FanFic.nl

»×Fantastic Two׫

What did you say?!

-Tom-

“Ik heb je gehoord!”� kerm ik met een hese ochtendstem en sla wild met mijn arm in het rond, in de hoop om iets te raken wat die helse pieptoon van de wekker doet kappen. Een zucht van opluchting laat ik vrij, als de piep ruw wordt onderbroken door een voltreffer van mijn hand op de wekker. “Rust,”� murmel ik met mijn hoofd onder mijn kussen en de dekens ver over mijn hoofd getrokken. Mijn ochtenddreadlocks steken er bovenuit en pieken alle kanten op.
Waar was ik? Oja! Ik probeer ongestoord weer verder te dromen, wat nu meer op fantaseren gaat doelen, over een meisje die ik laats nog bij me over de vloer had. Veel kans heb ik niet om nog te herinneren welke haarkleur ze had, of ik hoor de wekker alweer. Klote snooze! “KAPPEN!”� schreeuw ik brak en bal mijn vuisten onder mijn dekens en voel hoe mijn korte nagels diep in mijn palmen priemen. Een overweldigend geluid overschrijdt mijn geblèr zonder enig probleem en laat me van de schrik en gróte verbazing stoppen. Klaarwakker komt mijn hoofd onder mijn kussen vandaan om vervolgens verbaasd om te kijken waar die knal vandaan kwam.
“Gott,”� kan ik alleen maar uitbrengen en laat mijn ogen vergroten, in de hoop het beter te snappen, want dat doe ik namelijk nu niet. Naast mij ‘lag’ mijn wekker op het houten nachtkastje. Níº zie ik alleen nog maar een paar overgebleven restjes liggen van wat ooit de wekker was. Een donkere rookwalm kringelt omhoog en dringt diep mijn neusgaten in. Jakkes, het meurt naar gesmolten plastic! Vies went ik me weg van de ontplofte wekker en laat mijn hoofd met een zucht terug in de kussen verdwijnen. Heb ik té veel apparatuur aangesloten op het stroomnetwerk dat er kortsluiting is ontstaan? Zal dan wel. Ik probeer terug mijn slaap te hervatten.
“NEIN!”� Een ijselijke kreet dreunt door mijn slaaphoofd en ik weet gelijk al dat het Bill zijn noodalarm is. “TOM!”� komt erachteraan en gelijk vliegt, mijn net nog gesloten deur, open met een onschatbare snelheid en knalt tegen de muur.
“Ook goedemorgen,”� geeuw ik en besluit om maar weer recht te gaan zitten omdat ik nu officieel weet dat de ‘nieuwe’ dag toch écht is aangebroken.
“Mijn haar!”� krijst hij op een oorverdovende hoogte en zwiept hysterisch met zijn hand voor mijn neus.
“Wat is er allemaal? Het is ochtend weetje,”� kreun ik en onderdruk moeilijk een volgende geeuw.
“Kijk dan!”� Ruw stop ik zijn zwaaiende hand voor mijn neus, door zijn pols te grijpen.
“Zo, nu kan ik eens rustig kijken.”� Even bestudeer ik het en kom dan tot de conclusie: “Ja, dat is een plukje haar van jou.”� Zijn ogen rollen bijna uit zijn hoofd door mijn woorden.
“Tomi, kijk dan!”� Hij drukt het plukje haar nu letterlijk in mijn gezicht. “Klootviool, dat is koud!”� brul ik en went mijn gezicht van de temperatuur die vér onder de nul lijkt te zijn.
“Dat bedoel ik dus! Het was bevroren toen ik gefrustreerd mijn haar niet in model kreeg!”� tiert hij en begint wat van een been naar de andere been te hupsen. Dat doet hij altijd als hij niet wat hij met iets moet.
“Wat in godsnaam heb je gebruikt? Ik bedoel, heb je dus écht je haar bevroren? Met welk spul?”� vraag ik verwonderend en bekijk opnieuw de bevroren zwarte lok.
“Hoe moet ik dat weten? Het gebeurde, opeens?”� Hij weet zichzelf niet meer te bedaren, dus ik trek hem maar naast me op bed en wrijf kalmerend over zijn schouderbladen.
“Tom, ga je mij raar vinden als ik je iets ga vertellen?”�
“Nee, waarom?!”�
“Omdat het niet ‘normaal’ is,”� fluistert hij en begint wat naar zijn bevroren lok te staren tussen zijn vingers.
“Zijn wij ooit normaal geweest? We worden gepest op school, remember?”� Hij knikt kort en zucht diep.
“Ik-ik denk dat ik het heb bevroren.”� “-Maar onbewust!”� roept hij er nog vlug achteraan en kijkt mij aan. Hopend om enig begrip van mijn gezicht af te lezen. Op dit moment weet ik niet wat te denken. Hij heeft het bevroren, hoe?
“Haal je een grapje met mij uit?”� is het enige logische wat ik eruit kan krijgen, het kan toch niet echt zijn?
“Je gelooft me niet,”� piept hij nu bijna onhoorbaar en laat zijn hoofdje nog iets meer naar beneden buigen, wat laat zien dat hij gekwetst is.
“Billy, leg het mij dan wat beter uit,”� bedaar ik hem en laat mijn hand van zijn schouder naar zijn uitstekende knie glijden en knijp er zachtjes in. Zijn zoveelste zucht laat hij vrij.
“Je weet dat ik altijd wat eerder opsta om mijn ogen en haar in orde te maken, maar mijn haar had weer eens last van een bad hair day en wilde dus niet zitten hoe ik het wilde. Mijn frustraties werden té hoog en ik kneep uit woede mijn ogen dicht. Je wilt niet weten hoe verbaasd ik keek in de spiegel toen ik zag aan mijn spiegelbeeld dat een pluk rechtovereind stond. Verwonderd ging ik eroverheen, maar toen gebeurde het ergste, het brak af! Ik begon te gillen. Je weet: mijn haar is mijn alles! En dat heb ik nu geruïneerd!”� Wanhopig zoeken zijn ogen naar enig contact met de mijne.
“Je hebt het dus serieus bevroren uit woede?”�
“Denk het,”� murmelt hij en ik kan zien hoe zijn donkere ogen bedekt wordt door een wazige glans. Uit woede heeft hij dus zijn haar bevroren? Maar wacht eens even! Uit het niets schiet mijn wekker op in mijn gedachte. Resoluut verdwijnt mijn hand van Bills knie af en grijpt met mijn andere hand erbij, de wekker die gestopt is met smoken. Stomverbaasd bekijkt hij mijn wekker, wat geen wekker meer te noemen is. Ik houd alleen nog maar een gesmolten plaat vast met wat bedrading eraan vast gesmolten.
“Wat moet dat voorstellen?”� vraagt hij na een enkele minuut van bedenking om erachter te komen wat het dus moest wezen. “Dat, mijn broertje, wí¡s ooit mijn wekker tot dat het ontplofte,”� antwoord ik kalm en bestudeer mijn wederhelft zijn reactie op mijn antwoord, wat van zijn gezicht af te lezen is.
“Hoe is dat dan gekomen?”�
“Ik denk met dezelfde rede als bij jou haar.”�
“Bevroren?”�
Ik schud mijn hoofd van nee. “Ik werd ook boos en niet veel daarna ontplofte hij dus, maar mijn conclusie was daarbij dat het door een kortsluiting kwam?”�
Bill kijk bedenkelijk, wat te zien is aan zijn frons die op zijn voorhoofd is getekend. “Zou jij dan ook een soort van,”� hij bijt even op zijn lip, niet wetend of hij het durft uit te spreken.
“Wat?”� Dwing ik hem tot verder spreken.
“Een soort van ‘kracht’ hebben, zoals ik?”�

Reacties: