FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 15

Helemaal in het verhaal gezogen, sloeg ze een bladzijde om. Voor ze vertrok, had ze het zesde deel uit de Gossip Girl-reeks gekocht. Ze had de twee eerste seizoenen ook op dvd en ze was er helemaal verslaafd aan. Meestal vond ze het boek altijd veel beter dan de verfilming ervan, maar in dit geval vond ze de serie veel beter. De verhaallijnen liepen ook niet helemaal overeen en die van de serie vond ze gewoon beter. En de acteerprestatie van Leighton Meester was niet te overtreffen. Ze wilde een personage kunnen neerzetten zoals Leighton dat met Blair Waldorf deed. Ze mocht de serie dan wel beter vinden, als fan wilde ze de boeken ook gelezen hebben. En Cecily Von Ziegesar had een leuke schrijfstijl, ideaal om te lezen als je op je vliegtuig wachtte, dat binnen een tiental minuutjes zou moeten opstijgen.
Nick had erop gestaan om een privévliegtuig naar haar toe te sturen, maar hij had zelf geen tijd om mee te komen. Hij kon wel Big Rob op het vliegtuig zetten, maar Gitte had er vriendelijk voor bedankt.
Het was lief van hem, maar ze wilde liefst zo gewoon mogelijk blijven. Ze had het gevoel dat bij alles wat ze deed, iets groters stond te gebeuren. En wat zou er daarna gebeuren als ze in een privévliegtuig door de lucht suisde?
Bovendien was er een goedkope last minute-vlucht vrij gekomen en had Gitte daar meteen een ticket voor besteld. Ze was door vrijwel niemand herkend en zelfs als dat gebeurde, vond ze dat eerder een eer dan een last. Nu moest ze alleen nog tien uur overleven op dit vliegtuig. Gelukkig zat ze graag op het vliegtuig en had ze een goed boek bij, dus ze kon het wel een tijdje volhouden.

Of niet. Ze waren nu zo'n vier uur verder, ze kreeg hoofdpijn van het lezen (of van al dat drama in Manhattan's Elite) en ze werd stilaan moe. Ze had er vermoeiende weken opzitten en het liep tegen twaalf uur 's nachts.
Om zich heen hadden mensen al dekentjes om zich heen geslagen en nekkussentjes ter ondersteuning rond hun hals gelegd. Ze sloot haar ogen en plande pas wakker te worden als het vliegtuig daalde. Maar dat was buiten het oude dametje naast haar gerekend.
“Hé, jij bent die meid uit die film, toch? Gitte Martens, niet? Mijn kleindochter zwijgt niet over je! Ze zingt alle liedjes mee! Ze is zelfs naar je optreden gekomen.”� kirde de vrouw enthousiast.
“Oh, echt waar?”� bracht Gitte uit.
De vrouw stootte haar man aan, maar die sliep vast verder. Herman? Herman! Dat is dat meisje waar Jolien zo'n grote fan van is.”�
Herman sliep echter ongestoord verder en Gitte wenste dat zij dat ook kon doen.
“Mannen...”� zuchtte de vrouw en ze maakte een afwerend gebaar.
“Zou je misschien een handtekening kunnen geven voor Jolien?”� vroeg de vrouw en ze nam haar servet vast, die bij hun avondeten had gezeten. Gitte glimlachte en zette haar handtekening op de servet, onder de woorden 'Voor Jolien'.
Ze gaf het terug, maar de vrouw keek haar nog steeds verwachtingsvol aan.
“Kan je er misschien nog een persoonlijke boodschap bij zetten? Dat zou ze enig vinden...”�
“Natuurlijk.”� antwoordde Gitte, nog steeds glimlachend. De vrouw keek verrukt terug.
Gitte sabbelde even op haar balpen om na te denken en schreef: “Prettige feestdagen! Stap het nieuwe jaar vol goede moed in, leef elke dag alsof het je verjaardag is en neem je voor niets voor te nemen, dan wordt 2010 vast nog veel mooier dan 2009! Liefs, Gitte.”�
“Dank je.”� glimlachte de oude vrouw. “Wat is dat mooi verwoord. Je hebt er blijkbaar nog een talent bij! Ik ben Othilda, trouwens.”�
“Ik ben Gitte, maar dat wist je blijkbaar al.”� lachte ze. “Tja, goedenacht dan maar, Othilda.”�
Ze sloot haar ogen, nu echt moe.
“Wat ga je eigenlijk doen in New York? Ben je daar ook ontdekt?”� vroeg de vrouw hoopvol, onmiskenbaar hopend op een sappige roddel die ze verder kon vertellen aan haar kleindochter.
Gitte zuchtte, maar de vrouw leek het niet op te merken. Ze wilde eigenlijk zeggen dat ze daar niets mee te maken had en dat ze moe was, maar dat zou onbeleefder klinken dan dat ze het bedoelde. En de vrouw was gewoon nieuwsgierig, ze zag er nu niet echt uit alsof ze het aan de roddelpers zou verklappen.
“Nee, zo ver reik ik niet, hoor.”� glimlachte ze. “Ik ga Kerstmis vieren bij mijn vriend.”�
“Oh, ja. Die jongen van die boysband. Hij doet me wat denken aan de zangers uit de bands van vroeger. The Beatles, U2...”� giechelde Othilda. Wauw, de vergelijking met Bono moest ze Nick beslist eens melden. Ze grijnsde.
“Maar goed, wat gaat u doen in New York?”� vroeg Gitte. Ze wilde liefst niet te veel spreken over Nick, gezien het onderwerp van hun laatste ruzie.
“Ik ga mijn dochter opzoeken, de tante van Jolien. Zij werkt daar nu met haar man in een bedrijf. Jolien kon jammer genoeg niet mee, haar ouders moesten nog werken. Dus ben ik maar alleen met mijn man, Herman, gekomen. Maar het is wel een erg lange vlucht, hé?”� voegde ze er nog klagend aan toe.
“Dat is het zeker. Maar met wat slaap zal de tijd misschien veel sneller -”�
“Hoe gaat het eigenlijk op school?”� onderbrak Othilda haar. “Jolien had heel erg hoge punten.”�
“Oh, goed. Zeker in combinatie met die optredens en de repetities ervan.”� zei Gitte vermoeid.
“Mooi zo.”� zei Othilda. Plots dook er een stewardess naast hen op.
“Zouden jullie alsjeblieft iets stiller kunnen zijn? Andere passagiers kunnen niet slapen.”�
Ha, haar redding.
“Goed.”� zei Othilda begrijpend. “We zullen wat stiller praten.”�
Wat?!
“Sorry, Othilda, maar ik ben echt moe. Ik ga zelf ook wat slapen.”� zei ze beleefd.
“Tja, je praat ook zo veel, meid.”� zei ze glimlachend en ze sloot haar ogen. Dat was wel het toppunt!

Zo'n zes uur later opende Gitte haar ogen. De lichtjes boven haar meldden dat de opklapbare tafeltjes niet meer geopend mochten worden. Dat wilde dus zeggen dat ze aan het landen waren. Snel nam ze een kauwgom uit haar handbagage om zere oren te voorkomen, maar een vijftal minuutjes later voelde ze de wielen al tegen de grond krassen. Ze waren geland.
Toen ze uitstapte, had ze onvoorstelbaar gevoel. Ze was in New York. Eindelijk.
Bij de bagage zag ze Othilda nog eens. Ze glimlachte vriendelijk en moest een lach onderdrukken toen ze haar enthousiast zag zwaaien. Ze porde ook haar man aan, waardoor die de bagage weer op de band liet vallen. Ze kon het niet goed zien, maar ze zou zweren dat ze iets mompelde in de trant van 'Mannen...'
Misschien zag ze haar nog wel eens terug op de terugvlucht. Ze hoopte er eerlijk gezegd wel op. Toen haar koffer was toegekomen, plaatste ze die op een karretje en reed naar de parking. Nick had haar gewaarschuwd dat ze niet naar zijn auto moest zoeken, want dat Joe haar waarschijnlijk met de zijne zou oppikken.
Ze tuurde eens rond en zag hem zitten in een auto, die wat afgezonderd van de rest geparkeerd stond. Hij zwaaide discreet naar haar.
Eenmaal bij zijn auto aangekomen, stapte hij uit, zeulde haar koffer van het karretje en ging weer achter het stuur zitten, naast Gitte die op de passagiersstoel had plaats genomen.
“Dank je, ik ga me nog een ster voelen.”� grijnsde Gitte.
“Dat mag ook wel, volgens Nick. Hij zweeg niet over je optreden. Misschien moeten we je eens vragen als ons voorprogramma.”� lachte Joe.
“Laat dat maar uit. Ik heb geen plannen om even beroemd te worden als jullie.”�
“Hmm, waarom niet? Het is cool. Je mag gratis eten bij Burger King.”� grijnsde hij. “Oh, ja, ik moest zeggen van Nick dat hij het jammer vond dat hij je niet kon komen halen. Hij had vandaag zijn laatste optreden met The Administration.”�
“Begonnen die niet pas in februari?”� vroeg Gitte verbaasd.
“Ja, maar er waren al wat kleine, gratis optredens als voorsmaakje voor het publiek, weet je wel.”�
“Dus eigenlijk om de ticketverkoop te doen stijgen?”� gokte Gitte grijnzend.
“Zo'n beetje.”� knipoogde hij en hij onderdrukte een geeuw, waardoor Gitte zelf ook languit moest gapen.
“Oh ja, er is een tijdsverschil. Hoe laat is het in België?”� vroeg Joe geïnteresseerd.
“Hmm, even rekenen.”� mompelde Gitte. “Hier is het zes uur eerder en het is nu één uur, dus moet het daar zeven uur zijn. Op een gewone schooldag sta ik rond dit uur op.”�
“Bereid je al maar voor op je jetlag, het is moordend.”� waarschuwde Joe haar. “Heb je op het vliegtuig wat kunnen slapen?”�
Ze kreeg de excentrieke Othilda met haar grijze haar en al haar praatjes weer voor haar geestesoog.
“Niet veel.”� grijnsde ze.

“Nick!”� schreeuwde Joe, toen ze een tiental minuutjes later hun huis binnen gingen. “Ik heb je kerstcadeau op straat gevonden!”�
Ze hoorde gestommel op de trap en nam even de tijd om het huis in zich op te nemen. Het was een erg open, moderne woning. In de woonkamer lag één tapijt, gezellig maar sober. De meubelen stonden rond een plasmatelevisie en een laag, houten tafeltje, bezet met marmer.
In één van de lederen zetels lag een gitaar, die ze vaag herkende als eentje die Kevin op hun concert in België had gebruikt.
In de keuken stond een kookeiland, met aan de buitenkant vier barkrukken. Naast de keuken was er een muurtje aangebracht, waar je makkelijk over heen kon kijken. Daar bevond zich de eetkamer. Er stond een grote, houten, massieve tafel met identieke stoelen, alleen in een iets lichtere kleur. Aan die kant van het huis waren er geen muren, alleen lange ramen. Overdag moest er ontzettend veel licht naar binnen vallen.
“Gitte!”� zei Nick uitbundig en hij gaf haar een knuffel. Gewillig liet ze zich in zijn armen nemen, terwijl ze haar blik nog verder door het huis liet gaan.
“Wauw!”� was het enige wat ze kon uitbrengen.
“Wauw?”� echoode Nick.
“Wat een prachtig huis.”� verklaarde Gitte.
“Dank je.”� grijnsde hij. “Vind je het goed als ik je morgen de rest laat zien? Het is al laat.”�
“Ja, natuurlijk. Ik ben ook moe.”� zei ze. “Slaapwel, Joe. En dank ja om me te komen oppikken.”�
Hij maakte een afwerend gebaar en Nick ging haar voor naar zijn kamer.
“Wees wel even stil, mijn ouders en Frankie slapen al. Kevin logeert bij Daniella.”� fluisterde hij op de trap. Zijn kamer was ongeveer twee keer zo groot als de hare. In het midden stond tegen de muur een groot eenpersoonsbed. Tegen de andere muur stond een enorme kleerkast en daar recht tegenover stond een bureau vol papierwerk.
“Hebben je ouders er wat op tegen als je in mijn bed slaapt? Of jij? Het is op het randje van een eenpersoonsbed.”� legde hij uit. “Ik ben er achter gekomen dat er een gat in ons luchtbed zat.”�
“Ja, ik ken die bedden wel. Bij ons noemen ze dat een twijfelaar, te groot voor één persoon, maar net te klein voor twee. En ik heb er geen probleem mee, hoor, het is nu niet dat je me gaat bespringen, hé.”� lachte ze. Onbewust dwaalde haar blik af naar zijn ringvinger, waar zijn kuisheidsring was rond geschoven. Hij glimlachte verlegen.
“Maakt niet uit, hoor. Ik voel me niet geroepen om ook zo'n ring te nemen, maar ik heb wel respect voor je keuze.”� zei ze.
“En daarom vind ik je zo leuk.”� knipoogde hij.

De volgende dag werd ze om een uur of zeven wakker. Gruwelijk vroeg voor een vakantiedag. Met haar voorhoofd plakte ze tegen zijn schouder en zijn hand zat verstrengeld in de hare. Ze sloot haar ogen weer, vastbesloten om meteen weer in te dommelen, maar dat leek niet echt te lukken.
Wacht eens even. Zeven plus zes was... Eén uur in de middag Belgische tijd. Wel, dat verklaarde een hoop. Ze zuchtte en besefte dat ze niet moe genoeg was om weer in slaap te vallen. Ze drukte een kusje op zijn schouder - zijn mooi gevormde, gespierde schouder - en maakte voorzichtig haar hand los uit de zijne. Het enige wat hij deed, was zijn gezicht eens draaien. Hij zag er wel schattig uit als hij sliep.
Stilletjes sloop ze weg en beende de trap af. Er waren nog zo veel kamers en ze kwam in de verleiding om ze allemaal de bewonderen, maar dat zou nogal onbeleefd zijn en bovendien had Nick gezegd dat hij ze haar zelf zou laten zijn. Ze wilde net de deur openen, maar dat deed iemand al voor haar. Aan de andere kant stond Frankie, Nicks jongste broertje.
“Oh, hoi. Jij moet Gitte zijn! Nick heeft al een hoop over je verteld. Ik ben Frankie.”� stelde hij zichzelf voor. Hij sprak haar naam uit zoals ook Nick dat de eerste keer had gedaan.
“Hey, Frankie.”� glimlachte ze. “Ben jij altijd zo vroeg op?”�
“Is het vroeg?”� vroeg hij verbaasd. Gitte moest lachen.
“Hé, wil je een videospelletjes met mij spelen?”� vroeg hij smekend. Wauw, hij had wel dezelfde charme als zijn grote broer.

Een half uur, één overwinning en vier nederlagen later gaf Gitte het op.
“Weet je, dit is echt niet eerlijk. Thuis ben ik helemaal zo slecht niet. Maar daar speel ik tegen mijn neefjes. Die hebben niet zoveel ervaring als jij.”� lachte ze.
“Hmm, je hebt mijn goedkeuring om mijn broertje te daten.”� grijnsde hij.
“Wat een opluchting.”� lachte Gitte.
“Hé, heb je toevallig geen Belgische wafels mee? Joe zei dat die geweldig lekker waren.”�
Frankie keek haar hoopvol aan.
“Hmm, ik heb niets mee, maar ik weet mijn mama's recept wel uit mijn hoofd. Nu ja, min of meer. Vinden je ouders het goed als ik het ontbijt klaar maak?”�
“Natuurlijk. Als ik mijn wafels maar krijg.”� grijnsde Frankie. Gitte opende wat kasten en vond alles wat ze nodig had.
“Hé, en als we nu eens van die Amerikaanse pannenkoekjes maken... Van die kleine, dikke, weet je wel?”� vroeg Gitte enthousiast.
“Ja, geweldig. Ik haal de pannen!”� zei hij en hij begon verwoed te zoeken. Wat een schatje!

Toen Nick de keuken binnen kwam strompelen, had ze net haar laatste wafel uit het wafelijzer gehaald.
“Wafels en pannenkoeken, je meent het?”� vroeg hij blij. “Trouwens, jij was vroeg op.”�
“Het is nu drie uur 's middags in België en ik moet nog ontbijten.”� verklaarde Gitte.
“Juist, ja. Frankie, maak jij de rest wakker? Bewaar het geweld voor Joe, alsjeblieft.”� grijnsde Nick. Frankie rende weg en Nick ging achter haar staan, terwijl ze een pollepel aflikte. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste haar wang. Hmm, ze rook een vleugje verfrissende tandpasta. Ze draaide zich wat om, zodat ze recht tegenover hem kwam te staan. Ze sloeg zijn armen om zijn nek en zijn lippen verplaatsten zich iets naar links, van haar wang naar haar mond.
“Je smaakt naar wafeldeeg.”� grijnsde hij.
“Wacht maar tot je mijn wafels zelf proeft.”� glunderde ze.
Een tiental minuten later zaten ze aan de keukentafel rond een schotel vol wafels en pannenkoeken.
“Wauw, daar moet je lang aan gewerkt hebben.”� complimenteerde Nicks mama, Denise, haar.
“Ach, ik kon niet slapen...”� zei ze bescheiden, maar ze was wel blij dat de eerste ontmoeting zo goed verliep. Zijn vader was al gaan werken en Kevin en Daniella kwamen ook net binnen.
“Hmm, Belgische wafels! Je bent de beste, Gitte!”� riep Kevin uitbundig.
“Wat Kevin bedoelt is dat we hier ontbijten als dat goed is, want mama is helemaal doorgeslagen in de voorbereidingen voor het huwelijk. Het is al over twee weken!”� zei Daniella. “Oh, Gitte je komt toch ook?”�
Oh, juist ja. Tijdschriften praatten al weken over niks anders.
“Euh, wanneer is het?”� vroeg Gitte. School begon alweer op vier januari. Haar vlucht was hier zondag om zes uur 's ochtends.
“Zaterdag twee januari. Bzen je hier dan nog?”� vroeg ze hoopvol.
“Ja, nog net wel. Maar dan moet ik wel van het avondfeest rechtstreeks naar het vliegveld.”� antwoordde ze blij.
“Oké, dan sta je vanaf nu officieel op de gastenlijst. Mam krijgt een hartverzakking omdat er weer iets aan veranderd moet worden.”� lachte Daniella.
“Wel, laten we dit vieren met wafels!”� zei Kevin en ze vielen allemaal weer aan.

Reacties: