zei ze en drukte een paar zoenen op mijn gezicht. Ik glimlachte en nam haar handen vast. “Het doet al geen pijn meer,”� loog ik, mijn edele deel deed enorm pijn. “Lieg niet, ik weet wel dat je piemel nog pijn doet!”� zei Makbule en ze kwam al lachend dichter. Ik kon het ook niet laten om te lachen en drukte haar stevig tegen mij aan. “Ik ga je ontvoeren,”� fluisterde ik en kroop recht en nam haar op. “Ontvoering!”� riep ik en droeg Makbule de backstage kamer uit. “Waar ga je me droppen?”� vroeg Makbule. “Hmm, meisjes wc,”� lachte ik. “Daar mag jij niet komen!”� riep Makbule. “Ik mag alles,”� giechelde ik en duwde met mijn rechtervoet de wc deur open. Ik zette Makbule op de wasbak.

Jorinde’s point of view
“Dus jij houd van…hotdogs?”� vroeg ik. Andreas gniffelde. “Ja, maar meer van pizza,”� zei hij. Ik knikte. “Dat had Bill ooit wel eens gezegd…Denk ik.”� Toen viel er weer een stilte. “En wat soort muziek luister jij?”� vroeg Andreas. “Goh, ik luister veel: Tokio Hotel, Green Day, Paramore, 30 seconds to mars, Cinema bizarre, Adam Lambert, Fall out boy, Bring me the horizon, escape the fate enzo,”� zei ik. “En jij?”� Hij leek diep na te denken. “Coldplay, Prince, Green Day, Aerosmith enzo.”� Ik knikte. “Ik luister ook wel eens naar Coldplay en Aerosmith, die zanger van die laatste is lelijk,”� zei ik. Andreas begon te lachen. “Dat is een feit.”� Ik begon te lachen. “Weetje welk liedje ik nu in mijn hoofd heb?”� Andreas schudde zijn hoofd. “De pizza hut, die ken je toch wel?”� Hij knikte half. “Ik lachte, ik heb hem op mijn mobiel staan, wacht even,”� mompelde ik en zocht naar het liedje. Toen het liedje startte begon Andreas te lachen. “Dat liedje is zo stom!”� lachte hij. “Weet ik,”� zei ik met een grijns. “Kom doe mee,”� lachte ik en ik trok hem recht.
“Pizzahut de Pizzahut, Kentucky fried chicken en de Pizzahut de Pizzahut de Pizzahut, Kentucky fried chicken en de Pizzahut McDonald’s, McDonald’s, Kentucky fried chicken en de Pizzahut, McDonald’s, McDonald’s, Kentucky fried chicken en de Pizzahut.”� Zong ik al lachend. Toen het liedje half weg was kwamen Makbule en Bill binnen. “Wat is dit?”� vroeg Bill. “De pizza hut, doe je mee?”� vroeg ik. Makbule kwam al lachend langs me staan om mee te doen. “Welke taal zingt die gast?”� vroeg Andreas aan Bill. “Idunno, moet je aan die mensen vragen,”� zei hij en hij wees onze richting. “Nederlands,”� lachte ik. “Dit is te erg voor woorden,”� mompelde Bill. Andreas was al lachend mee komen doen. Ook Danny en Tosca hadden het liedje gehoord en kwamen mee doen. “Help!”� tierde Bill. Ik lag plat van het lachen en Makbule zorgde ervoor dat Bill mee deed. Toen het liedje was afgelopen sleurde Bill Makbule mee, hij wilde zo snel mogelijk hier weg.

Eens terug in de tourbus was het veel rustiger. De pizza hut had plaats gemaakt voor een liedje dat Andreas leuk vond. Ik keek even rond. Makbule en Tosca zaten met open mond naar Spongebob te staren, Danny met mond dicht. Bill zat weer op zijn laptop te tokkelen. En waarschijnlijk zaten Tom, Georg en Gustav in de loungeroom spelletjes te spelen. Tom was opvallend stil, niemand leek zich zorgen te maken, dus liet ik het ook maar met rust. “En wie is dit ook al weer?”� vroeg ik. “Prince,”� zei Andreas. “Ik ga er met Bill en Tom naartoe, over een paar maanden,”� zei Andreas. Ik knikte. Ik bekeek het blad van het tourschema. We waren nu op weg naar Lyon, dat ligt ook ergens in Frankrijk. Het concert in Lille was goed gegaan vind ik. In your shadow was echt weer zo prachtig gebracht. Dat nummer vind ik nog steeds erg emotioneel. “Waar denk je aan?”� vroeg Andreas. “Aan een liedje,”� gaf ik toe. “Welk?”� vroeg hij. “In your shadow,”� zei ik. “van Tokio Hotel?”� Ik knikte. “Zet eens op.”� Ik deed wat hij zei en zette het nummer op, live versie. Ik ging helemaal in het liedje op. “Zet die gore stem af!”� hoorde ik Bill roepen. Ik en Andreas keken elkaar aan en begonnen te lachen. “Hij zal nooit veranderen,”� grinnikte Andreas. Ik kreeg plots een heel goed idee. “Hoezo?”� vroeg ik. “Vroeger zat hij altijd te zeuren dat hij een lelijke stem had enzo,”� lachte Andreas. “Vertel me meer,”� zei ik met een grijns. Andreas kreeg me door en vertelde een verhaal van de basisschool.

Reacties: