FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Hoe Tops en Lupos dood gingen

“'Heb je Remus gezien?' riep Tops. 'Hij duelleerde met Dolochov,' riep Desiderius. 'Daarna heb ik hem niet meer gezien!' 'Tops,' zei Ginny, 'Tops, alles is vast goed met hem -' Maar Tops holde achter Desiderius aan en verdween in de stofwolken.”�

De trap leek eindeloos veel langer dan hij eigenlijk was. Het rubber van haar schoenzolen piepte zacht onder haar voeten, boven haar klonk geschreeuw en het gebons van stukken muur die geen muur meer waren. Haar mantel wapperde achter haar rug, de knokkels van de hand waarmee ze haar toverstok vasthield waren wit van inspanning. Als er maar niets met Remus is. Oh God, laat er niets met Remus zijn. Ze nam de laatste paar treden met vier tegelijk. Stof. Lichtflitsen. Lichamen op de vloer - een vaag bekend gezicht, drie mensen met maskers, geen Remus. Haar ogen sloten zichzelf, heel even, automatisch. Ze durfde niet verder te zoeken, bang om hem dood te zien, maar ze wist dat ze het zichzelf nooit zou vergeven als ze hem nu niet vond. Een groene flits schoot langs haar linkeroor, liet haar hart een slag overslaan.
'Tops! Tops, wat doe je hier in godsnaam?' riep een maar al te bekende stem. Ze draaide zich met een ruk om, staarde in de stofwolken. En toen zag ze hem. De rechterkant van zijn voorhoofd was bedekt met opgedroogd bloed, de toverstok in zijn hand was niet de zijne. De uitdrukking op zijn gezicht schreeuwde iets als 'Ik had toch gezegd dat je moest blijven? Waarom bleef je niet? Ga weg, ga terug!' Tops rende naar hem toe, precies op het moment dat hij Dolochov ontwapende, die luid vloekend achter zijn stok aan dook. Haar armen sloegen zich op zijn nek. Achter hen schreeuwde iemand iets, voor hen viel er iemand op de grond. Het maakte niet uit. Het maakte niet uit, want zij was bij hem en hij was bij haar en ze leefden allebei nog. Tops' ogen sloten, haar lippen drukten zich op de zijne, iemand riep 'Avada Kedavra!' en alles werd zwart. Zwart, en toen rood. Ze voelde Remus' lichaam uit haar armen glijden, zijn lippen langs haar lippen. Zijn benen klapten dubbel, bloed spatte uit zijn mond toen hij - linkerarm vreemd gebogen, open ogen, starend naar het plafond - op de grond terecht kwam. Tops staarde hem aan, te geschrokken om te schreeuwen, te verbaasd om te huilen. Ze hoorde Dolochov lachen, vreemd echoënd in haar hoofd. En toen zakte ze op haar knieën. Haar vingers raakten zijn gezicht, zacht, voorzichtig, alsof ze hem anders pijn zou doen. Alles stond stil. Het kon niet. Het kon niet. Ze zag de wereld in zijn ogen draaien, langzaam doven, verdwijnen in het niets. Het kon niet. Hij was er nog, hij moest er nog zijn. Ze droomde het alleen maar. Het kon niet. De vloer zweefde, het plafond veranderde in water en stortte op haar neer. Het kon niet. Haar hoofd keerde binnenstebuiten. Het enige wat ze nog zag waren zijn ogen, en op dat moment wist ze dat die het laatste zouden moeten zijn dat ze zag. Het was belachelijk, onzin, maar ze wist het, en ze wist dat het waar was. Een flits schoot langs haar neus, iemand gilde, een lichaam vloog door de lucht. Tops trok haar toverstok uit haar zak, schreeuwde iedere spreuk die ze verzinnen kon. Ze mikte niet, maar Dolochov was haar doel. Een stuk plafond stortte naar beneden, brak de trapleuning af, landde op iemands been. Ze zag niets. Alles was wazig. Remus was dood en Teddy had geen vader meer en Remus was dood en hij kwam niet meer, nooit meer terug. Warme tranen liepen over haar wangen, druppelden op zijn mantel. Haar hand klemde zich om zijn arm en ze hield zich voor nooit meer los te laten, nooit meer weg te gaan. Weg. Hij was weg. Ze viel voorover, liet haar stok wegrollen, huilde het bloed van zijn voorhoofd. Haar lippen zochten ze zijne. Koud. Zacht. Dood. Ze zoende hem, smeekte hem terug te zoenen, hoopte dat het niet waar was, dat hij alleen verlamd was, dat de spreuk niet gewerkt had. Het hielp niet. Hij was dood en hij bleef dood. Dood. Weg. Dood. Een rilling liep over haar rug, dwong haar overeind te komen. Ze schreeuwde, schudde hem door elkaar. Zijn nek klapte heen en weer als dat van een kapotte lappenpop, zijn kaken sloegen tegen elkaar als Spaanse castagnetten. Hij werd niet wakker. Hij sliep niet. Een vreemd luide lach galmde door Tops' oren. Bellatrix van Detta staarde op haar neer, haar gezicht gesierd met een lichtelijk krankzinnige grijns. Ze zei niets. De fonkelende zwarte lichtjes in haar ogen spraken boekdelen. Ze stak haar hand uit, haar toverstok, draaide hem langzaam om, zodat de binnenkant van haar arm zichtbaar was. Haar grijns groeide, als een virus, een dodelijk virus waar geen medicijnen voor waren. Tops' staarde haar aan, de tranen nog in haar ogen, haar armen om het levenloze lichaam van haar man geklemd. Ze was niet bang. Ze staarde alleen maar. Bellatrix' mond bewoog, en heel langzaam, heel voorzichtig, alsof ze de letters anders kapot zou maken, sprak ze de laatste twee woorden die Tops ooit zou horen. En toen was het voorbij.


Ehm. Ja. Sorry. Ikweethet. Hetsuckt. :x

Reacties: