FanFic.nl

Fallen myself

57. The last time

Rebecca pov;
Het duurt ongeveer een halve week totdat ik helemaal opgeknapt ben. Ik heb heel mijn geheugen weer terug. Iets wat vooral Tom blij maakt. Dat betekent dat ik er niets aan over heb gehouden. De politie is nog wel een keer langs geweest. Met de videobanden hebben ze opeens genoeg bewijs om Frank op te pakken. Waarom ze hem nog steeds niet hebben is me een raadsel. David heeft ondertussen een andere band gevonden om tijdelijk het voorprogramma te spelen. LifeTime reist nog steeds mee. Zodra ik weer ben aangesterkt, mogen we gaan spelen. Dit is wel de grootste reclamestunt die er ooit is uitgehaald. Al de Tokio Hotel fans hebben er naar gekeken. Dat betekend dat het over de hele wereld bekeken is. Meer publiciteit kun je niet hebben. Er hebben meer mensen onze muziek gedownload. Er worden bestellingen uit allerlei landen naar onze cd’s gedaan. Ik loop naar het zitgedeelte van onze tourbus. John is nu extra voorzichtig geworden. Ook de jongens worden nu continu bewaakt. Iets waar ik ze niet over hoor klagen. Toch weet ik dat ze het niet leuk vinden. Het kleine beetje vrijheid dat ze hadden is hun afgepakt. Als Frank is opgepakt wordt dit alles veel minder. Hoe het ooit zo ver heeft kunnen komen, vraag ik me nog altijd af. Waarschijnlijk doordat ik neergestoken ben. De jongens begrijpen ook dat het gevaarlijk voor ze is. Dat ze geen andere keuze hebben. We willen niet weer een tijd in het ziekenhuis door moeten brengen. Op tv is er een of andere saaie film bezig. Het liefste wil ik nu in de andere bus zijn. Tom had er moeite mee toen ik in mijn eigen bus in moest stappen. Over de tijd dat ik in coma lag, wil hij met geen woord spreken. Ik heb uit Bill weten te krijgen dat Tom er echt niet tegen kon. Andersom zou ik het me ook niet voor kunnen stellen. Dan word ik wakker, weet ik ook niet meer wat er gebeurd is. Ik kijk een keer naar mijn ring. De avond herhaalt zich nog een keer in mijn gedachte. Tom is ook een veels te lief schatje. Het was zo romantisch. Alleen het einde van de avond had anders moeten zijn. Het had mooier moeten zijn. De bus rijdt hoor een kuil en ik voel het na schudden. Ik zie door het raam dat we een parkeerplaats oprijden. Als de bus net stilstaat ben ik er al uit. Tegen het protest van de rest in. Tom komt zijn bus ook al uit en vangt me behendig op. “Kunnen jullie nou geen paar minuten zonder elkaar.”� Ik schud mijn hoofd. “Georg. Ik ben net wakker, laat me die anderhalve week dan inhalen.”� “Je kunt tijd niet inhalen.”� “Maar wel gemiste tijd met Tom, als we eigenlijk apart hoorden te zijn.”� Op die opmerking heeft hij niets terug. Als we even later weer terug de bus in moeten, stap ik snel met Tom de bus in. “Rebecca jij moet de andere bus in.”� “Helaas is de bus net beginnen te rijden.”� Tom en ik verdwijnen richting het slaapgedeelte en laten ons de verdere dag niet meer zien.

Politie (vertellend) pov;
Ruud zit achter zijn bureau. De papieren van de zaak van Rebecca liggen voor hem. Ze heeft hun zoveel informatie achtergelaten. Alleen is die Frank nou onvindbaar. Waar kan een jonge jongen heen gaan. Hij stalkt ze normaal de hele tijd. Nu laten wij een wagen hen volgen en is hij nergens meer te bekennen. Er zijn ook mensen die zijn geboortestad hebben uitgekamd. Zijn ouders zijn meegenomen en verhoord. Niemand weet waar hij is. Maar een ding is zeker. Als hij opduikt, dan wordt hij zo gepakt. Over drie weken gaat Rebecca weer naar Duitsland. Op internet las Ruud net dat ze weer op mag gaan treden. Hij hoopte zo dat hij haar goed nieuws kan brengen. Er is alleen een geluk. Frank laat ook hun niets van zich horen. Er wordt op de deur geklopt. Ruud schrikt ervan. Dahlia komt binnen. Ze heeft het rapport van de afgeluisterde gesprekken op de telefoon van Frank bij zich. “Zit er nog iets belangrijks tussen.”� “Het gesprek van net.”� Ruud buigt zich over het mapje heen.

Frank belt
Danny: Hallo met Danny
Frank: Met Frank
Danny: Waar ben je man?
Frank: Waarom hebben jullie je opdracht nog niet uitgevoerd?
Danny: De politie zit ons op de hielen.
Frank: Wees ze dan te slim af. Alsof ze ons iets doen.
Danny: Als ze ons niets doen, waarom doe jij het dan niet.
Frank: Omdat ze alleen van mij weten dat ik erbij betrokken ben. Jullie kennen ze niet.
Danny: Frank, je lijkt steeds meer op een watje. Ik dacht dat je zo graag van die band af wilde
zijn. Doe het zelf maar. Wij doen niet meer mee.
Frank: Je kunt me hierin niet laten stikken. Je krijgt niets meer van je geld.
Danny: Ik vind wel een andere baan. Ik heb geen zin om vier bandleden te vermoorden.
Frank: Je vermoord ze niet. Ze vermoorden zichzelf.
Danny: Ik ga geen gebouw meer in brand steken voor je. Ik ga mijn neus nergens meer tussen
steken. Hoeveel je me ook bedreigt. Ik doe niets meer voor je. Op mijn hulp hoef je niet meer te rekenen. Ik zeg hetzelfde over de rest. We hebben je nooit sympathiek gevonden. En daarbij, wij houden ons normaal al met andere dingen bezig. Nog voordat je naar ons kwam.
Frank: Ik zal het onthouden en aan iedereen doorvertellen.
Danny: Ons imago is groter dan whatever jij kunt aanrichten.
Danny verbreekt de verbinding.
Frank: Heey durf je wel. Beetje idioot de hoorn neerleggen. Ik ga gelijk krijgen, geloof me
maar. Al laat iedereen me in de steek.

“Ik denk dat hij zich zelf nu weer in de spotlights moet gaan zetten. Zijn vrienden houden ermee op.”� “Het is alleen jammer dat je geen datums of daden hebt. Maar goed gedaan Dahlia. Dit is beter dan niets.”� “Moeten hun bodyguards op de hoogte worden gebracht.”� “Dat doe ik wel. Ga jij maar naar huis. Het is tenslotte al laat.”� Ruud pakt zijn mobiel en begint aan het gesprek met John.

De volgende ochtend komt Ruud wat later aan op zijn werk. Hij moest zijn zoontje nog even naar de crèche brengen. Op de weg was het wat drukker. Als hij naar zijn bureau kijkt ziet hij nog een stapeltje papieren. Dahlia was die ochtend juist wat vroeger begonnen. Ruud begint ze snel door te lezen. De laatste sms’jes trekken zijn aandacht.

Naar Rebecca:
Schat ik zou maar heel goed op die vriendjes van je letten. Voor zolang ze nog leven.

Naar 0655943529:
8975KJ69 17:49

Ruud kijkt verbaasd naar het sms’je. De nummers komen hem ergens bekend van voor. Dahlia komt binnenlopen. “Dus je bent er al en je hebt de sms’jes gezien.”� “Valt jou ook iets op aan die laatste.”� “Het lijkt me een postcode. Dus ik heb hem meteen nagetrokken. Het is van het hotel waar Tokio Hotel over drie dagen slaapt.”� “Welk land?”� “Duitsland. Ze maken eerst de tour af en de andere twee weken is het inhalen van de gemiste concerten.”� “Denk je dat Frank dan iets uit gaat halen?”� “Jammer genoeg wel. Ik hoop dat we zijn auto van tevoren al kunnen ontdekken. Dan hebben beide bands er geen last meer van.”� “Wat stel je voor om te doen?”� “Extra mensen om hem op te pakken. Misschien kunnen we hulp vragen aan het plaatselijke bureau. Ik hoop alleen dat er geen brand komt. Aangezien die Danny het daar gisteren over had.”� “Ik ga extra auto regelen.”� Na die woorden loopt Dahlia weg.

Op het moment dat Tokio Hotel drie dagen later in het hotel aankomt staat er al overal beveiliging. Ruud heeft David al op de hoogte gebracht van alles. Beide bands worden met extra begeleiding in een kamer opgesloten. De bands weten nog van niets. Ruud mag hen het goede nieuws gaan vertellen. Nouja goed, het is maar hoe je het bekijkt. Dus lopen Ruud en Dahlia nu de trap op. David heeft beide bands in een kamer gepropt, met de woorden spoedoverleg. Ze zitten ongeduldig naar hun manager te kijken als Dahlia aanklopt. “Ehm de reden dat jullie hier zijn, is omdat Frank vandaag een aanval gaat plegen. Als jullie bij elkaar zijn, zijn jullie makkelijker te beschermen. We hebben vernomen dat hij niet alleen zal zijn, maar een paar van zijn handlangers hebben afgezegd. Ze gaan er niet meer mee door. We proberen die mensen natuurlijk ook nog op te sporen. Dus wat er vanavond ook gebeurd, jullie gaan deze kamer niet uit. Alleen als er brand of zoiets is.”� Braaf knikken alle mensen in de kamer. Ruud loopt vervolgens weg om verder beneden alles te regelen. Als het allemaal geregeld is, is het wachten op Frank. Om precies 17:49 zien ze twee jongens elkaar in de struiken instructies geven. De ene jongen is Frank. Ze hebben ook nog een mobieltje vast. Ruud geeft het teken en de jongens worden omsingeld. Dan gaat alles heel snel. Een team gaat erop af en Frank wordt vrijwel meteen gepakt. De andere jongen weet te ontkomen en rent het hotel in. Niet veel later horen ze het brandalarm afgaan. Er komt rook de voordeur uit. In de verte zien ze de jongen weg sprinten. Snel pakt Ruud zijn mobiel en belt naar Dahlia. “Onmiddellijk het gebouw verlaten. Brand.”� Meer woorden waren er niet nodig. Hij hoopte zo graag dat ze er allemaal ongedeerd uitkwamen. Frank kijkt naar het gebouw en begint opgewonden te lachen. Ruud duwt hem de auto in. In de verte zijn de sirenes van de brandweer te horen.

Rebecca pov;
Nadat de agent is vertrokken duurt het ontzettend lang voordat we iets horen. Eigenlijk horen we niets. Het is ons verboden om uit het raam te kijken. Misschien zouden we ons zo verraden. Ik zit bij Tom op schoot. Ik voel dat hij gespannen is. Iedereen is gespannen. Niemand wil een herhaling van wat er al is gebeurd. We snappen ook meteen waarom er zo veel beveiliging in dit armzalige hotel is. Er zijn bijna geen kamers. Er is me zelf verteld dat alle andere kamers leeg zijn. En de hoofddoelen zitten nog in het hotel. Wat zou die agent bedoelen met brand of zo. Op dat moment horen we buiten veel kabaal. Niet veel later gaat de telefoon van Dahlia. “Naar buiten. En zo snel mogelijk.”� Meer zegt ze niet. Wij zijn al overeind gesprongen en Tom trekt me mee. Iedereen trekt elkaar mee. Dahlia loopt voorop en de rest volgt haar. Aan het einde van de gang komt een steeds dikkere rookwolk. Dat bedoelde hij dus met brand. Ik voel de greep van Tom versterken. Ik hoor mensen schreeuwen. De sirene van de brandweer. Ik versta alleen niet meer wat. Ik hoor Tom beginnen te hoesten. “Tom,”� gil ik. Zijn arm slaat onmiddellijk weer om me heen. Ik trek hem mee naar buiten. De rest ben ik allang uit het oog verloren. Ergens hoor ik Fleur gillen. Buiten staan Dahlia Georg en Gustav al. Claire en John lopen vlak achter me. Fleur komt in paniek naar buiten. “Waar is Bill?”� Tom kijkt om zich heen. “Ik weet het niet.”� Fleur begint te huilen. Voor ik er erg in heb, rent Tom weer naar binnen. “Tom,”� gil ik. Voor ik hem achterna kan gaan hebben de armen van John me al vast. “De brandweer is er al. Laat hun het opknappen.”� De mannen lopen naar ons toe. “Zijn er nog binnen?”� Ik knik. “Bill en Tom zijn nog binnen.”� De brandweermannen gaan ook meteen naar binnen. Mijn tranen lopen nu ook over mijn gezicht. Ik kruip naar Fleur en sla haar in mijn armen. “Ze komen er wel uit,”� probeer ik haar te troosten. Al klinkt mijn stem ook niet erg vast. We horen binnen allemaal gestommel. Er komen andere brandweermannen op ons af. “Jullie moeten hier weg. Er is instortingsgevaar.”� Fleur en ik blijven staan waar we staan. Er wordt aan ons getrokken, maar we verzetten geen stap. Op dat moment komen de andere brandweermannen weer naar buiten. Een van hen draagt een bewusteloze Bill. De andere ondersteunt Tom. Het roet staat op hun gezichten. Ik spring op en sla mijn armen om zijn hals heen. Zijn armen trekken mij ook extra stevig tegen hem aan. Samen lopen we naar de rest. Fleur blijft naar Bill kijken. Zijn borstkas gaat langzaam op en neer. Ambulancemedewerkers zijn al met hem bezig. De rest wordt ook allemaal onderzocht. Ik zie uit mijn ooghoeken Bill wakker worden en stoot Fleur aan. De lach die op dat moment door haar ogen heen gaat is wonderlijk. Bill kijkt verdwaasd om zich heen. “Wat…Oh.”� Fleur heeft zich op hem gestort, niet van plan hem achter te laten. “Waarom liet je los?”� “Ik..Ik weet het niet.”� Hij begint even te hoesten. “Jullie moeten hier weg.”� David komt naar ons toelopen. “Ik heb al een taxi en een ander onderkomen voor jullie geregeld.”� De andere agent komt er nu ook aan. “Zijn jullie oké.”� Kort knikken we. “Het spijt ons zo erg. Frank hadden we zo te pakken, maar die andere jongen is naar binnen gerent en heeft de brand aangestoken. Er zijn een paar agenten achter hem aangerend en ze hem uiteindelijk ook te pakken gekregen. Het bleek een medewerker van het hotel te zijn. De woorden dat Frank opgepakt is moeten even tot me doordringen. Mijn leven is eindelijk weer vrij. Toch komt de vreugde niet helemaal door. Het is waarschijnlijk het feit dat we veels te moe zijn. “Kom,”� zegt David. Loom staan we allemaal op en gaan in het busje zitten.

Reacties: