FanFic.nl

Bite [Vamps]

Melancholy [56]

Ik had gelijk. Zo fantastisch ben ik dan. Ik had gelijk.
Maar ik kan er niet van genieten. Ik kan geen vreugdedansje doen en zeggen 'Zie je wel? Ik had gelijk.', want ik mag dan wel gelijk hebben, veel heb ik er nu niet aan. Julia is weg.
Natuurlijk, ik kon een flink aantal liters bloed van die Billgast opzuigen, voor ik door Huyen haast onthoofd werd, maar Julia heb ik moeten loslaten. Die zit nu ergens, en ik heb de fut niet haar te gaan zoeken.
Stefano en Makbule hebben genoten van het vechten, maar het bittere verlies doet toch pijn. Niet dat zij er veel van zouden kunnen hebben meepikken. Julia's kracht aftappen, alles rechtstreeks mijn lichaam in, en dan zou ik de oppermacht worden. Zij zouden mijn rechterhanden worden, genieten van macht en aanzien, maar ze zouden voor eeuwig naar me moeten luisteren.
Stefano zou dat nog kunnen. Hij luistert al heel zijn leven naar mij, al is het de afgelopen jaren steeds erger geworden met mijn commando's. Makbule is zo'n persoon, die nooit naar me zal luisteren. Haar zal ik dus als gelijke moeten behandelen. Zucht.
Ik zit op mijn bed, staar naar de muur voor me en naar de laatste restanten van mijn kledingkast, die ik uit woede in tandenstokers heb veranderd.
Er wordt op de deur geklopt, ik spits enkele seconden mijn oren. Een hartslag, stromend bloed, een raspende ademhaling. Ster.
'Binnen.' roep ik, de deurkruk draait en de deur gaat piepend open. Haar hoofd verschijnt, een ietwat bezorgde blik in haar ogen maakt me boos. Ze moet niet bezorgd zijn om mij. Niemand moet dat zijn. Ik ben - for God's sake! - een vampier.
'Wat is er?' vraagt ze, haar stem zacht en nauwelijks hoorbaar. Ze stapt verder de kamer in, kijkt niet eens raar op als ze mijn ex-kledingkast in kleine snippers en stukjes over de hele kamer verspreid ziet maar loopt gewoon meteen op me af. Ze ploft naast me neer op de sprei van mijn bed.
Ik voel me steeds bozer worden. Alsof ik er zelf nog niet genoeg van afzie, moet ik het nu ook nog eens gaan uitleggen. Aan de schoonzus van mijn ontsnapte prooi.
'Alles is mislukt. Maar ik herpak me binnenkort wel weer.' verzucht ik. In haar ogen glanst het soort oprechtheid, dat ik nog nooit eerder bij iemand anders dan Emira heb gezien. Haar hand wrijft voorzichtig en terughoudend over mijn arm, maar de warmte doet eigenlijk best wel goed.
'Oom Demitri?' Haar adem strijkt over mijn gezicht, maar de bloeddorst blijft uit. Dat zal wel te maken hebben met het feit dat ik in amper een week twee keer bloed gehad heb.
'Vind je het erg dat ik wegga?' Ik schud mijn hoofd, kijk haar aan en zie dat ze naar me toebuigt. Haar armen om mijn middel, haar wang op mijn schouder.
Onwennig, ongemakkelijk, ongepast. Maar ik wrijf toch met mijn handen over haar rug en druk mijn gezicht tegen haar schouder.
'Ik hou nog wel van je, hoor. En ik kom nog wel eens terug.' zegt ze en staat recht, mijn armen zakken naar beneden. Ze stapt de kamer uit, de deur klikt zacht weer in zijn omkadering.
Ik draai me om, leg mijn armen op de vensterbank en staar naar buiten. Het is nog steeds donkergrijs buiten, en de ramen zijn ijskoud. Kristalletjes van ijs hebben zich in de hoeken tegen elkaar en tegen het glas aan geplakt.
Ik heb het nauwelijks door als mijn vuist het glas verbruizelt, de scherfjes in een waterval over me heen storten maar niet eens een krasje achterlaten.
Die Mitch. Haar broer. Hij, hí­j is de schuld! Hij ging naar Tom, iets anders kan niet. En hij hielp Julia ontsnappen.
Hij zal boeten. Oh, hij zal pijn hebben. Maar doden doe ik hem niet, want Ster is er nog. Pas als die twee niet meer samen zijn, zal ik hem voorgoed van de aardbodem vegen.
Gekraak, van gras dat plat getrapt word. Mijn blik glijdt naar beneden, ik zie Ster door de tuin lope, met haar bagage achter haar aan slepend.
Ze draait zich om, kijkt weeral niet verbaasd als ze ziet dat ik weer wat vernietigd heb, en zwaait.
Haar glimlach geeft me moed, wonder boven wonder. Ik kan dit! Ik, en niemand anders, zou het al zo lang hebben volgehouden. En nu zal ik alle verwachtingen overtreffen, en niet De Uitverkorene zal de wereld regeren. í�k zal dat doen. Ik, en ik alleen. Niemand op mijn weg laat ik heel. Ní­emand!
Maar als Julia... Oh, het is hopeloos. Ik heb haar zien veranderen, exact zoals het had moeten gebeuren. In dat korte moment, dat nauwelijks een minuut geduurd heeft, is ze zo'n honderd keer sterker geworden. Ik zag haar ogen. Paars.
Een diepe zucht, het enige geluid dat ik voor een mometje hoor. Genoeg om mijn gedachten te ordenen. Want wí¡t moet ik doen?
Het is nu zonder twijfel dat Julia sterker is dan mij. Maar ze heeft haar krachten, die ook deels in haar nadeel zullen spreken. En het beste van dat alles is dat ze niet weet welke krachten ze krijgen zal, want ik loog. Glashard heb ik gelogen. En nu weet ze niet wat ze kan verwachten.
En Huyen zal proberen. Oh ja, zo'n goedzak is hij wel. Hij zal op research gaan, maar hij zal er nooit achter komen, want hij heeft mí­jn boek niet.
Nee, en zo lang hij die niet heeft, zal Julia er in haar eentje achter moeten komen. En zo lang heb ik de tijd om haar weer gevangen te nemen. Op het meest ongewenste en onverwachte moment zal ik er staan, en dan sla ik toe. Ze zullen te laat zijn. Allemaal zullen ze te laat zijn.
Ik zal haar hebben, en ik zal haar haar krachten afpakken. En dan vermoord ik haar, want dan is ze niets meer waard.
Als Julia uit de weg is geruimd, kan ik op zoek naar Emira. En vinden zal ik haar. Voor eeuwig zullen we samen leven, als twee oppermachtige en superieure wezens.
En de wereld zal van ons zijn!

Reacties: