FanFic.nl

Undisclosed Desires'

Chapter- Nine

“Elena?! Waar is de krultang?”� Ik liet mijn stem door het huis weergalmen.
“Momentje, bijna klaar.”� Haar stem kwam van de badkamer. Ik liet me achterover op mijn bed vallen en greep mijn telefoon van het hoofdkussen. Twee gemiste oproepen en drie smsen van Tyler. Eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin meer om met Tyler te gaan. Hij werd echt te aanhankelijk en er was ook absoluut niets in hem wat mij ook maar aansprak. Hij had blijkbaar wat op mijn voicemail ingesproken en zijn smsen waren smeekbedes om hem terug te bellen. Ik verwijderde zijn bericht zonder er naar te luisteren. Mijn vingers gleden over de toetsen van mijn telefoon en vormde snel een bericht.
‘Het spijt me Tyler.
Vanavond wordt niets.
Ik zie je daar.
Charlotte.’
Ik weet dat dit alles behalve beleefd en aardig was maar ik was zeker dat hij tegen vanavond nog wel iemand zou vinden. Meisjes stonden immers in de rij voor hem.
Ik wilde mijn telefoon weer wegleggen toen mijn oog viel op nog een ongeopend berichtje. Het was van een onbekend nummer.
‘Alles is goed.
Ik hou van je.
David.’
Ik schrok ervan. Ik had niet gedacht dat ik überhaupt vandaag nog iets van hem ging horen. Maar op dit moment kon hij me even gestolen worden. Ik had geen zin om me nog meer zorgen te maken. Het ging allemaal goed zei hij. Of hij nu met een onbekend nummer stuurde of niet…
“Zo ik ben klaar.”� Met een brede glimlach kwam Elena de kamer binnen gelopen. Haar haren waren gekruld en ze zag er prachtig uit in haar lichtgroene jurk.
“Ik moet me nog echt zorgen gaan maken over mijn uiterlijk hier zo naast jou.”� Grijnsde ik terwijl Elena een rondje draaide om haar jurk te laten zien.
“Je lijkt wel uit een sprookje gestapt.”� Grijnsde ik.
“Wacht maar tot jij helemaal klaar bent. Dan heb ik waarschijnlijk reden om te klagen.”� Zei ze terwijl ze mijn jurk op het bed legde.
“Dan zal ik maar eens opschieten.”� Zuchtte ik en sprong van het bed af. Onder toeziend oog van Elena hees ik me voorzichtig in mijn jurk.
“Charlotte je ketting nog.”� En Elena kwam achter me staan om hem om te doen.
“Ik weet niet goed of ik hem wel om wil. We hadden gezegd dat ik vandaag niet meer aan David mocht denken.”�
“Ja dat is waar.”� Bedenkelijk keek ik naar het steentje rond mijn nek. Elena kwam voor me staan en nam mijn handen vast.
“Hij heeft gezegd dat je het altijd moest dragen. En trouwens ik zou maar opschieten als ik jou was. Stefan is er bijna en hij is onze lift naar het feest.”�
Ik probeerde een glimlacht te forceren en liep richting de badkamer. Onderweg kwam ik langs Jeremy’s slaapkamerdeur die op een kier stond. Voorzichtig klopte ik op de deur die vanzelf verder open ging. Jeremy stond in een net pak voor de spiegel met zijn stropdas te knoeien.
“Hulp nodig?”� Vroeg ik en hij trok een wanhopig gezicht. Al lachend schoot ik hem de hulp.
Soepel liet ik de stof van de stropdas tussen mijn vingers glijden. Hij was gegroeid ten opzichte van de laatste keer dat ik hem gezien had op de begrafenis. Hij was zelfs groter dan ik.
“En wie is jou date voor vanavond, neefje?”� Grijnsde ik terwijl ik een klopje op zijn borst gaf als teken dat zijn stropdas goed zat.
“Niemand eigenlijk. Ben nog maar net terug en heb nog geen kans gehad om iemand te vragen. En het is nou niet dat ik iemand ken die mee zou willen.”� Hij bestudeerde ondertussen zijn stropdas, duidelijk tevreden.
“Bedankt Charr. Ben blij dat je hier bent.”� Zijn glimlach was echt aandoenlijk.
“Ik ben ook blij om bij jullie te zijn Jer.”� Ik gaf hem een vluchtige knuffel.
“Heel blij zelfs. Maar nu moet ik me echt snel verder klaarmaken. Anders vermoord Elena me.”�
Ik huppelde de kamer uit en bedacht me net voor ik de deur uit ging. Half slippend kwam ik tot stilstand. Met een grote grijns draaide ik me terug om richting Jeremy.
“Zeg eens meneer Gilbert. Denk jij het aan te kunnen deze jonge dame te begeleiden naar het zeer exclusieve stichtersfeest?”� Terwijl ik deze woorden op een zo bekakt mogelijke manier uit probeerde te spreken liep ik zo elegant mogelijk terug zijn kamer in.
Jeremy zelf trok een serieus gezicht en maakte een elegante buiging.“Ik zou vereert zijn jufrouw Gilbert.”�
Ik probeerde nog serieus te blijven ondanks dat er een lachbui zat te wringen.
“De eer is geheel de mijne.”� Ik ging elegant door mijn knieën terwijl ik mijn jurk optilde. “Wij zullen elkaar weerzien over een halfuur aan de voet van de trap.”� En ik vluchtte de kamer zo dramatisch mogelijk uit om in de hal een lachstuip te krijgen. Uit de kamer zelf kwam ook een schaterlach en ik zag dat Elena haar hoofd om de hoek van onze kamer stak.
“Jaja, ik ben al op weg.”� En ik wuifde Elena terug de kamer in. “Ik moest alleen even mijn begeleiding naar het feest regelen.”�
Eenmaal in de badkamer bracht ik snel mijn make-up aan wat een eitje was in vergelijking met mijn haar. Zorgvuldig krulde ik elk lokje tot het perfect lag. De bovenkant van mijn haren nam ik samen en maakte ik vanachter vast met een klem met daarop blauwe steentjes.
Zo’n 10 minuten later hoorde de bel van de voordeur gevolgd door de stem van Stefan. Ik moest opschieten. Ik ging op de rand van het bad zitten en deed snel mijn hakken aan. Het handtasje dat ik gelukkig al klaar had genomen propte ik vol met mijn telefoon en nog wat make-up en liep de badkamer uit.
Eenmaal veilig beneden aan de trap stond de rest al te wachten.
“Sorry voor het wachten maar belangrijke mensen laten altijd op zich wachten.”� Grijnsde ik terwijl ik een klap ontweek van Elena.
“En dat zegt dan diegene die met haar neefje naar het feest gaat.”� Vuurde Elena terug.
“Watch your words, Gilbert. En een beetje voorzicht hè. Dit haar heeft bloed zweet en tranen gekost.”� En ik duwde Elena richting Stefan en haakte mijn arm in die van Jeremy.
“Kom we zijn al laat genoeg.”�

De hoofdpijn was het eerste wat ik voelde toen ik terug wakker werd. Het was niet te verdragen maar alles viel in het niets bij de drang naar haar. Ik moest haar terug zien. Ik kon geen gevoelens meer plaatsten. Alles wat ik voelde haat, liefde, verlangen, angst. Alles leiden terug naar haar. Het verlangen was ondraagbaar maar ik mocht er niet aan toegeven. Alles wat ik nu nog kon doen was wegkwijnen en hopen dat ze me niet vond. Want dan zou het pas beginnen…

Reacties: