FanFic.nl

Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}

11. Waiting for just a little sign

Nooit gedacht dat het wederzien met Embry zo moeilijk kon zijn, Emma hebben we naar Emily en Kim gebracht, die bij Kim thuis zijn gebleven. Verder is het best vol in de woonkamer, ook al is het er doodstil. Ironisch… Embry ligt op de bank, zijn ogen gesloten terwijl ik naast hem zit en mijn vingers zacht over zijn hand strijk. Dokter Carlisle Cullen, of dokter Hoektand zoals Jake hem liever noemt, is net geweest en heeft de kogels uit Embry’s lichaam gehaald. Da’s toch wel handig dat we zo’n onnatuurlijke dokter in de buurt hebben hier, als Carlisle er niet was geweest. Nee. Stop. Niet aan denken. Niet nu. Niet nu het nog niet helemaal zeker is of hij wel weer helemaal de oude wordt. Het soms zachte gekreun van Embry is het enige dat de stilte nog weleens doorbreekt. Ik ben vastbesloten hier te blijven tot hij wakker wordt na alle pijnstilling die Dr. Cullen hem gegeven heeft. Een paar van de jongens vertrekken als het donker begint te worden en uiteindelijk zijn alleen Jake en ik er nog. Billy is even weg, ik weet eigenlijk niet eens waarheen en Drew is bij Leah thuis. Emma is nog steeds bij Kim, daar blijft ze een nachtje logeren. Ik hoop dat ze zich goed gedraagt, maar ik ben blij dat ik nu één nachtje niet op haar hoef te passen, en al helemaal dit nachtje niet. Ik staar in gedachten verzonken naar Embry’s van pijn vertrokken gezicht, zo graag wilde ik hem terug zien en nu had ik gewild dat ik hem niet nu al zou zien. Liever had ik dat hij nog in die stomme oorlog was, ongedeerd en dat hij heelhuids terug zou komen als de oorlog afgelopen was. In plaats van halverwege de oorlog terug, gewond en in levenskritieke toestand. Ik haal diep en schokkerig adem, hopend dat de tranen uitblijven. Ik ben gewoon nog niet in staat geweest tot huilen, het is gewoon niet mogelijk als ademhalen al haast onmogelijk is en je alles wí­l doen, maar niks kí¡n doen. Embry’s lippen vormen geluidloze woorden en ik kijk hem met een blik vol pijn aan. ‘Het komt goed,’ fluister ik. ‘Het komt goed.’ Met deze woorden probeer ik hem en mezelf eigenlijk ook, al de hele middag te kalmeren. Het lijkt niet echt te helpen, maar ik sta mezelf niet toe iets anders te denken en hoop dat mijn stille smeekbedes gehoord worden, door iemand, iemand zonder naam misschien, maar iemand wat kan redden wat me zoveel lief is… Iemand… ‘Misschien moet je gaan slapen?’ stelt Jake zacht voor. Hard praten lijkt hier een soort vloek, zachte woorden zijn al bijna teveel voor onze pijnlijke gedachten. Ik kijk opzij naar Jacob en zie dezelfde uitdrukking die waarschijnlijk ook op mijn gezicht ligt, alleen is hij bezorgd om zijn beste vriend en niet om de liefde van zijn leven die hier op sterven ligt… ‘Denk je…?’ vraag ik zacht. Het is een vraag die heel de middag al op ieders tong brandt, maar die niemand durft te stellen, bang voor het mogelijke antwoord. Jake zegt even niks en zijn antwoord klinkt licht gefrustreerd. ‘Ik weet het niet. Maar het moet, hij zal het halen.’ Jake’s vuisten zijn gebald en ik trek mijn mondhoek even omhoog om te laten zien dat ik er hetzelfde over denk. Een zachte, gepijnigde, maar fluisterende stem schrikt me plotseling op. ‘Liv,’ heel zacht fluistert Embry mijn naam. Ik pak zijn hand steviger vast in mijn handen, zijn huid voelt koel. Veel koeler dan normaal. ‘Embry, kan je me horen?’ vraag ik zacht. Mijn stem klinkt gebroken. Heel licht knikt hij. ‘Het komt goed, je mag niet opgeven,’ fluister ik. Hij knikt weer en heel even krullen zijn mondhoeken in een heel flauw aftreksel van een glimlachje. ‘Is het een jongen of meisje?’ vraagt hij nauwelijks hoorbaar. Een klein glimlachje speelt ook over mijn gezicht en ik proef het zout van mijn tranen op mijn lippen. ‘Het is een meisje, Emma Lynn Call, ze lijkt op je,’ fluister ik. Hij knikt weer en opent zijn ogen dan een heel klein stukje. Het bruin staat gepijnigd, maar ik voel een scherpe steek van warmte door me heen gaan. Nooit had ik gedacht de vertrouwde kleur van zijn ogen nog te zien. Ik strijk met mijn hand over zijn voorhoofd. ‘Slaap maar, je moet uitgeput zijn. Ik ben hier,’ zeg ik warm en zacht. Embry knikt weer nauwelijks zichtbaar en al snel wordt zijn ademhaling rustiger. Ik draai mijn hoofd weer naar Jacob. Ook op zijn gezicht ligt een klein glimlachje. Wie had gedacht dat hij ooit nog wat zou zeggen? Ik niet in elk geval en ik besef nu pas hoe erg ik er al op gerekend had dat hij dood zou gaan, niet dat het gevaar nu geweken is, maar het feit dat hij wat kon zeggen en de adembenemende seconde dat hij zijn ogen open gedaan had, voelden goed. Als klein teken van leven, in de eens zo levendige jongen die hij geweest was en als het goed is snel weer zal zijn. De deur van de woonkamer gaat voorzichtig open en Drew rijdt Billy naar binnen. Beiden kijken ze vragend als ze plaats nemen om de bank. ‘Hij was net heel even wakker,’ zeg ik zacht terwijl ik met mijn vingers over zijn hand strijk. Drew geeft een klein kneepje in mijn schouders en glimlacht me bemoedigend toe. Jake naast me geeuwt en ik merk dat ik zelf ook doodop ben, maar ik moet en zal wakker blijven. ‘Hoe laat is het?’ wil ik weten. Billy kijkt op zijn horloge. ‘Drie uur.’ Ik knik. Wo. Wacht even. Ik zit hier al minstens vanaf drie uur vanmiddag en het enige teken van leven dat Embry heeft laten zien is een beetje praten en zijn ogen een stukje openen. Billy rolt de kamer uit, gevolgd door Drew, beiden gaan ze naar bed. ‘Wil jij niet slapen?’ vraag ik aan Jake, maar hij schudt zijn hoofd. ‘Nee, ik voel me niet zo moe. Wil jij slapen?’ Ik denk even. ‘Ik zou moeten slapen, maar ik ga niet slapen. Ik wil niet slapen, en ik kan niet slapen zolang ik niet weet of het goed met hem gaat,’ besluit ik. Jake knikt. ‘Kan ik een deken voor je halen ofzo?’ vraagt hij terwijl hij opstaat om zich krakend uit te rekken. Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, dank je.’ Dit belooft nog een lange, hele, hele, héle lange nacht te worden.

Reacties:

realMe zei op 25 okt 2010 - 10:48:
wow, halleluia. dit is niet normaal.
heel mooi.
laat hem please beter worden. please, please, please.
snel verder
ben zo benieuwd
xxx

Reactiongirl zei op 24 okt 2010 - 18:34:
...

...

Ik weet gwn niks te zeggen behalve dit: Snel verder!!!
xx

Hermelien zei op 24 okt 2010 - 18:08:
wauw !
Je weet intussen dat ik je verhaal prachtig vind :p
Maar dit stukje was echt WAUW !