FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Eight

Oke even voor de duidelijkheid ;a
de schuine tekst is iemand anders dan Charlotte.
Het is misschien een beetje verwarrend.

Wanhopig drukte ik voor de vierde keer op het groene knopje van mijn telefoon. Zoals bij de drie voorgaande keren werd de verbinding meteen verbroken. Gefrustreerd gooide ik mijn telefoon door de auto. Elena bukte net op tijd om het vliegend object te ontwijken.
‘Rot kerel’ brieste ik ‘Hij weet dat ik ongerust ben en hij duwt zijn telefoon gewoon uit.”� Ik startte de auto en baande ons een weg richting de stad.
“Charr hij zit vast in de les zoals elke normale tiener van onze leeftijd. Hij belt straks vast terug, geloof me.”� Ik voelde Elena’s hand op mijn bovenarm.
“Het komt goed.”� Ze glimlachte.
Ik haalde diep adem en verdrong de tranen die zich in mijn ogen opdrongen.
“Oké dan, ik beloof dat ik er vandaag niet meer over in zal zitten.”� Elena keek me even met een bedenkelijke blik aan.
“Belooft, Elena.”� Zei ik al grijnzend op een zangerig toontje. En draaide de radio wat harder.

Mijn ogen volgde schichtig de auto’s die voorbij raasde terwijl ik verveeld op de leuning van de een parkbankje zat. Een voorbijrijdende vrachtwagen versperde enkele seconde mijn zicht en het was toen dat mijn oog op haar viel. Een paar honderd meter bij mij vandaan, aan de overkant van de straat stond ze nonchalant tegen een auto geleund. De manier waarop ze daar stond maakte al snel duidelijk dat de luxe auto wel van haar moest zijn. Bij alleen het zien van haar achterkant schakelde mijn hartslag een versnelling hoger. Ze had een prachtig figuur en haar lange haren krulde speels over haar schouders heen. Automatisch ging ik rechtstaan om haar beter te kunnen bekijken. Alsof ze het doorhad draaide ze zich om en keek me recht aan. Ik voelde al mijn spieren in mijn lijf verstijven bij het zien van haar volmaakte poppengezichtje. Elk lijntje en elke vorm was perfect. Ze kwam dichter en glimlachte. Zonder het zelf te beseffen werden mijn ogen naar die van haar toe gezogen. Prachtige donkerbruine ogen die me aanstaarde.

Ik voelde nog eens aan de stof die zich in de winkeltas op mijn schoot bevond.
“Het staat je zo goed. Je gaat echt schitteren vanavond op het feest.”� Grijnsde Elena terwijl ze met onze koffies naar het tafeltje kwam gelopen.
“Ik weet het, ben er echt blij mee.”� Glimlachte ik. “En trouwens die van jou is zeker zo mooi. Wí­j gaan gewoon echt schitteren vanavond.”� Elena lachte en zo ging het een tijdje door. We haalde nog wat herinnering van vroeger op, diegene die we ons tenminste nog konden herinneren en ik kreeg ook het verhaal achter Jeremy te horen. Hij was blijkbaar vlak na de begrafenis van zijn ouders naar een kostschool in canada vertrokken. Hij wilde het zelf om alles te verwerken. In ieder geval dat is wat hij zei. Volgens Elena is hij daar in Canada helemaal kopje onder gegaan. Op school is hij betrapt op het verhandelen van drugs en een andere soorten pepmiddelen maar hij beweert stellig dat hijzelf nooit gebruikt heeft.
“Maar is nu alles terug goed?”� Ik wist dat mijn stem bezorgd klonk. Het is en blijft mijn kleine neefje waar we over praten.
“Volgens de directie van die school daar was hij buiten die drugs een voorbeeldige student. Maar ik weet niet of hij erover is. Hij beweert zelf van wel maar ik weet het niet Charlotte. Hij is zeker niet mijn broertje van vroeger. Maar ik ben waarschijnlijk ook niet de zus die hij had.”� Ze friemelde wat aan de zoom van haar jas en wist zichzelf duidelijk geen houding te geven.
“Geef het wat tijd Elena. Het is zeker niet voor niets dat hij naar Canada is gegaan. Hij had tijd voor zichzelf nodig en als je wil, wil ik wel met hem praten. Misschien dat hij tegen mij wel iets zegt. Ik ben toch een soort van buitenstaander.”� Dat laatste sprak ik met best veel moeite uit. Het was hard om het onder ogen te zien. In Atlanta had ik niemand meer of daar begon het dan toch aardig op te lijken. En hier was het al niet veel beter. Ik kan niet zeggen dat ik hier veel mensen ken of al echt vrienden heb. Ik schrok op uit mijn gedachte toen Elena ineens recht stond.
“Even naar de wc.”� Zei ze vluchtig en beende op sneltempo weg.
Dat is duidelijk dringend grijnsde ik bij mezelf en nipte van mijn koffie die nog een beetje te warm was. Ik gluurde nog een keer in mijn winkel tas. Ik was echt zo blij met mijn jurk. Hij was prachtig blauw en zou perfect staan bij mijn ketting die ik van David had gekregen. In een reflex greep ik naar mijn nek die nogal bloot aanvoelde. Ik voelde de rillingen over mijn rug lopen toen ik constateerde dat het zilveren hangertje met het steentje weg was.
In paniek doorzocht ik snel mijn handtas en mijn jaszakken. Niets.
De winkeltas. Het moest in de winkeltas zitten. Het is vast met het passen aan de jurk blijven hangen, het kan niet anders.
Zonder mij zorgen te maken over de staat waarin mijn jurk na mijn zoektocht zou verkeren sleurde ik hem uit de winkel tas en schudde hem wild uit in de hoop dat ik iets zou horen vallen. Niets. Ik speurde elk mogelijk kantje en hoekje van de winkeltas uit maar ook weer geen ketting. Ik propte de jurk terug in de tas.
Ik probeerde me te concentreren op de weg die ik had afgelegd en waar ik het verloren zou kunnen hebben. Ik nam mijn handtas, de tas met de jurk en mijn koffie mee en liep richting de dames toiletten. Elena moest nu meekomen om mijn ketting te gaan zoeken. Ik moest hem echt terug vinden.
Ik ging de hoek om richting de toiletten toen mijn benen het bewegen staakten. Vlak voor de uitgang stond Elena met een man te praten. Ik zag alleen zijn achterkant maar ik zag genoeg. De leren jas en het ravenzwarte haar waren uit duizenden te herkenen. Hij leek wel alsof hij mij hoorde want hij draaide zijn hoofd langzaam om terwijl hij iets in Elena’s hand liet vallen.
Ik voelde de koffie uit mijn handen glijden bij het zien van zijn gezicht. Wat deed deze man toch met mij. Ik moest hier weg.
Ik trok mijn blik weg van zijn gezicht en zette mijn koffie op een tafeltje dat ik passeerde. Ik was duizelig en wilde zo snel mogelijk naar buiten.
In het voorbijgaan nam Elena mijn arm vast maar in plaats van dat zij mij tegen hield trok ik haar mee naar buiten. Ik liep naar mijn auto en leunde tegen de motorkap.
“Charr wat doe je nou? Die man was zo vriendelijk om je kettinkje aan mij terug te geven. Hij had het blijkbaar zien vallen.”� Elena keek me verward aan.
Ik nam met moeite een teug lucht. “Wie was dat?”�
“Dat. Uhm. Dat weet ik eigenlijk niet.”� Elena keek bedenkelijk terug richting de koffiebar.


Haar lippen voelde zacht aan. Dit was verkeerd dat wist ik maar ik kon me niet verzetten. Ik voelde een vloeistof aan mijn lippen en likte eraan. Het smaakte bitter maar iets in me zei dat ik het wel lust. Haar lippen kusten de holtes in mijn nek terwijl een rilling over mijn rug rolde. Van het ene op het andere moment schoot een helse pijn door mijn nek. Ik wilde me verzetten maar het kon niet, het mocht niet. Ik zakte steeds dieper weg in een roes tot bijna alles gevoelloos werd. Het laatste wat ik voelde waren de wervels van mijn nek die uit hun vaste plek schoten gevolgd door duisternis.

Reacties: