FanFic.nl

»×Fantastic Two׫

Wahahah! You're a dipshit !

Onze uren slijten we af in de lokalen zonder iets zinnigs op te steken, want volgen doen we het niet echt en zullen we ook niet doen. Samen met Bill zitten we hélemaal achteraan ergens in een hoek, om zo minder op te vallen. Als het aan Bill lag, en het kon, dan had hij zich allang in de muur laten verdwijnen. Als een donker schaduw door het leven gaan en als de spots op hem waren gericht verdwijnen zonder moeite.
Medelevend kijken mijn ogen naar mijn broertje naast me, die zijn hoofd beschermend onder zijn dunne armpjes heeft verstopt, wacht zo de laatste helse tien minuten af en de pauze kan beginnen.
“Scheiße,”� zijn gescheld laat me uit mijn gedachtes schieten en kijk verdwaasd op naar hem, zien wat er is.
“Moet ik je helpen,”� fluister ik medelevend en zie hoe Bill aan zijn haar frunnikt. Hij antwoordt niet, maar ik weet dat hij mijn helpende hand graag wilt hebben momenteel. Voorzichtig strijk ik met mijn vingers door zijn haren en probeer zo het plakband uit zijn haren te verlossen zonder pijn of verlies van een haarpluk. Dat heeft hij denk ik toch wel genoeg verloren.
“Die plakband maakt je haar te minste wat aanzienlijker voor ons!”� schreeuwt een van de jongens door de klas en begint luidkeels te lachen om zijn eigen grap. Gelijk daarna volgt de rest van de klas, ook wel aanhangsels om zo zelf niet gepest te worden, en vult het lokaal zich met gegier en gekrijs. Bill voel ik naast me trillen, maar ik kan er niet uithalen of het uit verdriet is of uit woede die hij probeert op te kroppen. Na enig gepruts heb hem bevrijdt van die stevige plakband en het gedumpt op de grond. Even kan ik de dankbaarheid uit zijn ogen halen, maar worden gelijk verdrongen door í¡l de haat op de mensen die hem pesten, iedereen behalve mij.
“Kalm,”� probeer ik hem enigszins te bedaren, maar zonder succes. Onder de tafel zie ik zijn handen vervormen naar stevig gebalde vuisten en zijn ogen zijn vernauwd tot spleetjes, die de uitlachende jongen goed in de gaten houden. Binnen enkele secondes verzachten zijn ogen alweer en lijken een voldane glinstering in zijn ogen te bevatten.
“Bill?”� sis ik en sjor zachtjes aan zijn vest om zo een beetje aandacht van hem te krijgen, jammer genoeg krijg ik er niks van en zit alleen maar als een gek te grijnzen naar de jongen die niet weet van ophouden met lachen. Waarom doen die leerkrachten er eigenlijk niks aan? Dat komt omdat ze zelf bang zijn om vernederd of uitgescholden te worden.
“Zeg het eens recht in mijn gezicht, lul!”� Zei Bill dat nou écht? Even serieus, zei hij dat?! Nou breekt mijn klomp, zoiets zou hij nooit zeggen en nu rolt het uit zijn mond zonder aarzeling? Vreemd.
“Hoe noemde je mij?!”� gilt de jongen hoog van woede en heeft zijn handen op zijn bureaublad geslagen.
“Gaan we nu ook dom wezen?”� gaat Bill spottend door en rolt nadrukkelijk met zijn ogen. “Bill, als je nu nog wilt leven en later misschien nog kinderen wilt krijgen, zou ik nu gelijk kappen,”� sis ik op een gevaarlijke toon en knijp in zijn knie onder de tafel. Hij negeert mij gewoon!
“Genoeg, jij gaat eraan, Kaulitz!”� Woedend staat de jongen recht met een hoorbaar ‘scheurend’ geluid gevolgd. Een vloedgolf van gelach overspoeld de klas. Naast mij hoor ik mijn broertje ook geniepig grinniken en blijft met zijn ogen de jongen aankijken. Verward kijk ik ook die kant op om te zien wat er zo leuk is. Mijn mond zakt open als ik het eindelijk ook weet. De plek waar ooit zijn kontzakken zaten, zijn verdwenen en laten zijn rode billen zien. Nog verwarder dan eerst bekijk ik de stoel, waar ik de gescheurde delen van zijn boxer en broek zie zitten. Zijn hoofd is net zo gekleurd als zijn kont en aan zijn ogen te zien weet hij niet wat te doen. Zonder een woord tegen Bill te zeggen rent hij de klaslokaal uit met zijn handen beschermt voor zijn achterste. Een lach vormt zich nu ook op mijn lippen als ik erbij terug denk hóe voor paal die gast stond en nog steeds staat.
“Zijn verdiende loon,”� mompelt Bill net hoorbaar.
Met grote ogen kijk ik hem aan. “Heb jij dit gedaan?”�
“Ben je boos?”� Al zijn vertouwen in zichzelf verdwijnt meteen uit hem en zie het hulpeloze jongentje weer naast mij, zoals altijd. Bij de bullebak was hij niet bang en bij mij wel?
“Nee, ik ben niet boos, maar hoe?”�
“Ik weet nu een beetje hoe ik dat ‘bevriezen’ moet gaan gebruiken,”� murmelt hij en begint aan zijn zwarte nagellak te pulken, om zo alleen maar me niet aan te hoeven kijken. Al dat krachten gedoe heb ik geen één seconden nog serieus genomen en hij zegt dat hij dat net even heeft gebruikt op die jongen?
“Dat meen je?”� Hij knikt vluchtig en kijkt mij kort aan om dan weer naar beneden te kijken.

Pestloos hebben we de schooltijd doorstaan en zijn terug bij de fietsenrekken waar ik mijn fiets zie staan als hoe ik het achtergelaten.
“Dit was mijn beste schooldag,”� zegt Bill vrij dromerig en opent zijn slot om vervolgens op zijn fiets te stappen. Zonder er iets op te zeggen volg ik zijn voorbeeld en fiets achter hem aan.
“Je gaat het toch niet weer gebruiken hè?”� vraag ik aarzelend, omdat ik bang ben dat ik het antwoord al weet. We slaan rechtsaf en zie dan hem naar mij omkijken.
“Beetje dollen mag toch wel?”� De toon in zijn stem staat mij totaal niet aan, dit gaat zeker weten uit de hand lopen, let op mijn woorden.

Reacties: