FanFic.nl

The Jesus Of Suburbia

American Idiot

Ik keek voor me uit, de straat op. Er stroomde modder en ander spul uit een overstroomde put. Blugh.
Ik dacht aan gisteren. De nieuwe president was bekend geworden. Na Obama, een goeie gozer, zo zag ik hem, was Marcus Gasman president geworden. Een veel minder goeie gozer.
Hij woonde nog geen dag in het Witte Huis, of hij had al een kerncentrale geopend. Om kernwapens te maken om het “kwaad”� te bestrijden.
Die gast had teveel Star Wars gezien.
En het erge nog: het hele land juichte hem toe. Want: “Het is weer n’s wat anders dan die zoetsappige man als president.”� Een paar jaar geleden waren ze nog dolblij met een minder sadistische president. Raar volk hoor, die Amerikanen.
Blij dat ik daar nooit bij ga horen. Goed, ik ben Amerikaan, maar nooit zó eentje. Ik ben niet corrupt, heb een hekel aan dat soort dingen… En eigenlijk is die man niet eens de baas van Amerika. Dat is de media.
Echt iedereen is voorzichtig, bang om iets verkeerd te doen. Bang dat de media het publiceert. En dat is ook één van de redenen waarom ik en mijn bende hier de veiligheid bewaken. Ik zou heel wat liever een wat ruiger leven hebben- dat gaat helaas niet. We worden in de gaten gehouden door de smerissen uit de echte stad, de New York City die over de wereld zo beroemd is.
Onze bende wordt door iedereen gerespecteerd hier. Vooral omdat vóór onze bende voor de veiligheid ging zorgen, elke maand wel een slachtoffer viel door een kogel afgevuurd door een smeris die opzoek was naar drugs in de drugsoorlog- zo was mijn vader ook omgekomen. Oh, er was nog wel sprake van drugshandel, hoor. De politie dacht alleen van niet. En dus waren we veilig, er waren geen invallen meer.

Ik wierp een blik op mijn gebutste horloge. Vijf voor acht ’s avonds. Om acht uur moest ik op mijn “basis”� zijn, midden in onze wijk, waar de samenkomsten van onze bende waren.
Ik zuchtte van verlichting (eindelijk weg uit dit vervloekte huis,van mijn familie), stond op en liep naar de voordeur. Ons huis had maar één verdieping, vandaar dat ik vanuit mijn slaapkamer geen trap af hoefde te lopen.
‘Ga je weg?’ vroeg mijn kleine zusje, Penople. Zij was de enige in mijn familie waar ik om gaf. Misschien omdat ze me begreep, en ik haar. Brad deed dingen met haar die niet gezond zijn. Ik wist het, het was ons geheim. Als we het ook maar tegen iemand zouden vertellen zou Brad het verleden weer laten opleven, en de vroegere drugsoorlog die hier gaande was weer op laten leven. Dat had hij gezegd tegen Penople. Ik knikte.
‘Maar ik ben vanavond weer terug,’ antwoordde ik. Ze knikte.
‘Tot vanavond.’

Ik stapte de zomerzon in. Het was lente, en er woei een fris briesje. Ik sloeg mijn oude jack dichter om me heen.
Halverwege kwam ik Tunny tegen.
‘Hé, maat!’ begroette hij me. We sloegen onze vuisten tegen elkaar en daarna tegen elkaars schouder, als wijze van handgroet.
‘Vandaag kwam dat nieuwe jochie toch?’ vroeg Tunny. Ik knikte.
‘Ja. Hij schijnt Mike te heten. Ben benieuwd of het zo’n schijtluis is, of iemand die we écht kunnen gebruiken.’ Daarmee bedoelde ik dus dat of hij niets durfde en dus ook niet kon helpen met opstandjes de kop in te drukken en drugsdealers die teveel op gingen vallen een toontje lager te laten zingen, of iemand die dat wel kon.

Na ongeveer drie minuten lopen waren we in het centrum. Hier stonden de armoedige huisjes het meeste op elkaar gepakt. Mijn bende was al bij elkaar.
Mattew had zijn handen op de schouders van een twaalfjarige, kleine, jongen gelegd. De jongen, die Mike moest zijn, keek een beetje schichtig om zich heen. Vooral toen hij Heather aan keek, kromp hij in elkaar. Heather was nogal een gothic met een vleugje punk. Vooral haar ene blinde oog boezemde vele mensen angst in.
Mary Jane kwam naar voren lopen.
‘Jimmy, dat werd tijd,’ zei ze voor ze me een kus gaf. Ik kuste haar terug.
‘Maar ik ben er,’grijnsde ik. ‘En we moeten een nieuwe inwijden.’ Mijn blik gleed naar Mike. Hij zag eruit als een schijtluis. Maar geef nooit toe aan je eerste indruk, dat had ik inmiddels al wel geleerd.

Reacties: